Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας και αναγκάζεται να εφαρμόσει επώδυνα μέτρα για να μπορέσει να δανειστεί από την Ε.Ε και το ΔΝΤ. Είναι ότι έχει ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής ηγεσίας (στο σύνολο του πολιτικού φάσματος), με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που πρέπει να διαχειριστούν αυτή την κρίση, είτε από την πλευρά της κυβέρνησης είτε από την πλευρά της αντιπολίτευσης, να είναι εντελώς ακατάλληλοι, ανίκανοι, αλλά και -το χειρότερο- αδιάφοροι, τοποθετώντας το κομματικό τους συμφέρον και την προσωπική τους πολιτική επιβίωση πάνω από το συμφέρον της χώρα και των ανθρώπων που ζουν σ' αυτή. Και το κακό είναι ότι επειδή αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το λιγότερο κακό που υπάρχει (οι κάθε είδους «φωτισμένοι» και μη δικτάτορες οδηγούν σε εξασφαλισμένη καταστροφή τις χώρες τους, όπως έχει αποδειχθεί επανειλημμένως στην ανθρώπινη ιστορία) είμαστε υποχρεωμένοι να εναποθέτουμε σε αυτό τις ελπίδες μας για ανάκαμψη, ελπίζοντας ότι κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης και της παγκόσμιας πραγματικότητας, αυτοί οι ανίκανοι πολιτικοί θα αναγκαστούν να πάρουν και τα μέτρα που πρέπει εκτός από αυτά που τους συμφέρουν.
Ας μη γελιόμαστε, τις τελευταίες δεκαετίες έχει στην ουσία καταληφθεί το κράτος από μία «πολιτική συμμορία» χωρισμένη σε φράξιες που είναι τα πολιτικά κόμματα, καθένα από τα οποία έχει κι ένα κομματικό στρατό από στελέχη που ζουν από την πολιτική (ή -το λιγότερο- τη χρησιμοποιούν για τη δημοσιότητα και τις γνωριμίες που τους προσφέρει προς όφελός της επαγγελματικής τους δραστηριότητας). Μιλάμε συνολικά για μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε διάφορα πόστα, υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς, περιφερειάρχες, δημάρχους, περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους, διοικητικές και στελέχη κρατικών οργανισμών, επαγγελματικά στελέχη κομμάτων, συνδικαλιστές, συμβούλους κλπ. (με τις λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων που καταφέρνουν ως ανεξάρτητες φωνές να καταλαμβάνουν τέτοιες θέσεις χάρη σε κενά του συστήματος ή αναλαμπές στη σκέψη των ψηφοφόρων), οι οποίοι ζουν από το κράτος και αυτό που λέγεται «δημόσια ζωή» και φυσικά ρυθμίζουν τη λειτουργία του κράτους έτσι όπως τους συμφέρει. Δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κάνουν με επιτυχία τίποτα άλλο και η επιβίωσή τους εξαρτάται από τη λειτουργία του κράτους μέσα από το πολιτικό σύστημα.
Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν οι ηγεσίες όλων τα πολιτικών κομμάτων, ακόμα κι αυτών που δεν ασκούν εξουσία. Προφανώς αυτοί που έχουν κυβερνήσει έχουν μεγαλύτερες ευθύνες, αλλά κι οι υπόλοιποι ασκούν τη δραστηριότητά τους, μέσα από στείρα άρνηση σε οποιαδήποτε πολιτική εφαρμόζεται, δείχνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των όσων προτείνουν, αλλά η πολιτική (άρα επαγγελματική) τους επιβίωση. Τα δύο μεγάλα κόμματα ασκούν πολιτική, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των συμφερόντων συντεχνιών ή και μεμονωμένων πολιτικών τους φίλων, έτσι ώστε να έχουν πάντα μία «κρίσιμη μάζα» ψηφοφόρων που αθροιζόμενη με εκείνους οι οποίοι από ανάγκη ψηφίζουν κάποιον για να κυβερνήσει, δίνει υψηλά ποσοστά και μεγάλο μερίδιο της πολιτικής «πίτας». Και ακόμα κι οι πιο ανίκανοι από αυτούς άπαξ και μπουν μέσα στο σύστημα δεν κουνιούνται με τίποτα, αφού ακόμα κι αν αποδοκιμαστούν από τους ψηφοφόρους, όλο και κάποια θεσούλα να βρεθεί για να βολευτούν. Και φυσικά έχουν εξασφαλίσει, αν εκλεγούν δύο φορές, και μία πολύ καλή σύνταξη, την οποία δεν πείραξαν τώρα που κατέστρεψαν τις ζωές των υπόλοιπων συνταξιούχων για να «σωθεί η χώρα» (αφού έχουν ταυτίσει τη χώρα με την αφεντιά τους!). Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που όπως και όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί εκλέχτηκε χωρίς σταυρό, για να επωφεληθούμε υποτίθεται από την πείρα του, και δύο χρόνια τώρα δεν έχει ανοίξει το στόμα του για να πάρει μέρος στο πολιτικό διάλογο, στην πιο κρίσιμη εποχή για τη χώρα εδώ και 50 χρόνια, ούτε στη Βουλή, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στο ...καφενείο της γειτονιάς του. Εμείς τον πληρώνουμε, όμως, κανονικά για να ...επωφελούμαστε της πείρας του, ακόμα κι αν δεν κάνει απολύτως τίποτα, πέρα από το να παρίσταται κάποιες μέρες στη Βουλή χωρίς να μιλάει! Κι όσο το κόμμα του τον βάζει στα ψηφοδέλτια θα εξακολουθήσουμε να τον πληρώνουμε, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλήσει ποτέ και πουθενά!
Αλλά και οι ηγεσίες της αριστερής αντιπολίτευσης μηδενική συμβολή έχουν στην προσπάθεια να βρεθεί ο σωστός δρόμος για τη χώρα, αρκούμενες απλώς σε μία συνεχή άρνηση των όσων προτείνει οποιοσδήποτε άλλος και σε ένα γελοίο μαξιμαλισμό σε υποσχέσεις και απαιτήσεις για παροχές, οι οποίες φυσικά δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν όχι στην Ελλάδα, αλλά ούτε στη Γερμανία. Ταυτόχρονα καταφεύγουν με τη μεγαλύτερη ευκολία και εκ του ασφαλούς σε λεονταρισμούς ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα, στους διεθνείς οργανισμούς ή σε μεμονωμένες χώρες, γνωρίζοντας πως δεν θα χρειαστεί ποτέ να εφαρμόσουν αυτά που ζητούν! Το μυστικό για την υποστήριξη που δίνουν ακόμα και στο πιο παράλογο και ανεδαφικό αίτημα και στην κατάθεση εκ μέρους τους «προτάσεων» η εφαρμογή των οποίων θα απαιτούσε άλλο ένα προϋπολογισμό, είναι ότι γνωρίζουν πως ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που εφαρμόζονταν τα όσα λένε και η χώρα κατέρρεε, αυτοί έχουν εξασφαλισμένη επαγγελματική δραστηριότητα μέσα από την πολιτική. Εμείς θα είχαμε πρόβλημα επιβίωσης και η κυρία Αλέκα κι ο κύριος Αλέξης θα είχαν το μισθό του βουλευτή (όσος κι αν ήταν αυτός) ή και του υπουργού αν η κατάρρευση τους οδηγούσε στην εξουσία. Εξασφαλισμένη καριέρα, με τον λαό να πεινάει δηλαδή. Όσο για τη δεξιά μη κυβερνητική αντιπολίτευση που ακόμα ψάχνει για ...διαμέρισμα στην πολυκατοικία, είναι αστείο και να ασχολούμαστε μαζί τους. Πρόκειται για την αποθέωση του καιροσκοπισμού, για ένα κόμμα χτισμένο στην πραγματικότητα πάνω στην απέλπιδα προσπάθεια του αρχηγού του να πάρει ένα κόκαλο από την εξουσία και να γίνει κάποια στιγμή υπουργός.
Με τέτοια πολιτική ηγεσία και με τους κομματικούς στρατούς που την πλαισιώνουν, πιστεύει κανείς πως είναι δυνατό να λυθεί το πρόβλημά μας, έστω και με δέκα μνημόνια ή χωρίς κανένα μνημόνιο; Αν δεν αρχίσουμε, μέσα στα πλαίσια του -αναπόφευκτου- πολιτικού συστήματος, να μαυρίζουμε (σε όποιο κόμμα ψηφίζει ο καθένας) τα πρωτοπαλίκαρα της εκάστοτε κομματικής νομενκλατούρας, δείχνοντάς τους τη δυσαρέσκεια και τη δύναμή μας, υπάρχει περίπτωση να πουν ποτέ την αλήθεια και να κάνουν αυτό που συμφέρει εμάς και όχι τους κομματικούς στρατούς;
Πάνος Φιλιππακόπουλος
Ας μη γελιόμαστε, τις τελευταίες δεκαετίες έχει στην ουσία καταληφθεί το κράτος από μία «πολιτική συμμορία» χωρισμένη σε φράξιες που είναι τα πολιτικά κόμματα, καθένα από τα οποία έχει κι ένα κομματικό στρατό από στελέχη που ζουν από την πολιτική (ή -το λιγότερο- τη χρησιμοποιούν για τη δημοσιότητα και τις γνωριμίες που τους προσφέρει προς όφελός της επαγγελματικής τους δραστηριότητας). Μιλάμε συνολικά για μερικές δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους σε διάφορα πόστα, υπουργούς, βουλευτές, γενικούς γραμματείς, περιφερειάρχες, δημάρχους, περιφερειακούς και δημοτικούς συμβούλους, διοικητικές και στελέχη κρατικών οργανισμών, επαγγελματικά στελέχη κομμάτων, συνδικαλιστές, συμβούλους κλπ. (με τις λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων που καταφέρνουν ως ανεξάρτητες φωνές να καταλαμβάνουν τέτοιες θέσεις χάρη σε κενά του συστήματος ή αναλαμπές στη σκέψη των ψηφοφόρων), οι οποίοι ζουν από το κράτος και αυτό που λέγεται «δημόσια ζωή» και φυσικά ρυθμίζουν τη λειτουργία του κράτους έτσι όπως τους συμφέρει. Δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κάνουν με επιτυχία τίποτα άλλο και η επιβίωσή τους εξαρτάται από τη λειτουργία του κράτους μέσα από το πολιτικό σύστημα.
Σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν οι ηγεσίες όλων τα πολιτικών κομμάτων, ακόμα κι αυτών που δεν ασκούν εξουσία. Προφανώς αυτοί που έχουν κυβερνήσει έχουν μεγαλύτερες ευθύνες, αλλά κι οι υπόλοιποι ασκούν τη δραστηριότητά τους, μέσα από στείρα άρνηση σε οποιαδήποτε πολιτική εφαρμόζεται, δείχνοντας ότι δεν τους ενδιαφέρει το αποτέλεσμα των όσων προτείνουν, αλλά η πολιτική (άρα επαγγελματική) τους επιβίωση. Τα δύο μεγάλα κόμματα ασκούν πολιτική, ανάλογα με το αν βρίσκονται στην κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, με μοναδικό κριτήριο την ικανοποίηση των συμφερόντων συντεχνιών ή και μεμονωμένων πολιτικών τους φίλων, έτσι ώστε να έχουν πάντα μία «κρίσιμη μάζα» ψηφοφόρων που αθροιζόμενη με εκείνους οι οποίοι από ανάγκη ψηφίζουν κάποιον για να κυβερνήσει, δίνει υψηλά ποσοστά και μεγάλο μερίδιο της πολιτικής «πίτας». Και ακόμα κι οι πιο ανίκανοι από αυτούς άπαξ και μπουν μέσα στο σύστημα δεν κουνιούνται με τίποτα, αφού ακόμα κι αν αποδοκιμαστούν από τους ψηφοφόρους, όλο και κάποια θεσούλα να βρεθεί για να βολευτούν. Και φυσικά έχουν εξασφαλίσει, αν εκλεγούν δύο φορές, και μία πολύ καλή σύνταξη, την οποία δεν πείραξαν τώρα που κατέστρεψαν τις ζωές των υπόλοιπων συνταξιούχων για να «σωθεί η χώρα» (αφού έχουν ταυτίσει τη χώρα με την αφεντιά τους!). Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο προηγούμενος πρωθυπουργός, που όπως και όλοι οι πρώην πρωθυπουργοί εκλέχτηκε χωρίς σταυρό, για να επωφεληθούμε υποτίθεται από την πείρα του, και δύο χρόνια τώρα δεν έχει ανοίξει το στόμα του για να πάρει μέρος στο πολιτικό διάλογο, στην πιο κρίσιμη εποχή για τη χώρα εδώ και 50 χρόνια, ούτε στη Βουλή, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στο ...καφενείο της γειτονιάς του. Εμείς τον πληρώνουμε, όμως, κανονικά για να ...επωφελούμαστε της πείρας του, ακόμα κι αν δεν κάνει απολύτως τίποτα, πέρα από το να παρίσταται κάποιες μέρες στη Βουλή χωρίς να μιλάει! Κι όσο το κόμμα του τον βάζει στα ψηφοδέλτια θα εξακολουθήσουμε να τον πληρώνουμε, ακόμα κι αν δεν ξαναμιλήσει ποτέ και πουθενά!
Αλλά και οι ηγεσίες της αριστερής αντιπολίτευσης μηδενική συμβολή έχουν στην προσπάθεια να βρεθεί ο σωστός δρόμος για τη χώρα, αρκούμενες απλώς σε μία συνεχή άρνηση των όσων προτείνει οποιοσδήποτε άλλος και σε ένα γελοίο μαξιμαλισμό σε υποσχέσεις και απαιτήσεις για παροχές, οι οποίες φυσικά δεν θα μπορούσαν να χρηματοδοτηθούν όχι στην Ελλάδα, αλλά ούτε στη Γερμανία. Ταυτόχρονα καταφεύγουν με τη μεγαλύτερη ευκολία και εκ του ασφαλούς σε λεονταρισμούς ενάντια στο παγκόσμιο σύστημα, στους διεθνείς οργανισμούς ή σε μεμονωμένες χώρες, γνωρίζοντας πως δεν θα χρειαστεί ποτέ να εφαρμόσουν αυτά που ζητούν! Το μυστικό για την υποστήριξη που δίνουν ακόμα και στο πιο παράλογο και ανεδαφικό αίτημα και στην κατάθεση εκ μέρους τους «προτάσεων» η εφαρμογή των οποίων θα απαιτούσε άλλο ένα προϋπολογισμό, είναι ότι γνωρίζουν πως ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που εφαρμόζονταν τα όσα λένε και η χώρα κατέρρεε, αυτοί έχουν εξασφαλισμένη επαγγελματική δραστηριότητα μέσα από την πολιτική. Εμείς θα είχαμε πρόβλημα επιβίωσης και η κυρία Αλέκα κι ο κύριος Αλέξης θα είχαν το μισθό του βουλευτή (όσος κι αν ήταν αυτός) ή και του υπουργού αν η κατάρρευση τους οδηγούσε στην εξουσία. Εξασφαλισμένη καριέρα, με τον λαό να πεινάει δηλαδή. Όσο για τη δεξιά μη κυβερνητική αντιπολίτευση που ακόμα ψάχνει για ...διαμέρισμα στην πολυκατοικία, είναι αστείο και να ασχολούμαστε μαζί τους. Πρόκειται για την αποθέωση του καιροσκοπισμού, για ένα κόμμα χτισμένο στην πραγματικότητα πάνω στην απέλπιδα προσπάθεια του αρχηγού του να πάρει ένα κόκαλο από την εξουσία και να γίνει κάποια στιγμή υπουργός.
Με τέτοια πολιτική ηγεσία και με τους κομματικούς στρατούς που την πλαισιώνουν, πιστεύει κανείς πως είναι δυνατό να λυθεί το πρόβλημά μας, έστω και με δέκα μνημόνια ή χωρίς κανένα μνημόνιο; Αν δεν αρχίσουμε, μέσα στα πλαίσια του -αναπόφευκτου- πολιτικού συστήματος, να μαυρίζουμε (σε όποιο κόμμα ψηφίζει ο καθένας) τα πρωτοπαλίκαρα της εκάστοτε κομματικής νομενκλατούρας, δείχνοντάς τους τη δυσαρέσκεια και τη δύναμή μας, υπάρχει περίπτωση να πουν ποτέ την αλήθεια και να κάνουν αυτό που συμφέρει εμάς και όχι τους κομματικούς στρατούς;
Πάνος Φιλιππακόπουλος
Γεια σου Πάνο ( συγνώμη για τον ενικό αλλά σε διαβάζω πάνω από 20 χρόνια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΧάρηκα για το blog σου. Έχουμε ανάγκη από τις σκέψεις άξιων ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν στον πραγματικό κόσμο.