Η απαξίωση της γνώσης

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τη σημερινή κυβέρνηση δεν είναι η πλήρης ανικανότητά της να διαχειριστεί την κρίση και να εφαρμόσει ένα συγκροτημένο πρόγραμμα για την ανάκαμψη της οικονομίας και τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Δεν είναι καν η ιδεοληψία, σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα, με την οποία αντιμετωπίζει το δημόσιο με τους δεκάδες άχρηστους οργανισμούς, τις αναποτελεσματικές υπηρεσίες και τους υπεράριθμους σε ορισμένες περιπτώσεις υπαλλήλους, που δεν τολμάει να αγγίξει ακόμα κι αν η μόνη εναλλακτική είναι να κόψει συντάξεις από γέροντες και να οδηγήσει σε χρεοκοπία χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρήσεις και στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που θεωρεί παιδιά ενός κατώτερου θεού. Σε τελική ανάλυση, ανίκανες κυβερνήσεις έχουμε γνωρίσει και στο παρελθόν και οι πολιτικάντηδες με ιδεοληψίες και εμμονές ποτέ δεν μας έλειψαν, ασχέτως αν αυτοί εδώ δείχνουν ακόμα χειρότεροι επειδή είναι εντελώς «χύμα», για να χρησιμοποιήσουμε τη λαϊκή έκφραση.

Το χειρότερο είναι ότι το μόνο οργανωμένο σχέδιο που έχουν και δυστυχώς ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται, πιστεύοντας ότι πρόκειται για μία ακόμα πλευρά της κυβερνητικής ανικανότητας, είναι η πλήρης απαξίωση της γνώσης και της μάθησης, η υποβάθμιση αν όχι η υπονόμευση και η κατάργηση της φιλομάθειας και της αριστείας και η εξώθηση όλων, αν είναι δυνατόν, των ικανών Ελλήνων να φύγουν στο εξωτερικό. Είναι γι' αυτούς ο μόνος τρόπος να παραμείνουν για χρόνια στο παιχνίδι της εξουσίας, εκπροσωπώντας τις μετριότητες και τους αποτυχημένους, που με αυτόν τον τρόπο θα αποκτούν όλο και μεγαλύτερο βάρος στην ελληνική κοινωνία, αριθμητικά, ποσοστιαία και πολιτικά. Όσα γίνονται στο χώρο της παιδείας τον τελευταίο χρόνο ούτε τυχαία είναι, ούτε αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις.

Και μόνο το γεγονός ότι επικεφαλής στον τομέα της παιδείας έχουν βάλει έναν άνθρωπο χωρίς πτυχίο και πριν απ' αυτόν ένα «πανεπιστημιακό» που είχε αλλεργία στην αριστεία, δείχνει τί σημαίνει η παιδεία γι' αυτούς. Κι από εκεί και πέρα κάθε κίνηση που κάνουν, κάθε εξαγγελία, κάθε πρόταση, κινείται με συνέπεια προς την κατεύθυνση της ισοπέδωσης προς τα κάτω, της αναξιοκρατίας, της υποβάθμισης της παιδείας γενικώς (ακόμα και της δημόσιας για την οποία κόπτονται συνεχώς), της απαξίωσης της γνώσης (ο σερβιτόρος που έγινε σύμβουλος... στρατηγικού σχεδιασμού δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, που τον πήραμε χαμπάρι επειδή είναι δίπλα στον πρωθυπουργό). Η υποβάθμιση των (δημόσιων) πανεπιστημίων έχει φτάσει σε επίπεδα εξαθλίωσης και τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, με την κατάληψη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από εξωπανεπιστημιακούς «ακτιβιστές» (μεταξύ των οποίων και αλλοδαποί ομοϊδεάτες τους) που το μετέτρεψαν σε κάμπινγκ για τις εκδηλώσεις τους αφού έσπασαν τις κλειδαριές και μπήκαν μέσα με τσαμπουκά χωρίς να αντιδράσει το κράτος, δείχνει σε τί υπόληψη έχουν τα πανεπιστήμια και την ανώτατη εκπαίδευση. Κι εν τω μεταξύ χιλιάδες πτυχιούχοι με προσόντα, γνώσεις, μεταπτυχιακά και όρεξη για δουλειά, για τις σπουδές των οποίων έχει πληρώσει ένα σωρό λεφτά η ελληνική κοινωνία, φεύγουν στο εξωτερικό, σε χώρες όπου οι κυβερνήσεις σέβονται τη γνώση πολύ περισσότερο από τη δική μας, στερώντας την ελληνική κοινωνία από την αφρόκρεμα που θα την τραβούσε προς τα πάνω. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποία δεν υπάρχει πια ελπίδα γι' αυτήν τη χώρα, που θα σέρνεται για δεκαετίες στη μετριότητα, ζώντας από τις ελεημοσύνες των άλλων και από τη -στρεβλή- αξιοποίηση της ιστορίας της και του φυσικού της περιβάλλοντος για τουριστικούς σκοπούς, πάντα με τη νοοτροπία της αρπαχτής και της αρπακόλλας. Την ίδια στιγμή που τα διαμάντια που στέλνουμε έξω, θα βοηθούν άλλες κοινωνίες να προχωρούν κι άλλα βήματα μπροστά, αφήνοντάς μας ακόμα πιο πίσω...