Πιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνει κανείς καταστάσεις εν θερμώ, πριν αποκτήσει μια πληρέστερη εικόνα των πραγμάτων και πριν καταλαγιάσει ο θόρυβος από τις αρχικές εντυπώσεις. Γιατί οι πρώτες αντιδράσεις είναι περισσότερο συναισθηματικές απ' ότι πρέπει, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για πολιτική, όπου συχνά τα έργα διαφέρουν από τα λόγια κι όπου οι υποσχέσεις είναι πάντα υπερβολικές προεκλογικά σε σχέση με την πραγματικότητα. Όταν μάλιστα έχεις μια τόσο ριζική αλλαγή στο πολιτικό τοπία και τη διακυβέρνηση της χώρας, σαν αυτή που είχαμε φέτος στην Ελλάδα, η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος και καλό είναι να περιμένεις τα πρώτα «δείγματα γραφής» για να έχεις πιο συγκροτημένη άποψη. Γι' αυτό και απέφυγα να κάνω το παραμικρό σχόλιο όλο αυτό το διάστημα που πέρασε από τις εκλογές, περιμένοντας και τις προγραμματικές δηλώσεις τις κυβέρνησης, που σίγουρα δίνουν ένα κάπως πιο αξιόπιστο στίγμα για τις προθέσεις της σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχει εξαρχής μία παράμετρος τόσο αρνητική, που όσο ψύχραιμα κι αν δει κανείς τα πράγματα κι όσο κι αν περιμένει για να δει «που πάει το πράγμα», δεν μπορεί να μην τον επηρεάσει. Γιατί βασική προϋπόθεση για μια πετυχημένη κυβέρνηση είναι, εκτός από τις απαραίτητες ικανότητες των ανθρώπων, η ύπαρξη μιας συγκροτημένης βάσης αρχών και αξιών, που οδηγεί και σ' ένα συγκροτημένο πρόγραμμα. Και αν η, συνηθισμένη στην Ευρώπη, δημιουργία μιας συμμαχικής κυβέρνησης οδηγεί κατ' ανάγκη σε εκατέρωθεν συμβιβασμούς στα προγράμματα, τέτοιου είδους συνεργασίες δεν μπορεί παρά να γίνονται από παρατάξεις που έχουν κάποιους κοινούς στρατηγικούς στόχους (όπως π.χ. η ελεύθερη ή η κρατική οικονομία, η συμμετοχή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ.) Αλλιώς είναι βραχύβια σχήματα, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά απλώς με μια συγκεκριμένη αποστολή που -εντελώς προσωρινά- παραμερίζει τις διαφορές (όπως π.χ. υπήρξε η κυβέρνηση Ν.Δ - αριστεράς στην Ελλάδα).
Σήμερα υποτίθεται ότι έχουμε μία κυβέρνηση με «ορίζοντα τετραετίας». Συγχωρέστε με, αλλά αν και δεν συμπαθώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που υπάρχουν πολλά για τα οποία οφείλει να απολογηθεί στον ελληνικό λαό, συμμερίζομαι απόλυτα το χαρακτηρισμό της «τερατογένεσης» που έδωσε στην ετερόκλητη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία μας κυβερνά. Ανήκω σε μια γενιά που έζησε την αριστερά του αντιδικτατορικού αγώνα και των αγώνων για εκδημοκρατισμό της χώρας μετά τη μεταπολίτευση, μια αριστερά που διακρινόταν για μια ιδεολογική συγκρότηση, που είχε πολλά στελέχη με ανιδιοτελή στράτευση προς τη συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση και που, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες, είχε κάποια κοινή συνιστώσα και πάντως τίποτε απολύτως το κοινό με την ακροδεξιά.
Παρατηρώ τώρα έκπληκτος ένα υποτίθεται αριστερό κόμμα, που προεκλογικά ζητούσε τη ψήφο μου με ωραία λόγια περί κοινωνικής δικαιοσύνης, δημοκρατίας, κατάργησης των διακρίσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, διαφάνειας στην οικονομική διαχείριση κλπ., όχι απλώς να δέχεται στους κόλπους του κάθε καρυδιάς καρύδι, που είχε τόση σχέση με την αριστερά όση ο Μαρξ με το Δαλάι Λάμα, όχι απλώς να συμπεριλαμβάνει στα στελέχη του ανθρώπους που συμμετείχαν στην άθλια πολιτική των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης που μας έφτασε ως εδώ, αλλά και να δημιουργεί συμμαχική κυβέρνηση μ' ένα ακροδεξιό κόμμα με αντιευρωπαϊκή στάση και εντελώς τυχοδιωκτική πολιτική. Ένα κόμμα του οποίου άλλωστε ο ιδρυτής συμμετείχε ενεργά στην πολιτική του ενός εκ των δύο πόλων του δικομματισμού που μας έφτασαν στη χρεοκοπία. Άσχετα με τα όσα λέγονται, λοιπόν, στα μπαλκόνια, το βήμα της Βουλής και τα ΜΜΕ για λαϊκή κατανάλωση, η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε μία κυβέρνηση χωρίς ιδεολογική συγκρότηση και συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς αρχές και αξίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά μόνο μια τυχοδιωκτική δίψα για εξουσία, για την οποία θα συμμαχούσε ακόμα και με το διάβολο. Προφανώς εύχομαι να πετύχει, έστω και από τυχαία σύμπτωση των προσωπικών επιδιώξεων των μελών της με ένα θετικό αποτέλεσμα για την κοινωνία μας. Αλλά ποτέ δεν θα με πείσουν ότι έχουν αρχές και πρόγραμμα και φυσικά ποτέ δεν θα με πείσουν ότι είναι αριστεροί. Γιατί έχω γνωρίσει πραγματικούς αριστερούς...
Παρ' όλα αυτά, υπάρχει εξαρχής μία παράμετρος τόσο αρνητική, που όσο ψύχραιμα κι αν δει κανείς τα πράγματα κι όσο κι αν περιμένει για να δει «που πάει το πράγμα», δεν μπορεί να μην τον επηρεάσει. Γιατί βασική προϋπόθεση για μια πετυχημένη κυβέρνηση είναι, εκτός από τις απαραίτητες ικανότητες των ανθρώπων, η ύπαρξη μιας συγκροτημένης βάσης αρχών και αξιών, που οδηγεί και σ' ένα συγκροτημένο πρόγραμμα. Και αν η, συνηθισμένη στην Ευρώπη, δημιουργία μιας συμμαχικής κυβέρνησης οδηγεί κατ' ανάγκη σε εκατέρωθεν συμβιβασμούς στα προγράμματα, τέτοιου είδους συνεργασίες δεν μπορεί παρά να γίνονται από παρατάξεις που έχουν κάποιους κοινούς στρατηγικούς στόχους (όπως π.χ. η ελεύθερη ή η κρατική οικονομία, η συμμετοχή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ.) Αλλιώς είναι βραχύβια σχήματα, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά απλώς με μια συγκεκριμένη αποστολή που -εντελώς προσωρινά- παραμερίζει τις διαφορές (όπως π.χ. υπήρξε η κυβέρνηση Ν.Δ - αριστεράς στην Ελλάδα).
Σήμερα υποτίθεται ότι έχουμε μία κυβέρνηση με «ορίζοντα τετραετίας». Συγχωρέστε με, αλλά αν και δεν συμπαθώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που υπάρχουν πολλά για τα οποία οφείλει να απολογηθεί στον ελληνικό λαό, συμμερίζομαι απόλυτα το χαρακτηρισμό της «τερατογένεσης» που έδωσε στην ετερόκλητη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία μας κυβερνά. Ανήκω σε μια γενιά που έζησε την αριστερά του αντιδικτατορικού αγώνα και των αγώνων για εκδημοκρατισμό της χώρας μετά τη μεταπολίτευση, μια αριστερά που διακρινόταν για μια ιδεολογική συγκρότηση, που είχε πολλά στελέχη με ανιδιοτελή στράτευση προς τη συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση και που, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες, είχε κάποια κοινή συνιστώσα και πάντως τίποτε απολύτως το κοινό με την ακροδεξιά.
Παρατηρώ τώρα έκπληκτος ένα υποτίθεται αριστερό κόμμα, που προεκλογικά ζητούσε τη ψήφο μου με ωραία λόγια περί κοινωνικής δικαιοσύνης, δημοκρατίας, κατάργησης των διακρίσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, διαφάνειας στην οικονομική διαχείριση κλπ., όχι απλώς να δέχεται στους κόλπους του κάθε καρυδιάς καρύδι, που είχε τόση σχέση με την αριστερά όση ο Μαρξ με το Δαλάι Λάμα, όχι απλώς να συμπεριλαμβάνει στα στελέχη του ανθρώπους που συμμετείχαν στην άθλια πολιτική των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης που μας έφτασε ως εδώ, αλλά και να δημιουργεί συμμαχική κυβέρνηση μ' ένα ακροδεξιό κόμμα με αντιευρωπαϊκή στάση και εντελώς τυχοδιωκτική πολιτική. Ένα κόμμα του οποίου άλλωστε ο ιδρυτής συμμετείχε ενεργά στην πολιτική του ενός εκ των δύο πόλων του δικομματισμού που μας έφτασαν στη χρεοκοπία. Άσχετα με τα όσα λέγονται, λοιπόν, στα μπαλκόνια, το βήμα της Βουλής και τα ΜΜΕ για λαϊκή κατανάλωση, η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε μία κυβέρνηση χωρίς ιδεολογική συγκρότηση και συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς αρχές και αξίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά μόνο μια τυχοδιωκτική δίψα για εξουσία, για την οποία θα συμμαχούσε ακόμα και με το διάβολο. Προφανώς εύχομαι να πετύχει, έστω και από τυχαία σύμπτωση των προσωπικών επιδιώξεων των μελών της με ένα θετικό αποτέλεσμα για την κοινωνία μας. Αλλά ποτέ δεν θα με πείσουν ότι έχουν αρχές και πρόγραμμα και φυσικά ποτέ δεν θα με πείσουν ότι είναι αριστεροί. Γιατί έχω γνωρίσει πραγματικούς αριστερούς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου