Όλα εδώ πληρώνονται!

Μας είχαν πρήξει με την Ουγγαρία οι ...βαρύμαγκες των «κοινωνικών αγώνων», δεξιόστροφοι ή αριστερόστροφοι, που δεν χάνουν ευκαιρία να μας τονίζουν ότι η μόνη λύση στα προβλήματά μας είναι να  αγριέψουμε στους πιστωτές μας και τις περιβόητες «αγορές», να αρνηθούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας, να γυρίσουμε στη δραχμή και να την υποτιμήσουμε για να γίνουμε ανταγωνιστικοί. «Να που κάποιοι τόλμησαν να πετάξουν έξω το ΔΝΤ», μας έλεγαν, «να που υπάρχουν τρόποι να βρεθούν λεφτά», εννοώντας την έκτακτη φορολογία που επέβαλε η ουγγρική κυβέρνηση στις τράπεζες, «να που υπάρχει λιγότερο επώδυνη και περισσότερο εθνικά υπερήφανη εναλλακτική λύση από τα μνημόνια και τις τρόικες».

Όλες οι αυταπάτες, βέβαια, τελειώνουν κάποια στιγμή και όλες οι βλακείες που κάνουν οι διάφορες κυβερνήσεις πληρώνονται μετά τοις μετρητοίς, από τους λαούς που αυτές κυβερνούν. Ξαφνικά η Ουγγαρία εξαφανίστηκε από τα επιχειρήματα όσων -από αφέλεια ή από σκοπιμότητα- προωθούν την ιδέα της άρνησης του χρέους και της αδιάλλακτης στάσης απέναντι στην ΕΕ και το ΔΝΤ. Γιατί στην Ουγγαρία «το έπαιξαν μάγκες» βέβαια, πέταξαν έξω το ΔΝΤ, έβαλαν φόρο στις τράπεζες, υποτίμησαν το νόμισμά τους, που δεν ήταν το «κακό ευρώ» για να τους καταδυναστεύει και όλα ήταν όμορφα κι ωραία, μέχρι που ήρθε η ώρα φυσικά να ξαναβγούν να δανειστούν. Γιατί δεν γίνεται στις μέρες μας να εξαλείψεις εντελώς την ανάγκη για δανεισμό, ακόμα κι αν είσαι η Γερμανία. Και από πού βγήκαν να δανειστούν, αφού έδιωξαν το ΔΝΤ; Από τις περίφημες «αγορές»!

Όπως ήταν επόμενο, οι «αγορές», που μπορεί κανείς να πει ότι θέλει εναντίον τους, αλλά το μόνο που δεν μπορεί να υποστηρίξει είναι ότι ελέγχονται από κορόιδα, είπαν στην Ουγγαρία «πηγαίνετε να παίξετε παραπέρα» και απαξίωσαν να ανταποκριθούν στο κάλεσμά της για νέα δάνεια. Η δημοπρασία ομολόγων που έκανε η χώρα στο τέλος Δεκεμβρίου απέτυχε να καλύψει το ποσό που ζητούσαν οι Ούγγροι, ενώ το επιτόκιο εκτινάχθηκε κοντά στο 10%, νούμερο απαγορευτικό ακόμα και για να ...σκεφθείς να δανειστείς! Ταυτόχρονα βέβαια το νόμισμα της χώρας είχε αρχίσει να καταρρέει, η ισοτιμία του απέναντι στα διεθνή νομίσματα έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, κάτι που χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, πολλαπλασιάζει το χρέος, εκτοξεύει τον πληθωρισμό κλπ. Η οικονομία βάλτωσε ακόμα χειρότερα, οι τράπεζες δεν είχαν λεφτά να δανείσουν σε επιχειρήσεις και ιδιώτες, η λιτότητα έγινε ακόμα πιο άγρια και η κυβέρνηση της Ουγγαρίας με την ουρά στα σκέλια ξαναγύρισε παρακαλώντας στο ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση για δάνεια που, αν τα πάρει, θα τα πάρει με πολύ χειρότερους όρους απ' ότι πριν την ηλιθιότητα που διέπραξε διακόπτοντας τη συνεργασία μαζί τους για λόγους πολιτικούς (βλέπετε, δυστυχώς, μερικές φορές οι λαοί αποδεικνύονται ιδιαίτερα αφελείς και πιστεύουν ότι νάναι, ακόμα και ότι «λεφτά υπάρχουν»!)

Αυτός που την πληρώνει βέβαια είναι ο ουγγρικός λαός. Ακόμα χειρότερα δε, η κυβέρνηση που τον οδήγησε στην καταστροφή άρχισε να ρέπει προς τον αυταρχισμό όταν είδε τη δημοτικότητά της να καταρρέει και, εκμεταλλευόμενη την τεράστια πλειοψηφία που είχε στο κοινοβούλιο, προώθησε αντιδημοκρατικές αλλαγές στο σύνταγμα και τη νομοθεσία που ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών μέσα κι έξω από τη χώρα. Βλέπετε, όλοι αυτοί οι «σωτήρες» που κατά καιρούς εμφανίζονται σε διάφορες χώρες με μεγαλόπνοα συνθήματα για «εθνική ανεξαρτησία», «μάχη κατά των μεγάλων συμφερόντων» κλπ., αλλά χωρίς προγράμματα ή με «προγράμματα» που πάνε κόντρα στην κοινή λογική και την πραγματικότητα που υπάρχει στην υφήλιο, με μόνο στόχο την κατάκτηση της εξουσίας, στρέφονται αναπόφευκτα σε αυταρχικές μεθόδους μόλις αποτύχουν οι ανοησίες που υποστηρίζουν και καταστρέψουν τις οικονομίες και τις κοινωνίες τους. Σκοτίστηκαν για το λαό και τα προβλήματά του. Καλύτερα να το θυμόμαστε αυτό, όταν ακούμε λεονταρισμούς και συνθήματα για άρνηση αποπληρωμής των χρεών. Και να ρωτάμε όσους υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή «μήπως ξέρεις την ισοτιμία του φιορινιού της Ουγγαρίας»;

Όσοι διατηρούμε την ψυχραιμία μας...

Όταν οι άνθρωποι βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, όταν βλέπουν την εξαθλίωση να πλησιάζει και τον κόσμο που έχτιζαν γύρω τους να καταρρέει, ψάχνουν απεγνωσμένα για κάτι που θα τους δώσει ελπίδα και γι' αυτό στρέφονται εύκολα προς τις ακραίες ιδεολογίες, που ανέξοδα απορρίπτουν τα πάντα και υπόσχονται τα πάντα. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο φασισμός αναπτύχθηκε στην Ευρώπη μετά από ένα παγκόσμιο πόλεμο και μία οικονομική κρίση, όπως δεν είναι τυχαία η εύκολη μεταστροφή πολλών εκλογέων -ιδιαίτερα από τα λιγότερο μορφωμένα κοινωνικά στρώματα- από το ένα άκρο στο άλλο, ανάλογα με τις συγκυρίες τις στιγμής. Στην πραγματικότητα αυτή δεν είναι ψήφος ιδεολογικής συγγένειας, αλλά διαμαρτυρίας και κρυφής ελπίδας ότι η καταστροφή του συστήματος που ευαγγελίζονται οι ακραίες ιδεολογίες μπορεί να δώσει σ' αυτούς που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο, κάτι από αυτά που θα αφαιρεθούν με τη βία από αυτούς που στοχοποιούν οι ακραίοι. Φρούδες ελπίδες, φυσικά, όπως επανειλημμένως έχει αποδείξει η ιστορία (άσχετα αν οι άνθρωποι δεν παραδειγματίζονται από την ιστορία!), αφού οτιδήποτε επιβάλλεται με τη βία συγκεντρώνει την εξουσία και όλα τα προνόμια μόνο σ' αυτούς που μπορούν να ασκήσουν τη βία, σε βάρος όλων των υπόλοιπων, μαζί και των αδικημένων της προηγούμενης κατάστασης (οι ιεροεξεταστές δεν έκαιγαν μόνο άπιστους, ο Ροβεσπιέρος δεν αποκεφάλιζε μόνο αριστοκράτες, οι ναζί δεν φυλάκιζαν και δολοφονούσαν μόνο Εβραίους, ο Στάλιν δεν εξόριζε και εκτελούσε μόνο τσιφλικάδες και βιομήχανους κλπ.)

Σε καταστάσεις πλήρους παρακμής του κράτους και της κοινωνίας σαν αυτή που ζούμε τώρα στην Ελλάδα, ο θυμός και η διαμαρτυρία που εκφράζονται από μεγάλη μερίδα του πληθυσμού δεν έχουν κοινούς στόχους, όπως πονηρά προσπαθούν να μας πείσουν όσοι ελπίζουν να επωφεληθούν από μια ολοκληρωτική κατάρρευση, για να παρουσιαστούν μετά ως σωτήρες ή απλά για να πολλαπλασιάσουν την περιουσία τους και κατ' επέκταση την επιρροή τους. Οι απελπισμένοι που περιγράψαμε παραπάνω και που πιστεύουν τις πιο απίθανες θεωρίες συνωμοσίας και στρέφονται εναντίον οποιουδήποτε δεν είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση σαν αυτούς, δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους που -αναγνωρίζοντας και τις ατομικές ευθύνες του καθενός- στρέφονται εναντίον μιας συγκεκριμένης άρχουσας τάξης που μας έφτασε στον πάτο και απαιτούν την τιμωρία των κλεφτών και των απατεώνων και όχι γενικώς όποιων έχουν δυο δεκάρες παραπάνω, ακόμα κι αν τις έβγαλαν τίμια!

Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου περίεργο το γεγονός ότι, αν και η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων είναι αγανακτισμένη με τη σημερινή κατάσταση και καταλογίζει τεράστιες ευθύνες στους πολιτικούς που κατά καιρούς κυβέρνησαν τη χώρα και με τις αποφάσεις τους οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στην παρακμή, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πολλές και συχνά αντιφατικές απόψεις που απορρέουν από αυτή την αγανάκτηση. Αυτοί που είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι να 'ναι και να στραφούν εναντίον οποιουδήποτε τους σερβίρουν έντεχνα οι επιτήδειοι ως ένοχο, των Γερμανών -γενικώς, των δημοσίων υπαλλήλων -γενικώς, των επιχειρηματιών -γενικώς, των μεταναστών -γενικώς, των ελεύθερων επαγγελματιών -γενικώς, της Ευρωπαϊκής Ένωσης -γενικώς, των ξένων -ακόμα πιο γενικώς- κλπ., είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν και την πιο αυτοκαταστροφική πολιτική, από τη στάση πληρωμών ως την κρατικοποίηση των πάντων κι από την επιστροφή στη δραχμή ως την ...ιδιωτικοποίηση των πάντων.

Όσοι δεν ανήκουμε σ' αυτή την κατηγορία, όσοι διατηρούμε ακόμα την ψυχραιμία μας και την κοινή λογική, καταλαβαίνουμε και καταδικάζουμε τα εγκληματικά λάθη του παρελθόντος, αλλά δεν θέλουμε να τα αντικαταστήσουμε με άλλα, εξίσου καταστροφικά, επειδή έτσι βολεύει κάποιους επιτήδειους, όσοι έχουμε πληγεί από την κρίση, αλλά δεν ρίχνουμε το φταίξιμο στο ...γάιδαρο του γείτονα, ελπίζοντας να ψοφήσει, όσοι δεν είμαστε λαμόγια που ποντάρουν στην κρίση, αλλά υπεύθυνοι πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι από την πρόοδο της κοινωνίας μπορούν να επωφεληθούν και οι ίδιοι, πρέπει να αντισταθούμε στις σειρήνες της καταστροφολογίας. Πρέπει να μη παρασυρθούμε από το μηδενισμό των άκρων, να καταλογίσουμε ευθύνες εκεί που πρέπει, να φωνάξουμε για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά να μην επιτρέψουμε να κατεδαφιστούν όσα έχουν απομείνει όρθια από τις κατακτήσεις μας. Η θέση μας είναι στην Ευρώπη, να δίνουμε μάχες για να αλλάξουν όσα είναι στραβά σ' αυτή και για μεγαλύτερη ενοποίηση ώστε να έχει ισχυρότερη φωνή απέναντι στους ισχυρούς του πλανήτη, αλλά μάχες από μέσα κι όχι σαν φτωχοί συγγενείς απ' έξω. Το νόμισμά μας είναι το ευρώ και πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι θέμα ιδεολογίας, αλλά είναι αυτό που μας συμφέρει, έστω και το λιγότερο κακό, σε μια παγκόσμια οικονομία που δεν αφήνει περιθώρια για αυτιστικούς απομονωτισμούς. Το μέλλον μας είναι η δημοκρατία, με τα στραβά και τις αδυναμίες της, αλλά μακριά από σωτήρες που τα ξέρουν όλα καλύτερα από εμάς και θέλουν να αναλάβουν εν λευκώ την καθοδήγησή μας. Κι ας αφήσουμε μόνο τους αφελείς να παρασύρονται από τους πονηρούς και τους απατεώνες...

Πίσω από τους τίτλους

Το ποιος φταίει και ποιος δεν φταίει, ποιος φταίει περισσότερο και ποιος λιγότερο για την ουσιαστική χρεοκοπία της Ελλάδας και τα όσα περνάμε σήμερα για να εξασφαλίζουμε κάθε τόσο τη ...δόση μας, είναι ένα θέμα που θα συζητιέται για πολλά χρόνια και αμφιβάλλω αν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλήξουμε σ' ένα κοινό συμπέρασμα γι' αυτό. Πέρα, όμως, από την απόδοση ευθυνών σε όσους πήραν και εφάρμοσαν αποφάσεις, εδώ και στο εξωτερικό, επηρεάζοντας άμεσα την πορεία της Ελλάδας προς και μετά τη χρεοκοπία, έχει ενδιαφέρον να κοιτάμε και το πώς περνάει η ενημέρωση γι' αυτό το θέμα στον κόσμο και τί μπορεί να κρύβεται πίσω από τα όσα λέγονται και γράφονται. Γιατί το ότι δεν είναι όλα αθώα και αντικειμενικά είναι σίγουρο, όπως είναι σίγουρο το ότι απ' όλη αυτή την κρίση στην Ελλάδα και τις επιπτώσεις της στην Ευρώπη, κάποιοι επωφελούνται ή προσπαθούν να επωφεληθούν.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από τις πιο «αθώες» και πιο προβλέψιμες αιτίες των ελλείψεων και στρεβλώσεων στην πληροφόρηση, μπορεί κανείς εύκολα να αντιληφθεί, ότι ορισμένες από τις υπερβολές και τις προσπάθειες δημιουργίας κλίματος πανικού προέρχονταν από διαρροές μέσα από την ίδια την κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να περάσει με όσο το δυνατό λιγότερες αντιδράσεις εξαιρετικά δυσάρεστα μέτρα. Δεν είναι κάτι νέο, αυτό το κάνουν όλες οι κυβερνήσεις, στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο, λόγω της ανικανότητάς τους να ασκήσουν πολιτική με οποιαδήποτε άλλη μέθοδο πέρα από την κουτοπονηριά και την προχειρότητα. Εδώ, όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά και στο παιχνίδι μπήκαν κι άλλοι, στην Ελλάδα και το εξωτερικό (γιατί τα όσα διακυβεύονται είναι πολύ πιο σοβαρά από τη χρεοκοπία μιας από τις λιγότερο σημαντικές οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη μιζέρια ενός πολύ μικρού ποσοστού του πληθυσμού της, των 11 εκατομμυρίων Ελλήνων).

Κατ' αρχάς, για να ξεκινήσουμε από την Ελλάδα, υπάρχουν αυτοί που επιδιώκουν, για εντελώς διαφορετικούς λόγους την απόλυτη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία μας και την έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν είναι μόνο το ΚΚΕ, που άλλωστε έχει ξεκαθαρίσει από την αρχή τί επιδιώκει, γι' αυτό και είναι εύκολο να μη παρασυρθεί κανείς από τις ανεφάρμοστες και ανεύθυνες ψευτοεπαναστατικές κορώνες του. Υπάρχουν και άλλοι πολιτικοί που, φανερά ή στα μουλωχτά, επιδιώκουν αποδέσμευση από το ευρώ και χρεοκοπία, ελπίζοντας ότι από το χάος στην Ελλάδα και την εξαθλίωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων θα επωφεληθούν πολιτικά και θα μαζέψουν περισσότερες ψήφους (έχοντας αυτοί εξασφαλίσει το επαγγελματικό τους μέλλον και τα προς το ζην, από την συμμετοχή τους στην πολιτική, που θα τους φέρνει πάντα σε προνομιούχο θέση σε σχέση με τον υπόλοιπο πληθυσμό). Υπάρχουν, όμως, και τα μεγάλα ή μικρά λαμόγια κάθε είδους, που έχουν δημιουργήσει «καβάτζες», κυρίως με λεφτά στο εξωτερικό, ελπίζοντας ότι θα αγοράσουν στην Ελλάδα μισοτιμής (ή και ακόμα φτηνότερα) περιουσίες και επιχειρήσεις, ή θα απαλλαγούν από τεράστια χρέη που δημιούργησαν με τις απάτες τους.

Κοιτάξτε, όμως, τί γίνεται και στο εξωτερικό. Μας έχουν πρήξει κάποια μέσα ενημέρωσης εδώ, με δημοσιεύματα που προεξοφλούν τη χρεοκοπία και την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, αλλά ακόμα και την πλήρη διάλυση της ευρωζώνης και την κατάρρευση του ευρώ, που επιτίθενται στην ίδια την ύπαρξη του ευρώ ως πηγής όλων των κακών, που ασκούν κριτική σε οτιδήποτε έγινε ή δεν έγινε τις τελευταίες δεκαετίες από την ΕΕ. Και από πού παρακαλώ προέρχονται, όχι όλα μεν αλλά τα περισσότερα από αυτά τα δημοσιεύματα; Από την Αγγλία και την Αμερική, από αυτούς δηλαδή που εξαρχής είχαν κάθε συμφέρον να μην υπάρχει το ευρώ και που επιθυμούσαν μία Ευρώπη χωρίς πολιτική και οικονομική ένωση, αλλά απλώς με μια χαλαρή συνθήκη ελεύθερου εμπορίου. Και, για να το πάμε ακόμα πιο πέρα, από αυτούς που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την παγκόσμια οικονομική κρίση, καθώς είναι εκείνοι που ευνοούν την σύγχρονη πανούκλα της οικονομίας, τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες που αρκούνται στην κερδοσκοπία μέσα από την ανακύκλωση των κεφαλαίων, σε βάρος της επένδυσής τους στην παραγωγή. Χίλια μύρια μπορούμε να προσάψουμε στη Μέρκελ και τη Γερμανία, τουλάχιστον όμως είναι μία χώρα που παράγει προϊόντα και τα εξάγει, δημιουργώντας εργασία και εισόδημα για τους πολίτες της, σε αντίθεση π.χ. με την Αγγλία, που βασίζει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία της στη χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία (γι' αυτό και αρνείται κάθε προσπάθεια φορολόγησής της). Όταν βλέπουμε καταστροφολογικά δημοσιεύματα από τον αγγλικό Τύπο, λοιπόν, που ούτως ή άλλως βλέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ σαν κάποια ...θανατηφόρα αρρώστια, μάλλον πρέπει να μη δίνουμε την ίδια σημασία που θα δίναμε σε κάποιους που συμμετέχουν και πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, ως μοναδικού τρόπου για να μην είναι η Ευρώπη καρπαζοεισπράκτορας των μεγάλων δυνάμεων (τωρινών και μελλοντικών).

Το αυγό του φιδιού έσπασε

Είναι κανόνας και αποδεικνύεται επανειλημμένως αιώνες τώρα, πως οι κάθε είδους κρίσεις που κλονίζουν την ανθρώπινη κοινωνία, είτε αυτές οφείλονται σε ανθρώπινες ενέργειες (όπως οι πόλεμοι και οι οικονομικές κρίσεις) είτε σε φυσικά φαινόμενα, αποτελούν αφορμή και για την εκδήλωση ακραίων συμπεριφορών και την ανάπτυξη ακραίων κινημάτων και πολιτικών, που υπό φυσιολογικές συνθήκες  θα αποδοκιμάζονταν από το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Και δυστυχώς αυτό αρχίζει να συμβαίνει και στη σημερινή Ελλάδα, στην οποία μάλιστα δεν υπάρχει καν μια κουλτούρα πολιτικού πολιτισμού, συλλογικής προσπάθειας και κοινωνικής ευθύνης, που θα μπορούσε να επιδράσει κατασταλτικά στη συνείδηση των ανθρώπων και να περιορίσει τέτοια ακραία φαινόμενα.

Έτσι, βλέπουμε να αναπτύσσεται μια νοοτροπία ζούγκλας, ιδιαίτερα μάλιστα από κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες που ευνοήθηκαν από την οικονομική και κοινωνική ανευθυνότητα του πρόσφατου παρελθόντος και βλέπουν τώρα τα προνόμια και την ασυδοσία τους να απειλούνται από την ανάγκη να λειτουργήσει η κοινωνία και το κράτος μας με μεγαλύτερη αυτοπειθαρχία για να μπορέσουμε να βγούμε από το οικονομικό αδιέξοδο. Αν και το ανάθεμα ρίχνεται θεωρητικά στις πολιτικές ηγεσίες της μεταπολίτευσης, συχνά και στους «κακούς ξένους» που για κάποιο λόγο θέλουν το κακό μας (λες και δεν έχουν άλλη δουλειά από το να ασχολούνται με μία ασήμαντη χώρα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων, που μπορεί να έχει τεράστια ιστορία, αλλά σήμερα έχει ελάχιστο οικονομικό και πολιτικό «ίχνος», επειδή δεν παράγει απολύτως τίποτα), οι πράξεις των συγκεκριμένων (μειοψηφικών αλλά δυναμικών) ομάδων στρέφονται πρώτα και κύρια εναντίον της κοινωνίας και των άλλων πολιτών.

Έχουμε μάθει βεβαίως τις τελευταίες δεκαετίες σε τέτοιες βάρβαρες συμπεριφορές, που υποδαυλίστηκαν από τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, είτε συμμετείχαν στην εξουσία είτε όχι, στα πλαίσια μιας λογικής πολιτικού κανιβαλισμού, που είχε ως κύριο στόχο την προώθηση προσωπικών συμφερόντων και όχι ιδεολογιών για τη λειτουργία της κοινωνίας. Είχε γίνει κανόνας σχεδόν στην πολιτική ζωή της χώρας ότι κάθε διαμαρτυρία, όσο ακραία κι αν ήταν, έπρεπε να υιοθετηθεί από την αντιπολίτευση για να κάνει ζημιά στην κυβέρνηση. Και είχε γίνει κανόνας στη συμπεριφορά των πολιτών ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ότι η ομηρία της κοινωνίας ήταν αποδεκτή για την επιδίωξη επαγγελματικών και προσωπικών στόχων, ότι ο δημόσιος χώρος και η δημόσια περιουσία, συχνά ακόμα και η ιδιωτική περιουσία (των άλλων βέβαια!) είναι πράγματα αναλώσιμα.

Όλα αυτά δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να διαβρωθεί η κοινωνική συνείδηση των Ελλήνων και να δημιουργηθούν αντιδημοκρατικές, μέχρι και φασίζουσες νοοτροπίες, που δυστυχώς δεν άφησαν αλώβητη ούτε τη νέα γενιά. Και τώρα που η οικονομική κρίση διαλύει όνειρα και αναιρεί επιτυχίες, που δημιουργεί ακόμα και πρόβλημα επιβίωσης για άτομα και ομάδες που δεν θα μπορούσαν ούτε να διανοηθούν κάτι τέτοιο μέχρι πρόσφατα, το αυγό του φιδιού έσπασε και η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης εξελίσσεται σε ακραία, μέχρι και φασιστική συμπεριφορά ατόμων και ομάδων εναντίον άλλων ατόμων και ομάδων, ή ακόμα και εναντίον του κοινωνικού συνόλου. Γατί μπορεί μερικοί να το θεωρούν αποδεκτό, αλλά είναι φασισμός να εμποδίζεις, με βία και προπηλακισμούς για όποιον έχει αντίρρηση, την ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων στους δρόμους που όλοι μας έχουμε πληρώσει, είναι φασισμός να ...χτίζεις την πόρτα του γραφείου ενός καθηγητή στο πανεπιστήμιο ή ενός κρατικού υπαλλήλου σε μια υπηρεσία (με αυτόν και άλλους συναδέλφους του μέσα!) επειδή έχει διαφορετική άποψη από τη δική σου (μερικές φορές ούτε καν γι' αυτό, απλώς να τον κρατάς όμηρο γιατί το ...κράτος δεν σου δίνει αυτό που θέλεις), είναι φασισμός να πετάς ...λάδια στο δρόμο θέτοντας σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα ή και τη ζωή των άλλων, για να κλείσεις ακόμα πιο αποτελεσματικά τους δρόμους, επειδή το κράτος βγάζει ένα νόμο που θίγει το επάγγελμά σου, είναι φασισμός να τοιχοκολλείς αφίσες με ονόματα αυτών που διαφωνούν με τη δική σου άποψη, προσθέτοντας από κάτω απειλές και προτροπές για προπηλακισμό τους, είναι φασισμός να στερείς από το σύνολο της κοινωνίας ένα κοινωνικό αγαθό που η ίδια πληρώνει, όπως π.χ. το ηλεκτρικό ρεύμα, προσπαθώντας να εκβιάσεις την κυβερνητική υποχώρηση στα αιτήματά σου, είναι φασισμός να σπας και να καις περιουσίες άλλων ή και την κρατική περιουσία που όλοι μας έχουμε πληρώσει, για να προβάλεις ακόμα πιο πιεστικά τα αιτήματα μιας διαδήλωσης, είναι φασισμός να τρομοκρατείς με απειλές όσους δεν μπορείς να πείσεις με τα επιχειρήματά σου, για να τους αποτρέψεις να συμμετάσχουν σε γενικές συνελεύσεις και να ψηφίσουν εναντίον των προτάσεών σου.

Αυτά και πολλά άλλα είναι πλέον καθημερινά φαινόμενα της ζωής μας, συμβαίνουν δίπλα μας και δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να τα θεωρούμε φυσιολογικά. Δεν είναι και δεν πρέπει να είναι. Τα πιο απεχθή καθεστώτα στην ανθρώπινη ιστορία ξεκίνησαν μετά την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων, πρώτα σποραδικά και μετά πιο συχνά, μέχρι να δημιουργήσουν στην κοινωνία την επιθυμία για μια αυταρχική λύση που θα τα σταματούσε. Και το αποτέλεσμα ήταν πάντα η καταστροφή.

Γραικυλισμός

Όσοι υποστηρίζουν ότι εκτός από την ανικανότητα, την αδιαφορία και τη διαφθορά όλων των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων, για τη χρεοκοπία της Ελλάδας ευθύνεται και ο εγωισμός των ανθρώπων της, που τοποθετεί τα συμφέροντα του καθενός, ακόμα και τα δευτερεύοντα, πάνω από το κοινό καλό, έχουν δυστυχώς αρκετά επιχειρήματα για να το υποστηρίξουν. Και η ελληνική καθημερινότητα τους προσφέρει κάθε τόσο και καινούργια.

Ένα -κατά τη γνώμη μου ανατριχιαστικό- γεγονός που συνέβη την περασμένη εβδομάδα, δείχνει ότι Εφιάλτες εξακολουθούν να υπάρχουν δυστυχώς σ' αυτή τη χώρα, όπως υπήρχαν σε όλη τη διάρκεια των ιστορίας της, χιλιάδες χρόνια τώρα. Το γεγονός προέρχεται από το χώρο του ποδοσφαίρου, που μπορεί να βρίσκεται στη συνείδηση όλων μας στον πάτο της λίστας των προτεραιοτήτων μας αυτή την εποχή, αλλά ακριβώς γι' αυτό δείχνει πού μπορεί να φτάσει ο γραικυλισμός μερικών ακόμα και για τα δευτερεύοντα ατομικά συμφέροντα που ανέφερα παραπάνω. Και ακριβώς επειδή δεν έχει καμία σχέση με τη χρεοκοπία της Ελλάδας και τα οικονομικά μεγέθη, που αυτή την εποχή δημιουργούν έντονες αντιθέσεις και δεν επιτρέπουν ψύχραιμο διάλογο ώστε να βγάζει κανείς εύκολα συμπεράσματα, αυτό το γεγονός αποτελεί ένα στοιχείο που πρέπει να μας προβληματίσει, γιατί μπορεί να αξιολογηθεί με ψυχραιμία και να αποδοκιμαστεί με απόλυτο τρόπο.

Όπως είναι γνωστό, το σκάνδαλο που ξέσπασε πρόσφατα στο χώρο του ποδοσφαίρου με τις συνομιλίες που καταγράφηκαν και απέδειξαν τη διαφθορά ορισμένων παραγόντων του χώρου, οδήγησε τα αρμόδια όργανα στην επιβολή κυρώσεων σε ορισμένες ομάδες, μεταξύ των οποίων και ο Ολυμπιακός Βόλου. Ομάδα την οποία, σημειωτέον, αντιμετωπίζω με συμπάθεια, λόγω της τακτικής παρουσίας μου επί 3 δεκαετίες σχεδόν στη Μαγνησία για διακοπές, της υποστήριξής της από γείτονες και φίλους εκεί, αλλά και της πεποίθησής μου ότι είναι υγιές φαινόμενο η ισχυροποίηση επαρχιακών ομάδων σε όλα τα σπορ, σε σημείο που να κερδίζουν ακόμα και τίτλους, όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Καλώς ή κακώς, όμως (δεν θα μπω σ' αυτό το διάλογο, γιατί πρέπει να γνωρίζει κανείς απ' έξω τους κανονισμούς και τους νόμους για να βγάλει συμπέρασμα) η ομάδα υποβιβάστηκε 3 κατηγορίες, γιατί ο (πραγματικός) ιδιοκτήτης της ήταν ένας εκ των πρωταγωνιστών του σκανδάλου που αποκαλύφθηκε.

Η νέα διοίκηση της ομάδας εξάντλησε, όπως είχε δικαίωμα αλλά και όπως όφειλε, κάθε μέσο και κάθε δυνατότητα ένστασης και διαμαρτυρίας που είχε στη διάθεσή της για να αποδείξει πως αυτός ο υποβιβασμός είναι άδικος. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν και η αποστολή επιστολής στην παγκόσμια ομοσπονδία, όπου ανέφερε ότι αυτός ο υποβιβασμός έγινε με πολιτική επέμβαση, κάτι που απαγορεύεται σύμφωνα με τους κανονισμούς. Ως εδώ όλα καλά, κάθε κατηγορούμενος έχει το δικαίωμα χρήσης όλων των επιχειρημάτων που διαθέτει για την υπεράσπισή του και προσφυγής σε όλα τα αρμόδια όργανα, ελληνικά και διεθνή.

Αυτό που είναι ανατριχιαστικό, όμως, είναι ότι η διοίκηση της ομάδας κοινοποίησε την επιστολή και στις ομοσπονδίες της Κροατίας και του Ισραήλ, βασικούς αντιπάλους της εθνικής μας ομάδας στα προκριματικά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος!!! Σε αυτούς, δηλαδή, που έχουν έννομο συμφέρον, αν η Ελλάδα παρέβη τους κανονισμούς τιμωρώντας υπερβολικά μια ελληνική ομάδα λόγω πολιτικής παρέμβασης, να ζητήσουν τον αποκλεισμό της εθνικής μας ομάδας προς όφελός τους!

Δεν τους έφτασε δηλαδή η προσπάθεια προσφυγής στη διεθνή ομοσπονδία για να δικαιωθούν, αλλά επιδιώκουν ταυτόχρονα να «ανοίξουν τα μάτια» των αντιπάλων μας για να προκαλέσουν ζημιά στην εθνική ομάδα. Στην ομάδα που δεν έχει σχέση με το άθλιο ελληνικό πρωτάθλημα και τις κομπίνες του, αλλά απαρτίζεται από τους καλύτερους Έλληνες αθλητές, σε όποια ομάδα και όποια χώρα κι αν αγωνίζονται, και εκπροσωπεί τη χώρα και όλους εμάς στο διεθνές αθλητικό στερέωμα. Και αποφασίζουν να εκδικηθούν την ίδια τους τη χώρα, επειδή πιστεύουν ότι αδικήθηκαν από μια περιστασιακή ηγεσία, προτρέποντας στην ουσία τους ξένους αντιπάλους μας να πλήξουν έναν εθνικό μας θεσμό, που εκπροσωπεί όλους μας, συμπεριλαμβάνοντάς και τον εαυτό τους, τους φιλάθλους της ομάδας τους και την πόλη τους, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με την εκάστοτε κυβέρνηση, που έρχεται και παρέρχεται! Κατάπτυστοι και άξιοι απόλυτης περιφρόνησης είναι. Σε καμία χώρα της Ευρώπης δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Αλλά εδώ είναι Ελλάδα...

Πάνος Φιλιππακόπουλος

Αυτοδιοίκητο ή ασυνάρτητο;

Το βασικότερο «όπλο» όλων των αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη είναι η παιδεία και οι επιδόσεις τους στις επιστήμες και την τεχνολογία. Ακόμα και σ' αυτές που υπάρχουν παράπονα για προβλήματα στην εκπαίδευση, οφείλονται στο γεγονός ότι έχουν βάλει πολύ ψηλά τον πήχη και συγκρίνονται -αναπόφευκτα- με τους καλύτερους. Το γεγονός ότι χιλιάδες Έλληνες πηγαίνουν για σπουδές σ' αυτές τις χώρες, παρά το ότι στα ελληνικά ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εισάγεται μεγαλύτερο ποσοστό των αποφοίτων λυκείου σε σχέση με εκείνες, αποδεικνύει τη διαφορά που υπάρχει και που την αντιλαμβάνονται κι ίδιοι οι Έλληνες. Όπως και σ' ένα σωρό άλλα πράγματα, όμως, αν αφήσει κανείς στην άκρη το λαϊκισμό που κυριαρχεί στην παιδεία περισσότερο ίσως απ' οποιονδήποτε άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα, διαπιστώνει ότι οι ευθύνες πρέπει να καταλογιστούν προς όλες τις κατευθύνσεις και όχι μόνο στην ανικανότητα και την αδιαφορία των κυβερνήσεων. Φυσικά την πρώτη (και μεγαλύτερη) ευθύνη την έχουν αυτοί που κυβερνούν τη χώρα από τη μεταπολίτευση και μετά (όλοι, χωρίς εξαίρεση), αφού αυτοί νομοθετούν, αυτοί κυβερνούν κι αυτοί είναι υπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων, αλλά από εκεί και πέρα, πρέπει να αποδίδουμε τα του καίσαρος των καίσαρι.

Όσοι έχουν ζήσει την κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια, δεκαετίες τώρα, δεν χρειάζεται ν' ακούσουν τα κανάλια ή να διαβάσουν της εφημερίδες για να πειστούν ότι μέσα σ' αυτά κυριαρχεί ο κομματοκρατία και η αναξιοκρατία. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στον κόσμο όπου οι υποψήφιοι για τις πρυτανικές αρχές εκλέγονται με διαφορετικά ψηφοδέλτια, υποστηριζόμενα από τα ...κόμματα! Κι όλα αυτά σε αγαστή σύμπνοια με τις κομματικές νεολαίες, στις οποίες όμως δεν βλέπουμε να δραστηριοποιούνται οι καλύτεροι φοιτητές (που κατά τεκμήριο ενδιαφέρονται και περισσότερο για τη βελτίωση των πανεπιστημίων), αλλά κατά κανόνα οι μετριότητες, ακόμα και «αιώνιοι φοιτητές», σε βαθμό που να έχουμε δει μέχρι και ...τριαντάρηδες να βρίσκονται στα συμβούλια των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων.

Και δεν χρειάζεται καμία λαϊκίστικη φωνή για να πείσει οποιονδήποτε στην Ελλάδα ότι τα συνθήματα στους «αγώνες» της «ακαδημαϊκής κοινότητας», (δηλαδή μιας μικρής μερίδας φοιτητών και διδακτικού προσωπικού που δραστηριοποιούνται στις κομματοκρατούμενες παρατάξεις) διαστρεβλώνουν εξοργιστικά την πραγματικότητα. Με αποκορύφωμα το περίφημο άσυλο, το οποίο έχουν καταργήσει οι ίδιοι με τον πιο προκλητικό τρόπο. Γιατί το άσυλο προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι αυτό είναι κάτι που θα υποστηριζόταν  από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, αλλά η ελεύθερη διακίνηση ιδεών έχει πεθάνει στα ελληνικά πανεπιστήμια εδώ και χρόνια, χάρη σ' αυτούς που κραυγάζουν για τη ...διατήρησή του.

Όταν ο κάθε τσόγλανος μπουκάρει σε μία αίθουσα διδασκαλίας και διακόπτει με τσαμπουκά το μάθημα, επειδή έτσι γουστάρει ή επειδή αποφάσισε ότι θέλει εκείνη τη στιγμή να χρησιμοποιήσει την αίθουσα (την οποία εμείς πληρώνουμε για να σπουδάζουν τα παιδιά μας) αυτή είναι μια θρασύτατη κατάργηση του ασύλου, η οποία γίνεται συνεχώς στην Ελλάδα, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός. Κι όταν οι οργανωμένοι τραμπούκοι κάποιων παρατάξεων διακόπτουν με τη χρήση βίας κάποια ομιλία ή άλλη εκδήλωση μέσα στο Πανεπιστήμιο επειδή δεν συμφωνούν ιδεολογικά με τους οργανωτές της, αυτή είναι μια φασιστική πράξη που τους εξομοιώνει με τους μελανοχίτωνες του μεσοπολέμου και αποτελεί την πιο καραμπινάτη παραβίαση την ιδέας του πανεπιστημιακού ασύλου, που θα έπρεπε να ισοδυναμεί με ποινικό αδίκημα σε μια δημοκρατική κοινωνία (πολύ περισσότερο σε μια κοινωνία που κατοχυρώνει με ...νόμο το άσυλο!!!) Αλλά κι αυτό γίνεται συνεχώς και δεν φαίνεται να ανησυχεί κανένα από τους υπερασπιστές του ασύλου, που προφανώς το εννοούν ως προστασία αυτών που αποθηκεύουν μολότοφ μέσα στις εγκαταστάσεις των πανεπιστημίων για να μη μπορεί να τα κατάσχει η αστυνομία ή εκείνων που πουλάνε πειρατικό λογισμικό στους συμφοιτητές τους (γιατί κι αυτό γίνεται κατά κόρον μέσα στα πανεπιστήμια, προστατευόμενο φυσικά από το «άσυλο»).

Όσο για τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, που κόπτονται (και σωστά) για το αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων, ποτέ δεν είδα να διαμαρτύρονται ή να παίρνουν μέτρα εναντίον κάποιων ανίκανων και ανεπαρκών συναδέλφων τους, που είτε δεν θέλουν, δεν ενδιαφέρονται, δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους, είτε θεωρούν πως η θέση του καθηγητή είναι ένα μέσο για να βγάζουν τα απωθημένα τους εναντίον των φοιτητών, ώστε να αισθάνονται σπουδαίοι. Πριν 30 περίπου χρόνια πήρα πτυχίο από το πολυτεχνείο περνώντας ως τελευταίο μάθημα τη ...Φυσική του πρώτου έτους, στην οποία είχα κοπεί κάμποσες φορές, όπως και δεκάδες άλλοι συνάδελφοι, και περίμενα να ...αλλάξει ο καθηγητής για να περάσω. Πώς είναι δυνατόν ένας φοιτητής που έχει περάσει όλα τα μαθήματα μιας σχολής, να μη μπορεί να περάσει ένα βασικό μάθημα του πρώτου έτους, στο οποίο μάλιστα βασίζονται πολλά απ' αυτά που πέρασε μετά;! Δεν έχει τεράστια ευθύνη ο καθηγητής; Και το «αυτοδιοίκητο» πανεπιστήμιο τί κάνει για να τον βάλει στη θέση του; Τριάντα χρόνια αργότερα, ο γιος μου πήρε φέτος πτυχίο από το πανεπιστήμιο (και μάλιστα με «λίαν καλώς», άρα δεν ήταν «τουρίστας» που περνούσε με πεντάρια τα μαθήματα όταν τον λυπόταν ο καθηγητής!) περνώντας ως τελευταίο μάθημα, ένα μάθημα του πρώτου έτους, στο οποίο είχε ήδη κοπεί 5 φορές! Με απόσταση 30 χρόνων, με δύο εντελώς διαφορετικά συστήματα, με καθηγητική έδρα ή με «τμήμα», με παντοδυναμία των τακτικών καθηγητών ή με συμμετοχή των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων στη διοίκηση των πανεπιστημίων, η αυθαιρεσία κάποιων καθηγητών απέναντι σε όσους δεν έχουν κομματική προστασία εξακολουθεί να υπάρχει, χωρίς το «αυτοδιοίκητο πανεπιστήμιο» να κάνει τίποτα για να την καταπολεμήσει. Ε, να με συγχωρείτε, αλλά ως φορολογούμενος -και μάλιστα άνεργος- που πληρώνει όλο αυτό το αίσχος, δεν δέχομαι να πληρώνω άλλο γι' αυτό το καφενείο...

Πάνος Φιλιππακόπουλος

Οι ιδιοκτήτες της πολιτικής

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και αναγκάζεται να εφαρμόσει επώδυνα μέτρα για να μπορέσει να δανειστεί από την Ε.Ε και το ΔΝΤ. Είναι  ότι έχει ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας (στο σύνολο του πολιτικού φάσματος), με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που πρέπει να διαχειριστούν αυτή την κρίση, είτε από την πλευρά της κυβέρνησης είτε από την πλευρά της αντιπολίτευσης, να είναι εντελώς ακατάλληλοι, ανίκανοι, αλλά και -το χειρότερο- αδιάφοροι, τοποθετώντας το κομματικό τους συμφέρον και την προσωπική τους πολιτική επιβίωση πάνω από το συμφέρον της χώρα και των ανθρώπων που ζουν σ' αυτή. Και το κακό είναι ότι επειδή αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το λιγότερο κακό που υπάρχει (οι κάθε είδους «φωτισμένοι» και μη δικτάτορες οδηγούν σε εξασφαλισμένη καταστροφή τις χώρες τους, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως στην ανθρώπινη ιστορία) είμαστε υποχρεωμένοι να εναποθέτουμε σε αυτό τις ελπίδες μας για ανάκαμψη, ελπίζοντας ότι κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και της παγκόσμιας πραγματικότητας, αυτοί οι ανίκανοι πολιτικοί θα αναγκαστούν να πάρουν και τα μέτρα που πρέπει εκτός από αυτά που τους συμφέρουν.

Ας μη γελιόμαστε, τις τελευταίες δεκαετίες έχει στην ουσία καταληφθεί το κράτος από μία «πολιτική συμμορία» χωρισμένη σε φράξιες που είναι τα πολιτικά κόμματα, καθένα από τα οποία έχει κι ένα κομματικό στρατό από στελέχη που ζουν από την πολιτική (ή -το λιγότερο- τη χρησιμοποιούν για τη δημοσιότητα και τις γνωριμίες που τους προσφέρει προς όφελός της επαγγελματικής τους δραστηριότητας). Μιλάμε συνολικά για μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε διάφορα πόστα, υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς, περιφερειάρχες, δημάρχους, περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους, διοικητικές και στελέχη κρατικών οργανισμών, επαγγελματικά στελέχη κομμάτων, συνδικαλιστές, συμβούλους κλπ. (με τις λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων που καταφέρνουν ως ανεξάρτητες φωνές να καταλαμβάνουν τέτοιες θέσεις χάρη σε κενά του συστήματος ή αναλαμπές στη σκέψη των ψηφοφόρων), οι οποίοι ζουν από το κράτος και αυτό που λέγεται «δημόσια ζωή» και φυσικά ρυθμίζουν τη λειτουργία του κράτους έτσι όπως τους συμφέρει. Δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κάνουν με επιτυχία τίποτα άλλο και η επιβίωσή τους εξαρτάται από τη λειτουργία του κράτους μέσα από το πολιτικό σύστημα.

Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν οι ηγεσίες όλων τα πολιτικών κομμάτων, ακόμα κι αυτών που δεν ασκούν εξουσία. Προφανώς αυτοί που έχουν κυβερνήσει έχουν μεγαλύτερες ευθύνες, αλλά κι οι υπόλοιποι ασκούν τη δραστηριότητά τους, μέσα από στείρα άρνηση σε οποιαδήποτε πολιτική εφαρμόζεται, δείχνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των όσων προτείνουν, αλλά η πολιτική (άρα επαγγελματική) τους επιβίωση. Τα δύο μεγάλα κόμματα ασκούν πολιτική, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των συμφερόντων συντεχνιών ή και μεμονωμένων πολιτικών τους φίλων, έτσι ώστε να έχουν πάντα μία «κρίσιμη μάζα» ψηφοφόρων που αθροιζόμενη με εκείνους οι οποίοι από ανάγκη ψηφίζουν κάποιον για να κυβερνήσει, δίνει υψηλά ποσοστά και μεγάλο μερίδιο της πολιτικής «πίτας». Και ακόμα κι οι πιο ανίκανοι από αυτούς άπαξ και μπουν μέσα στο σύστημα δεν κουνιούνται με τίποτα, αφού ακόμα κι αν αποδοκιμαστούν από τους ψηφοφόρους, όλο και κάποια θεσούλα να βρεθεί για να βολευτούν. Και φυσικά έχουν εξασφαλίσει, αν εκλεγούν δύο φορές, και μία πολύ καλή σύνταξη, την οποία δεν πείραξαν τώρα που κατέστρεψαν τις ζωές των υπόλοιπων συνταξιούχων για να «σωθεί η χώρα» (αφού έχουν ταυτίσει τη χώρα με την αφεντιά τους!). Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που όπως και όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί εκλέχτηκε χωρίς σταυρό, για να επωφεληθούμε υποτίθεται από την πείρα του, και δύο χρόνια τώρα δεν έχει ανοίξει το στόμα του για να πάρει μέρος στο πολιτικό διάλογο, στην πιο κρίσιμη εποχή για τη χώρα εδώ και 50 χρόνια, ούτε στη Βουλή, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στο ...καφενείο της γειτονιάς του. Εμείς τον πληρώνουμε, όμως, κανονικά για να ...επωφελούμαστε της  πείρας του, ακόμα κι αν δεν κάνει απολύτως τίποτα, πέρα από το να παρίσταται κάποιες μέρες στη Βουλή χωρίς να μιλάει! Κι όσο το κόμμα του τον βάζει στα ψηφοδέλτια θα εξακολουθήσουμε να τον πληρώνουμε, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλήσει ποτέ και πουθενά!

Αλλά και οι ηγεσίες της αριστερής αντιπολίτευσης μηδενική συμβολή έχουν στην προσπάθεια να βρεθεί ο σωστός δρόμος για τη χώρα, αρκούμενες απλώς σε μία συνεχή άρνηση των όσων προτείνει οποιοσδήποτε άλλος και σε ένα γελοίο μαξιμαλισμό σε υποσχέσεις και απαιτήσεις για παροχές, οι οποίες φυσικά δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν όχι στην Ελλάδα, αλλά ούτε στη Γερμανία. Ταυτόχρονα καταφεύγουν με τη μεγαλύτερη ευκολία και εκ του ασφαλούς σε λεονταρισμούς ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα, στους διεθνείς οργανισμούς ή σε μεμονωμένες χώρες, γνωρίζοντας πως δεν θα χρειαστεί ποτέ να εφαρμόσουν αυτά που ζητούν! Το μυστικό για την υποστήριξη που δίνουν ακόμα και στο πιο παράλογο και ανεδαφικό αίτημα και στην κατάθεση εκ μέρους τους «προτάσεων» η εφαρμογή των οποίων θα απαιτούσε άλλο ένα προϋπολογισμό, είναι ότι γνωρίζουν πως ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που εφαρμόζονταν τα όσα λένε και η χώρα κατέρρεε, αυτοί έχουν εξασφαλισμένη επαγγελματική δραστηριότητα μέσα από την πολιτική. Εμείς θα είχαμε πρόβλημα επιβίωσης και η κυρία Αλέκα κι ο κύριος Αλέξης θα είχαν το μισθό του βουλευτή (όσος κι αν ήταν αυτός) ή και του υπουργού αν η κατάρρευση τους οδηγούσε στην εξουσία. Εξασφαλισμένη καριέρα, με τον λαό να πεινάει δηλαδή. Όσο για τη δεξιά μη κυβερνητική αντιπολίτευση που ακόμα ψάχνει για ...διαμέρισμα στην πολυκατοικία, είναι αστείο και να ασχολούμαστε μαζί τους. Πρόκειται για την αποθέωση του καιροσκοπισμού, για ένα κόμμα χτισμένο στην πραγματικότητα πάνω στην απέλπιδα προσπάθεια του αρχηγού του να πάρει ένα κόκαλο από την εξουσία και να γίνει κάποια στιγμή υπουργός.

Με τέτοια πολιτική ηγεσία και με τους κομματικούς στρατούς που την πλαισιώνουν, πιστεύει κανείς πως είναι δυνατό να λυθεί το πρόβλημά μας, έστω και με δέκα μνημόνια ή χωρίς κανένα μνημόνιο; Αν δεν αρχίσουμε, μέσα στα πλαίσια του -αναπόφευκτου- πολιτικού συστήματος, να μαυρίζουμε (σε όποιο κόμμα ψηφίζει ο καθένας) τα πρωτοπαλίκαρα της εκάστοτε κομματικής νομενκλατούρας, δείχνοντάς τους τη δυσαρέσκεια και τη δύναμή μας, υπάρχει περίπτωση να πουν ποτέ την αλήθεια και να κάνουν αυτό που συμφέρει εμάς και όχι τους κομματικούς στρατούς;
Πάνος Φιλιππακόπουλος