«...τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζομεν...»

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε

Όσο καλή διάθεση κι αν έχει κανείς απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση, η οποία άλλωστε διαδέχθηκε μία κακή κυβέρνηση που απογοήτευσε τον ελληνικό λαό, όσο κι αν θέλει να αντιμετωπίσει με επιείκεια δυσλειτουργίες και λάθη που μπορεί να αποδώσει σε απειρία και πίεση χρόνου, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Αυτή η κυβέρνηση απλώς επιταχύνει την πορεία μας προς τον γκρεμό, γιατί εκτός από ανικανότητα αντίστοιχη με της προηγούμενης και πλήρη έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής γραμμής, κατάφερε να στρέψει εναντίον της το σύνολο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και διεθνών θεσμών, ακόμα κι εκείνων που η ίδια κατονόμαζε ως πιθανούς συμμάχους εναντίον της σημερινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Θέλει μεγάλο ταλέντο για να πετύχει κανείς μια τόσο ολοκληρωτική απόρριψη και ρήξη και δεν ξέρω αν το έχει πετύχει ποτέ κανείς ως τώρα. Το γεγονός ότι αυτή η πολιτική φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις να εγκρίνεται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, επιβεβαιώνει απλώς το αυτοκαταστροφικό ελάττωμα των Νεοελλήνων να ψάχνουν κάπου αλλού, κάποιον άλλο να φταίει για τα δικά τους λάθη και να θεωρούν ότι η ψευτομαγκιά, η κουτοπονηριά, η ανοργανωσιά και η πλήρης αδιαφορία για νόμους, κανόνες, συμβάσεις και συμφωνίες είναι ο φυσιολογικός τρόπος συμπεριφοράς που πρέπει να γίνεται αποδεκτός στη σημερινή Ευρώπη.

Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η ακολουθούμενη πολιτική από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν ανεπαρκής και αναποτελεσματική κι ότι πολλές από τις υποδείξεις των... θεσμών (όπως μάθαμε να λέμε τώρα την τρόικα) δεν ήταν λανθασμένες. Απέναντι σε μια λανθασμένη πολιτική όμως, αντιπαραθέτεις ένα δομημένο πρόγραμμα κι όχι καραγκιοζιλίκια και παιχνίδια εντυπώσεων, όπως οι γραβάτες, οι γλωσσοπλαστικοί ακροβατισμοί για να αναφέρεσαι στα ίδια πράγματα με άλλο όνομα (λες και μετράει το όνομα και όχι η ουσία), η έλλειψη οποιασδήποτε συγκεκριμένης δέσμευσης και οποιουδήποτε προγράμματος με στοιχεία και αριθμούς, οι αντιφατικές εξαγγελίες από διαφορετικούς υπουργούς, ακόμα και η συμπεριφορά του βασικού διαπραγματευτή από ελληνικής πλευράς, του υπουργού Οικονομικών, ως τηλεοπτικού μαϊντανού και μέλους του «σταρ σίστεμ» και όχι αξιόπιστου συνομιλητή με στρατηγική και πρόγραμμα.

Και μόνο το γεγονός ότι στελέχη του ΔΝΤ περιέγραψαν πρόσφατα την Ελλάδα ως τον λιγότερο συνεργάσιμο δανειολήπτη στην 70ετή ιστορία του Ταμείου, δείχνει την αναξιοπιστία που έχουμε πλέον σε διεθνές επίπεδο, σε μία μάλιστα ιδιαίτερα ευνοϊκή συγκυρία για μας, αφού κανείς στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο  κόσμο δεν φαίνεται να θέλει τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από το ευρώ. Κανείς όμως δε θα μας κρατήσει και με το ζόρι και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώνει για τη σωτηρία μας με μοναδική εγγύηση τη... δημιουργική ασάφεια των εξαγγελιών της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες σε τελική ανάλυση απλώς αναπαράγουν το αποτυχημένο μοντέλο της κρατικοδίαιτης οικονομίας με το οποίο οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι στην τωρινή κυβέρνηση φαίνεται να αντιμετωπίζουν αρνητικά σχεδόν κάθε επενδυτική πρόταση που έχει εμφανιστεί στον ορίζοντα, είναι δύσκολο να πεισθεί και ο πιο καλοπροαίρετος ότι υπάρχουν πιθανότητες να εφαρμοστεί μία πολιτική που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη, ώστε να πιάσει τόπο οποιαδήποτε βοήθεια, είτε ως πρόσθετη χρηματοδότηση είτε ως αναδιάρθρωση του χρέους. Οπότε τι κίνητρο έχουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι για να συμφωνήσουν στις... δημιουργικά ασαφείς προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης; Οι Έλληνες, που έχουν μάθει τόσα χρόνια να ζουν μέσα στην ασάφεια, στο «περίπου», στην παράκαμψη και τη συνεχή αλλαγή των κανόνων ή και την πλήρη απουσία τους, τις ψεύτικες υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια, που ψήφισαν κυβερνήσεις με συνθήματα πως τα «λεφτά υπάρχουν», τα Ζάππεια και το σκίσιμο των μνημονίων, μπορεί να επικροτούν αυτήν την πολιτική γιατί τους είναι οικεία. Στην Ευρώπη όμως φαίνεται πως τελείωσαν οι κουτόφραγκοι...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου