«...τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζομεν...»

Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Πριν τις εκλογές

Ποτέ ίσως στα περίπου 40 χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, αλλά και ακόμα παλιότερα, στις δεκαετίες από τον πόλεμο μέχρι τη χούντα, οι έλληνες ψηφοφόροι δεν βρέθηκαν σε μια τόσο μεγάλη σύγχυση πριν από εκλογές, όσο σ' αυτές τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Μ' ένα κατακερματισμένο πολιτικό σύστημα, με μια χώρα υπό κατάρρευση, μ' ένα σωρό καιροσκόπους να ποντάρουν στην απογοήτευση και το θυμό του κόσμου για να τάξουν λαγούς με πετραχήλια μπας και εξασφαλίσουν μια θέση στην πιο σίγουρη δουλειά που υπάρχει στην Ελλάδα, την ελληνική Βουλή, με τις «παραδοσιακές» πολιτικές δυνάμεις που για χρόνια πρωταγωνιστούσαν στην «κεντρική πολιτική σκηνή» να έχουν χάσει εντελώς την αξιοπιστία τους, ο έλληνας ψηφοφόρος πρέπει παρ' όλα αυτά να διαλέξει αυτούς που θα κυβερνήσουν τη χώρα. Σε μια εποχή μάλιστα που το διακύβευμα είναι σημαντικότερο από ποτέ και θα επηρεάσει αρκετές γενιές Ελλήνων μετά από εμάς. Γιατί εκτός από τη διαχείριση μια καταρρέουσας οικονομίας, οι επιλογές που θα κάνουμε θα επηρεάσουν και το επίπεδο συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τις σχέσεις μας με τους εταίρους μας, τη συμμετοχή μας στο ευρώ και τα επόμενα στάδια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αλλά και στη συνολική εικόνα της Ελλάδας διεθνώς, που με τη σειρά της θα επηρεάσει τις πιθανές ξένες επενδύσεις και τον τουρισμό.

Μια πρώτη παρατήρηση που μπορεί να γίνει, είναι ότι οι καιροσκόποι που εμφανίστηκαν τον τελευταίο καιρό, δεν προέκυψαν από το πουθενά, όπως έχει συμβεί σε πολλές άλλες χώρες στο παρελθόν, αλλά είναι γέννημα-θρέμμα των δύο μεγάλων κομμάτων που κυβερνούν την Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια και είχαν πλήρη συμμετοχή στην καταστροφική πολιτική τους (αν συμμετείχαν και στο μεγάλο φαγοπότι δεν μπορούμε να το ξέρουμε, τουλάχιστον όμως το ανέχτηκαν και το στήριξαν ως κυβερνητικοί βουλευτές). Και ξαφνικά, όπως τα ποντίκια που εγκαταλείπουν το καράβι όταν βουλιάζει, μόλις διαπίστωσαν ότι ο δικομματισμός τρικλίζει, ανακάλυψαν τα «δίκαια του λαού» και την «εθνική αξιοπρέπεια», που θίγονται από το μνημόνιο που... ποτέ δεν εφαρμόστηκε εξαιτίας και της δικής τους στάσης (ενώ δεν θίγονταν όταν αυτοί στήριζαν τη φαυλότητα και τη διαφθορά του παρελθόντος). Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βλέπει κανείς ανθρώπους σαν τον Καμμένο και τον Μανώλη, το Δημαρά, την Κατσέλη και τον Καστανίδη να εμφανίζονται ως αντιμνημονιακοί σωτήρες, τη στιγμή που συμμετείχαν ενεργά στην πολιτική που οδήγησε στη χρεοκοπία και το μνημόνιο, εκφράζοντας μάλιστα την πιο ακραία μορφή της. Και είναι λυπηρό που τόσος κόσμος, όπως δείχνουν τουλάχιστον οι δημοσκοπήσεις, έχει κιόλας ξεχάσει αυτή την ευθύνη τους και είναι έτοιμος να τους επιβραβεύσει με την ψήφο του.

Ξεχωριστή περίπτωση αποτελούν η Μπακογιάννη και ο Καρατζαφέρης, που «έφυγαν από τη στάνη» πριν την εποχή του μνημονίου, όχι με περισσότερο ευγενείς στόχους από τους παραπάνω όμως. Η πρώτη, ένα από τα σημαίνοντα τέκνα του παλαιοκομματισμού κι από τους βασικούς  υπεύθυνους της καταστροφικής και φαύλης πολιτικής των κυβερνήσεων του Καραμανλή του Μικρού, ανακάλυψε ξαφνικά τα κακά του παλαιοκομματισμού μόλις έχασε την κούρσα για την αρχηγία του ενός από τους δύο μεγάλους παλαιοκομματικούς σχηματισμούς, λες και είμαστε τυφλοί, κουφοί και άνοες και την εποχή που μεσουρανούσε στη ΝΔ και δεν πήραμε χαμπάρι την παρουσία της. Ο δεύτερος, από τα πιο κλασικά δείγματα καιροσκόπου λαϊκιστή που ποντάρει στα πιο ταπεινά ένστικτα αμόρφωτων κυρίως ψηφοφόρων και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να αλλάξει ρότα προς την κατεύθυνση που φυσάει ο αέρας, έχει ήδη αρχίσει να ξεφουσκώνει, γιατί τέτοιοι καιροσκόποι έχουν πάντα ημερομηνία λήξης, αφού ο κόσμος τους παίρνει χαμπάρι γρήγορα. Για τους φασίστες της Χρυσής Αυγής, που έκαναν την εμφάνισή τους όπως τα όρνια πάνω από τα ψοφίμια, δεν χρειάζεται καν να πει κανείς τίποτα: στο πυρ το εξώτερο! Ζουν ακόμα στις μέρες μας άνθρωποι που έζησαν από κοντά το φασισμό, για να μπορούμε τόσο εύκολα να ξεχάσουμε τα εγκλήματά του και τις καταστροφές που έφερε.

Τα δύο «κόμματα εξουσίας» είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομά τους. Δηλαδή οι βασικοί υπεύθυνοι για το κομματικό πλιάτσικο στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες, που οδήγησε στη χρεοκοπία της χώρας και την εξαθλίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού της. Πολλά από τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους μάλιστα εμφανίζονται αμετανόητα να συνεχίζουν την φαύλη παλαιοκομματική πολιτική που μας οδήγησε ως εδώ. Είναι χαρακτηριστικό το ότι πολέμησαν λυσσωδώς κάθε προσπάθεια να μειωθούν τα προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής, που αποτελούν το πιο προκλητικό τμήμα της κομματικής νομενκλατούρας, την ίδια  στιγμή που πετσόκοβαν τις αμοιβές των υπόλοιπων υπαλλήλων του δημοσίου και τις συντάξεις των γερόντων. Και είναι χαρακτηριστικό το ότι δεν έκαναν ούτε μία από τις μεταρρυθμίσεις που ζητούσε η τρόικα στο πλαίσιο του μνημονίου (που με δική τους ευθύνη δεν εφαρμόστηκε ποτέ) για να περιορίσουν τα προνόμια και τις κλεψιές κομματικών φίλων, προτιμώντας αντί γι' αυτά να αυξήσουν τους φόρους σε όσους ήδη πλήρωναν και να μειώσουν μισθούς και συντάξεις. Οι τελευταίες εξελίξεις σ' αυτά τα δύο κόμματα, με την επάνοδο ανθρώπων που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου, είτε ως ανίκανοι είτε απλώς ως φαύλοι και που είχαν διαγραφεί από τις ηγεσίες τους, δείχνει ότι η παλαιοκομματική νοοτροπία τους δεν άλλαξε στο παραμικρό και ότι εξακολουθούν να λειτουργούν ως μέρος της πολιτικής συμμορίας που κατέστρεψε τη χώρα.

Η αριστερά, από την πλευρά της, έχει κι αυτή τεράστια ευθύνη για την κατάντια μας, παρά την κουτοπόνηρη τακτική της να υποστηρίζει ότι δεν άσκησε εξουσία. Αν το να καταλαμβάνει μια οργανωμένη δυναμική μειοψηφία κτίρια, λιμάνια και δρόμους, να κλείνει σχολεία και πανεπιστήμια όποτε θέλει, να αποκλείει επιχειρήσεις και να απαγορεύει την είσοδο σε εργαζόμενους που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους, να ανοίγει με τσαμπουκά τα διόδια και να σπάει τα ακυρωτικά μηχανήματα στις συγκοινωνίες, να διακόπτει τις παρελάσεις και να καταλύει το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης ιδεών σταματώντας με τη βία εκδηλώσεις όταν δεν της αρέσουν οι ομιλητές, χωρίς την παραμικρή επίπτωση από την πλευρά του κράτους που κάνει πως δεν καταλαβαίνει και χωρίς το φόβο της παραμικρής καταδικαστικής απόφασης, δεν είναι άσκηση εξουσίας, τότε οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Δυστυχώς το ΚΚΕ, κυρίως, αλλά και ο Συνασπισμός δείχνουν πως το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να οδηγήσουν την Ελλάδα στο χάος, ελπίζοντας ότι η εξαθλίωση ακόμα μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού θα αυξήσει την πολιτική επιρροή τους. Τα στελέχη τους γνωρίζουν πως έχουν εξασφαλίσει το μέλλον τους μέσα από το επάγγελμα της πολιτικής ό,τι και να συμβεί σε όλους εμάς τους υπόλοιπους και δεν δίνουν δεκάρα για εμάς. Στην ουσία είναι από τους ελάχιστους Έλληνες που θα βελτιώσουν τη θέση τους αν καταρρεύσει η Ελλάδα κι έρθουν αυτοί στην εξουσία. Εμείς θα μοιραστούμε τα ξεροκόμματα που θ' απομείνουν κι αυτοί θα ζουν με τα προνόμια όλων των εξουσιαστών, όπως η τα κομματικά στελέχη του πρώην ανατολικού μπλοκ. Γι' αυτό και δεν έχουν κανένα ρεαλιστικό πρόγραμμα με το οποίο θα μπορούσε να διακυβερνηθεί μια χώρα στο σημερινό κόσμο και οι προτάσεις τους είναι μια ακατάσχετη παροχολογία, μπροστά στην οποία ωχριά ακόμα και το ανέκδοτο «λεφτά υπάρχουν» με το οποίο κέρδισε τις εκλογές ο Γιωργάκης που έδειξε κάποια στιγμή να γίνεται Γιώργος και τελικά αποδείχθηκε πράγματι Γιωργάκης.

Η ΔΗΜΑΡ, αποτέλεσε μια ελπίδα ότι υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι στην Αριστερά που δεν βλέπουν την προσπάθεια για σοσιαλιστική κατεύθυνση της οικονομίας να περνάει απαραίτητα μέσα από το χάος, η αγωνιώδης προσπάθειά της όμως να αυξήσει την επιρροή της συνεργαζόμενη με αποτυχημένους πασοκτζήδες, δεν δείχνει τη συνέπεια που θέλει να μας πείσει ότι έχει. Και η απροθυμία της να προτείνει κάποιες συγκεκριμένες λύσεις, ακόμα και κόντρα στην κλασικά «αριστερή» συνθηματολογία, θυμίζει παλαιοκομματικό παρελθόν και όχι σύγχρονο κόμμα που θέλει να συμμετάσχει στη λύση των προβλημάτων. Όσο για τους «Οικολόγους», χαρακτηρίζονται από την ίδια ακριβώς έλλειψη σοβαρότητας που διακρίνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις, λες και η πολιτική στην Ελλάδα έχει λουστεί με κάποιο απωθητικό για τους σοβαρούς ανθρώπους. Ανύπαρκτοι και ασύντακτοι, με τα μικροσυμφέροντα και τα μικροκόμπλεξ να υπερτερούν του σοβαρού σκοπού που υποτίθεται πως έχουν, με πλήρη ανυπαρξία ρεαλιστικών προτάσεων και προγραμμάτων, δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αντίστοιχα ευρωπαϊκά κόμματα, που έφτασαν μέχρι και σε συμμετοχή στην εξουσία, επηρεάζοντας με σοβαρότητα και υπευθυνότητα την περιβαλλοντική πολιτική των χωρών τους. Αλήθεια, ποιος θυμάται στην Ελλάδα τη μία και μοναδική (γι' αυτό ίσως!) παρουσία τους στην ελληνική Βουλή;

Δηλαδή δεν μένει τίποτα να ψηφίσουμε, αναρωτιέται κανείς μετά απ' όλα αυτά; Μα, δυστυχώς αυτή είναι η τραγωδία της σημερινής Ελλάδας. Αφήνοντας τόσα χρόνια μια πολιτική συμμορία 5-6 κομμάτων να λυμαίνεται τη χώρα, βολεύοντας ημετέρους και διαφθείροντας την ελληνική κοινωνία με υποσχέσεις, κολακείες και παροχές με δανεικά, ο ελληνικός λαός δεν επέτρεψε να εμφανιστούν υγιείς νέες πολιτικές δυνάμεις. Και τώρα βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο, καθώς τα κοράκια έχουν μαζευτεί γύρω του, ψάχνοντας για δουλειά στο κοινοβούλιο! Η ζωή όμως συνεχίζεται, δυστυχώς η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακυβέρνητη γιατί τα πράγματα θα γίνουν ακόμα χειρότερα, δυστυχώς πρέπει να διαλέξουμε «το μη χείρον» και σίγουρα πρέπει να κλείσουμε το δρόμο στις ακραίες φωνές που περιμένουν να επωφεληθούν από τη χρεοκοπία και την κατάρρευση. Είναι σίγουρο πως ένα, αρκετά μικρότερο μεν από παλιά, αλλά πάντως μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων θα στραφεί και πάλι αναγκαστικά προς τα δύο μεγάλα κόμματα. Σ' αυτή την περίπτωση, όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την υπερψήφιση των «προβεβλημένων» στελεχών και γόνων του παλαιοκομματισμού που μας ταλαιπωρούν τόσο χρόνια (ούτε όμως και των μαϊντανών της τηλεόρασης, του θεάτρου και του ποδοσφαίρου που βάζουν ως γλάστρες στα ψηφοδέλτιά). Ας διαβάσουν οι ψηφοφόροι βιογραφικά, ας ψάξουν για τους καλύτερους ανάμεσα στους νέους και άφθαρτους, αλλά ας μαυρίσουν επιτέλους τον κάθε Ρέππα ή Παναγιωτόπουλο, τον κάθε Χρυσοχοΐδη ή Τσιτουρίδη, την κάθε Ξενογιαννακοπούλου ή Κεφαλογιάννη, τον κάθε Παπουτσή ή Μητσοτάκη, τον κάθε Πετσάλνικο ή Παυλόπουλο, τον κάθε Καρχιμάκη ή Βαρβιτσιώτη κλπ., κλπ. κλπ. Προς τα αριστερά και πάλι ισχύει «το μη χείρον βέλτιστον» και μπροστά στην ανευθυνότητα ΚΚΕ και Συνασπισμού είναι σαφώς προτιμότερη η ΔΗΜΑΡ (με μαύρο, όμως, στους παλαιοπασόκους που φιλοξενεί), ενώ αν κάποιος ψάχνει για κάτι έξω από τα καθιερωμένα προς εκείνους που προσδιορίζονται ως «φιλελεύθεροι» (και όχι νεοφιλελεύθεροι, όπως σωρηδόν τους ομαδοποιούν πονηρά μερικοί), μόνο κάποιοι μικροί νέοι σχηματισμοί, όπως η «Δημιουργία ξανά», δίνουν υποσχέσεις ανανέωσης της πολιτικής σκέψης και πρακτικής.

Σε κάθε περίπτωση, ο χωρισμός των Ελλήνων και των πολιτικών δυνάμεων της Ελλάδας σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς είναι μία ηλιθιότητα (όταν δεν είναι πονηρή σκοπιμότητα). Το μνημόνιο δεν είναι πολιτική ούτε δόγμα, είναι ένα εργαλείο για την επίτευξη του στόχου, που είναι η μείωση των ελλειμμάτων. Αλλά επιτρέπει εναλλακτικές λύσεις, αρκεί να τις εφαρμόσουμε! Καμία τρόικα και κανένα μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να αυξήσουμε τις συντάξεις, αν μειώσουμε από αλλού τις σπατάλες, σταματώντας π.χ. το φαγοπότι στην υγεία. Καμία τρόικα και κανένα μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να μειώσουμε τους φόρους σ' αυτούς που ήδη πληρώνουν, αν εισπράξουμε παραπάνω από τους κλέφτες που φοροδιαφεύγουν. Καμία τρόικα και κανένα μνημόνιο δεν μας εμποδίζει να αυξήσουμε τους μισθούς, αν αυξήσουμε και την παραγωγικότητα. Το μνημόνιο μας επιβάλλει μόνο το αποτέλεσμα κι αν προβλέπει μέτρα, επιτρέπει την αντικατάστασή τους με άλλα ισοδύναμα. Η επιλογή είναι δική μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου