Στις δύσκολες εποχές βγαίνουν στον αφρό όλα τα κατακάθια του πολιτικού συστήματος, γιατί όταν τα πράγματα αρχίζουν να σκουραίνουν δεν είναι εύκολη η συνέχιση μιας λαθραίας επιβίωσης με ανυπαρξία θέσεων και έργων. Τότε οι πιο θρασείς από εκείνους που παρίσταναν τόσα χρόνια στις πλάτες μας τους «δημόσιους άνδρες» (και γυναίκες!), γίνονται ξαφνικά τιμητές των πάντων, πλειοδοτούν σε ανεδαφικές απαιτήσεις και υποσχέσεις και προσπαθούν να βρουν διέξοδο από την εξαφάνιση στην οποία τους οδηγεί η ανυπαρξία τους. Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, άλλωστε, ένα μέρος του λαού διολισθαίνει δυστυχώς εύκολα προς τα άκρα και προς κάθε τυχοδιώκτη που είναι έτοιμος να υποσχεθεί τα πάντα, για να εκμεταλλευθεί την απελπισία, το θυμό και την αβεβαιότητα εκείνων που ψάχνουν τη σωτηρία τους σε σωτήρες και όχι στην κοινή λογική.
Οι συχνές αναφορές τελευταία στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, αυτή που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία μέσα από απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες από ένα ταπεινωμένο και εξαθλιωμένο γερμανικό λαό με τα τραγικά επακόλουθα που γνωρίζουμε, είναι απολύτως εύστοχες και καθόλου εκτός πραγματικότητας. Οι Έλληνες είναι ευφυείς κι έχουν αρκετά έντονα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης, είναι όμως ταυτόχρονα και αρκετά παρορμητικοί και πολύ ατομιστές κι αυτό συχνά τους οδηγεί σε επιλογές που δεν παρέχουν τα ελάχιστα εχέγγυα αξιοπιστίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι πίστεψαν και ψήφισαν τον Παπανδρέου μετά από μία προεκλογική εκστρατεία που βασίστηκε στο προφανώς ανεδαφικό και ψευδές σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», ούτε ότι ο Σαμαράς ανέβηκε σημαντικά στις δημοσκοπήσεις όταν άρχισε να προβάλει το εξίσου ανεδαφικό σύνθημα της εκ των υστέρων... επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου.
Τις τελευταίες μέρες, όμως, καθώς τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν και οι πολιτικοί χρειάστηκε ν' αφήσουν τις γενικότητες και να πάρουν αποφάσεις, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές και αυτές οι αποφάσεις, αλλά και η πολιτική δράση (ή... αδράνεια) των τελευταίων δύο ετών θα επιβραβευθούν ή θα τιμωρηθούν από τους πολίτες πολύ πιο έντονα απ' ότι στο παρελθόν, οι μάσκες έπεσαν. Η κομματική πειθαρχία κατέρρευσε και τα δύο μεγάλα κόμματα άρχισαν να φυλλορροούν όταν ήρθε η ώρα να πάρουν τη μεγάλη απόφαση (την ψήφιση του νέου μνημονίου) για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ε.Ε. (με θυσίες και με όρους που μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι δυνατοί, αλλά δυστυχώς δεν εξαρτάται πλέον από εμάς να του αλλάξουμε) ή για την άτακτη χρεοκοπία και την πλήρη κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν θα αναφερθώ στις αντιδράσεις των κομμάτων, κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών, που αντιπροσωπεύουν τα άκρα του πολιτικού συστήματος (τα οποία βρίσκονται πολύ πιο κοντά απ' ότι νομίζουν μερικοί) γιατί ούτως ή άλλως είναι γνωστό ότι αυτά πάντα ψαρεύουν σε θολά νερά κι έχουν ως βασική επιδίωξη την πρόκληση χάους και δυστυχίας στην κοινωνία, ελπίζοντας στην αύξηση των ψηφοφόρων και των κομματικών τους στρατών. Ξαφνικά, όμως, καθώς οι εκλογές πλησιάζουν και η ψηφοθηρία ενισχύεται, μας προέκυψαν «επαναστάτες» και στα δύο μεγάλα κόμματα, άνθρωποι που συμμετείχαν στην άθλια πολιτική των τελευταίων δεκαετιών (συμπεριλαμβανομένων και των δύο τελευταίων ετών) που μας οδήγησε στο σημερινό κατήφορο, άνθρωποι που στήριξαν τόσα χρόνια τη φαυλοκρατία, τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος, άνθρωποι που συμμετείχαν ακόμα και σε υπουργικά συμβούλια που αποφάσισαν πολιτικές τις οποίες σήμερα κατακρίνουν. Κι όχι μόνο άρχισαν να κάνουν κριτική, όχι μόνο το έπαιξαν μάγκες εκ του ασφαλούς καταψηφίζοντας το μνημόνιο που ήξεραν ότι θα ψηφίσουν άλλα κορόιδα, με αντίστοιχες ευθύνες ίσως για το παρελθόν, τουλάχιστον όμως με μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στο μέλλον, αλλά είχαν και το θράσος μόλις βρέθηκαν αναπόφευκτα ως ριψάσπιδες εκτός των κομμάτων τους, να δημιουργήσουν κόμματα με... αντιμνημονιακή σημαία και να μας καλούν να ξεχάσουμε το παρελθόν και το παρόν τους και να εξασφαλίσουμε το μέλλον τους (γιατί περί αυτού πρόκειται!). Και το κακό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, έτοιμοι να πιστέψουν και να ψηφίσουν τους νεόκοπους σωτήρες ως αντίδραση στα δύο μεγάλα κόμματα, ξεχνώντας τόσο εύκολα ότι αυτοί οι «σωτήρες» είναι από τους πρωτεργάτες της καταστροφικής πολιτικής αυτών των κομμάτων.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βλέπεις ανθρώπους σαν τον Καμμένο και τον Μανώλη, σαν την Κατσέλη και τον Καστανίδη, που εκπροσωπούν ό,τι πιο αποτυχημένο, ό,τι πιο παλαιοκομματικό και φαύλο έχει να επιδείξει το πολιτικό μας σύστημα, να παριστάνουν τους τιμητές και να ζητούν την ψήφο μας ως σωτήρες, με πολιτικά προγράμματα βασισμένα ακριβώς στις συνταγές που μας κατέστρεψαν. Είναι πραγματικά παρανοϊκό να βλέπεις την Κατσέλη, που πριν τις εκλογές, με την Ελλάδα υπό κατάρρευση, ευαγγελιζόταν ακόμα την ενίσχυση του (χρεοκοπημένου) κράτους, που έλεγε πως θα... ξαναγοράσει το λιμάνι από τους Κινέζους, που ως υπουργός σαμποτάρισε με κάθε τρόπο το νέο μνημόνιο οδηγώντας τελικά σε ακόμα χειρότερα μέτρα, ή τον Μανώλη, που στήριξε κάθε ακραία συνδικαλιστική διεκδίκηση και ήταν από τους βασικούς εκφραστές του παλαιοκομματισμού και του πελατειακού κράτους, να μας προκύπτουν... αντιμνημονιακοί σωτήρες. Να βλέπεις ανύπαρκτους σαν τον Καμμένο και τον Καστανίδη, που δεν πρόσφεραν τίποτα σ' αυτόν τον τόπο, πέρα από τη στήριξη στις καταστροφικές πολιτικές των διεφθαρμένων πρώην κομμάτων τους, να παριστάνουν τους... ηγέτες. Το θράσος έχει και όρια!
Οι συχνές αναφορές τελευταία στη δημοκρατία της Βαϊμάρης, αυτή που οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία μέσα από απολύτως δημοκρατικές διαδικασίες από ένα ταπεινωμένο και εξαθλιωμένο γερμανικό λαό με τα τραγικά επακόλουθα που γνωρίζουμε, είναι απολύτως εύστοχες και καθόλου εκτός πραγματικότητας. Οι Έλληνες είναι ευφυείς κι έχουν αρκετά έντονα αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης, είναι όμως ταυτόχρονα και αρκετά παρορμητικοί και πολύ ατομιστές κι αυτό συχνά τους οδηγεί σε επιλογές που δεν παρέχουν τα ελάχιστα εχέγγυα αξιοπιστίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι πίστεψαν και ψήφισαν τον Παπανδρέου μετά από μία προεκλογική εκστρατεία που βασίστηκε στο προφανώς ανεδαφικό και ψευδές σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», ούτε ότι ο Σαμαράς ανέβηκε σημαντικά στις δημοσκοπήσεις όταν άρχισε να προβάλει το εξίσου ανεδαφικό σύνθημα της εκ των υστέρων... επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου.
Τις τελευταίες μέρες, όμως, καθώς τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν και οι πολιτικοί χρειάστηκε ν' αφήσουν τις γενικότητες και να πάρουν αποφάσεις, καθώς πλησιάζουν οι εκλογές και αυτές οι αποφάσεις, αλλά και η πολιτική δράση (ή... αδράνεια) των τελευταίων δύο ετών θα επιβραβευθούν ή θα τιμωρηθούν από τους πολίτες πολύ πιο έντονα απ' ότι στο παρελθόν, οι μάσκες έπεσαν. Η κομματική πειθαρχία κατέρρευσε και τα δύο μεγάλα κόμματα άρχισαν να φυλλορροούν όταν ήρθε η ώρα να πάρουν τη μεγάλη απόφαση (την ψήφιση του νέου μνημονίου) για την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ και την Ε.Ε. (με θυσίες και με όρους που μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι δυνατοί, αλλά δυστυχώς δεν εξαρτάται πλέον από εμάς να του αλλάξουμε) ή για την άτακτη χρεοκοπία και την πλήρη κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν θα αναφερθώ στις αντιδράσεις των κομμάτων, κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών, που αντιπροσωπεύουν τα άκρα του πολιτικού συστήματος (τα οποία βρίσκονται πολύ πιο κοντά απ' ότι νομίζουν μερικοί) γιατί ούτως ή άλλως είναι γνωστό ότι αυτά πάντα ψαρεύουν σε θολά νερά κι έχουν ως βασική επιδίωξη την πρόκληση χάους και δυστυχίας στην κοινωνία, ελπίζοντας στην αύξηση των ψηφοφόρων και των κομματικών τους στρατών. Ξαφνικά, όμως, καθώς οι εκλογές πλησιάζουν και η ψηφοθηρία ενισχύεται, μας προέκυψαν «επαναστάτες» και στα δύο μεγάλα κόμματα, άνθρωποι που συμμετείχαν στην άθλια πολιτική των τελευταίων δεκαετιών (συμπεριλαμβανομένων και των δύο τελευταίων ετών) που μας οδήγησε στο σημερινό κατήφορο, άνθρωποι που στήριξαν τόσα χρόνια τη φαυλοκρατία, τη διαφθορά και το πελατειακό κράτος, άνθρωποι που συμμετείχαν ακόμα και σε υπουργικά συμβούλια που αποφάσισαν πολιτικές τις οποίες σήμερα κατακρίνουν. Κι όχι μόνο άρχισαν να κάνουν κριτική, όχι μόνο το έπαιξαν μάγκες εκ του ασφαλούς καταψηφίζοντας το μνημόνιο που ήξεραν ότι θα ψηφίσουν άλλα κορόιδα, με αντίστοιχες ευθύνες ίσως για το παρελθόν, τουλάχιστον όμως με μεγαλύτερη υπευθυνότητα απέναντι στο μέλλον, αλλά είχαν και το θράσος μόλις βρέθηκαν αναπόφευκτα ως ριψάσπιδες εκτός των κομμάτων τους, να δημιουργήσουν κόμματα με... αντιμνημονιακή σημαία και να μας καλούν να ξεχάσουμε το παρελθόν και το παρόν τους και να εξασφαλίσουμε το μέλλον τους (γιατί περί αυτού πρόκειται!). Και το κακό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι, έτοιμοι να πιστέψουν και να ψηφίσουν τους νεόκοπους σωτήρες ως αντίδραση στα δύο μεγάλα κόμματα, ξεχνώντας τόσο εύκολα ότι αυτοί οι «σωτήρες» είναι από τους πρωτεργάτες της καταστροφικής πολιτικής αυτών των κομμάτων.
Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βλέπεις ανθρώπους σαν τον Καμμένο και τον Μανώλη, σαν την Κατσέλη και τον Καστανίδη, που εκπροσωπούν ό,τι πιο αποτυχημένο, ό,τι πιο παλαιοκομματικό και φαύλο έχει να επιδείξει το πολιτικό μας σύστημα, να παριστάνουν τους τιμητές και να ζητούν την ψήφο μας ως σωτήρες, με πολιτικά προγράμματα βασισμένα ακριβώς στις συνταγές που μας κατέστρεψαν. Είναι πραγματικά παρανοϊκό να βλέπεις την Κατσέλη, που πριν τις εκλογές, με την Ελλάδα υπό κατάρρευση, ευαγγελιζόταν ακόμα την ενίσχυση του (χρεοκοπημένου) κράτους, που έλεγε πως θα... ξαναγοράσει το λιμάνι από τους Κινέζους, που ως υπουργός σαμποτάρισε με κάθε τρόπο το νέο μνημόνιο οδηγώντας τελικά σε ακόμα χειρότερα μέτρα, ή τον Μανώλη, που στήριξε κάθε ακραία συνδικαλιστική διεκδίκηση και ήταν από τους βασικούς εκφραστές του παλαιοκομματισμού και του πελατειακού κράτους, να μας προκύπτουν... αντιμνημονιακοί σωτήρες. Να βλέπεις ανύπαρκτους σαν τον Καμμένο και τον Καστανίδη, που δεν πρόσφεραν τίποτα σ' αυτόν τον τόπο, πέρα από τη στήριξη στις καταστροφικές πολιτικές των διεφθαρμένων πρώην κομμάτων τους, να παριστάνουν τους... ηγέτες. Το θράσος έχει και όρια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου