Για μια ακόμα χρονιά, λοιπόν, καμιά... εκατοστή χιλιάδες παιδιά μπαίνουν στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας και, αν συνυπολογίσουμε αυτούς που δεν πέτυχαν, αλλά θα εγγραφούν σε ξένα πανεπιστήμια κι αυτούς που θα σπουδάσουν στα ιδιωτικά κολέγια που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια και δίνουν αντίστοιχα πτυχία, η τεράστια πλειοψηφία των αποφοίτων των ελληνικών λυκείων συνεχίζει σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παγκόσμιο ρεκόρ πρέπει να είναι αυτό και θεωρητικά αυτή η χώρα θα έπρεπε να είναι ένας παγκόσμιος πρωταθλητής στις επιστήμες, την τεχνολογία, τα γράμματα και τις τέχνες. Φυσικά δεν πρόκειται παρά για μια μαγική εικόνα, γιατί στην πραγματικότητα θα έχουμε και πάλι αρκετούς «φοιτητές» που μπήκαν σε πανεπιστημιακή σχολή με μέση βαθμολογία που πλησιάζει το... μηδέν, χάρη στο ηλίθιο σύστημα επιλογής που κατάργησε τη βάση του 10 για να μη μένουν ξενοίκιαστες γκαρσονιέρες στις δεκάδες πόλεις και χωριά που έχουν ανώτατες σχολές. Επίσης, θα έχουμε ένα σωρό παιδιά που μπήκαν στα πανεπιστήμια χωρίς να έχουν μάθει να σκέπτονται και χωρίς να ξέρουν καν καλά ελληνικά, αποστηθίζοντας απλώς την τυποποιημένη «γνώση» που με την ανοχή, αν όχι με την προτροπή του κράτους παρέχουν τα φροντιστήρια. Κι από την άλλη πλευρά, θα έχουμε πολύ περισσότερους πτυχιούχους από αυτούς που μπορεί να απασχολήσει η ελληνική κοινωνία στις δραστηριότητες που εξειδικεύονται.
Δεν έχω τίποτα εναντίον των πανεπιστημιακών σπουδών, αντίθετα είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι ανώτατες σπουδές γίνονται πρώτα απ' όλα για τον ίδιο των άνθρωπο που σπουδάζει και είναι χρήσιμες για την πνευματική του ανάπτυξη ασχέτως επαγγέλματος. Πιστεύω πως ένας έμπορος θα είναι καλύτερος έμπορος αν έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, ένας επικεφαλής συνεργείου θα είναι καλύτερος αν έχει τελειώσει ένα ΤΕΙ, ένα επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας θα έχει ευρύτερους ορίζοντες αν έχει ανώτατες σπουδές, όπως κι ένας αγρότης ή οποιοσδήποτε διοικητικός υπάλληλος. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί την επικρατούσα άποψη στην κοινωνία μας, όπου οι σπουδές θεωρούνται -παρά την πληθώρα των πτυχιούχων- ότι ανοίγουν αυτοδίκαια το δρόμο για ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό δρόμο. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οποιοσδήποτε τελειώνει μια από τις πάμπολλες πανεπιστημιακές σχολές φιλολογίας, μαθηματικών, φυσικής, χημείας κλπ., θεωρεί με το τέλος των σπουδών του ότι δικαιούται αυτοδικαίως τον τίτλο του... αδιόριστου εκπαιδευτικού (που εκτός της αυθαίρετης σύνδεσης του πτυχίου με συγκεκριμένη επαγγελματική κατεύθυνση, υποδηλώνει και μία υποχρέωση του κράτους για διορισμό)!
Το θέμα είναι ότι βαδίζουμε για μια ακόμα φορά σε λάθος δρόμο, υποθηκεύοντας το μέλλον όχι μόνο μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά της ίδιας της χώρας, καθώς μάλιστα όσα περιγράψαμε παραπάνω συνοδεύονται από μία πλήρη και σκανδαλώδη αναξιοκρατία που κατευθύνει στις περισσότερες θέσεις εργασίας τους λιγότερο ικανούς. Αυτό σημαίνει ότι οι καλύτεροι ανάμεσα σ' εκείνους που συμμετέχουν σ' αυτήν την πληθωριστική παραγωγή πτυχίων κατευθύνονται για επαγγελματική αποκατάσταση στις χώρες του εξωτερικού (εκτός από λίγους που για διάφορους, οικογενειακούς ή προσωπικούς λόγους, δεν μπορούν να φύγουν). Ας μη γελιόμαστε, η Ελλάδα έχει καταληφθεί εξ εφόδου από τις μετριότητες, που «κάνουν κουμάντο» στην πολιτική και τον κρατικό μηχανισμό (ακόμα ανατριχιάζω ότι θυμάμαι τον -υποτίθεται διπλωματούχο μηχανικό- αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναφέρεται στην «καύση διοξειδίου του άνθρακα»!), προωθώντας φυσικά αντίστοιχα πρότυπα στο σύνολο της κοινωνίας. Για τους άξιους, για τους καλούς επιστήμονες που παρά τις αντιξοότητες και την έλλειψη μέσων σπουδάζουν αποκτώντας πραγματικές γνώσεις και όχι «κυνηγώντας το πεντάρι», δεν υπάρχουν και πολλές προοπτικές. Και, όλο και περισσότεροι τα τελευταία χρόνια, φεύγουν στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ελληνική κοινωνία ξοδεύει πόρους -χρήματα και ανθρωποώρες- για να τους σπουδάσει και μετά επωφελούνται τζάμπα από τις γνώσεις τους άλλες χώρες, που τους προσφέρουν περισσότερα κίνητρα γιατί οι πολίτες τους αντιλαμβάνονται την αξία των πνευματικών και επιστημονικών ελίτ για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Ταυτόχρονα βέβαια, επειδή στέλνουμε όλους στα πανεπιστήμια, ακόμα και τους κουμπούρες στα γράμματα, σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε καθόλου εξειδικευμένους τεχνίτες και άλλες ειδικότητες απαραίτητες για τη λειτουργία πολλών τομέων της οικονομίας (αντί να αναβαθμιστούν τα ΕΠΑΛ και τα ΙΕΚ, έχουν καταντήσει οι απόκληροι της εκπαίδευσης). Και τότε θα παρακαλάμε να έρθουν στην Ελλάδα μετανάστες από άλλες χώρες, τους οποίους τώρα δεν θέλουμε. Οι χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων και ΤΕΙ να δούμε τί θα κάνουν τότε...
Δεν έχω τίποτα εναντίον των πανεπιστημιακών σπουδών, αντίθετα είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι ανώτατες σπουδές γίνονται πρώτα απ' όλα για τον ίδιο των άνθρωπο που σπουδάζει και είναι χρήσιμες για την πνευματική του ανάπτυξη ασχέτως επαγγέλματος. Πιστεύω πως ένας έμπορος θα είναι καλύτερος έμπορος αν έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, ένας επικεφαλής συνεργείου θα είναι καλύτερος αν έχει τελειώσει ένα ΤΕΙ, ένα επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας θα έχει ευρύτερους ορίζοντες αν έχει ανώτατες σπουδές, όπως κι ένας αγρότης ή οποιοσδήποτε διοικητικός υπάλληλος. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί την επικρατούσα άποψη στην κοινωνία μας, όπου οι σπουδές θεωρούνται -παρά την πληθώρα των πτυχιούχων- ότι ανοίγουν αυτοδίκαια το δρόμο για ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό δρόμο. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οποιοσδήποτε τελειώνει μια από τις πάμπολλες πανεπιστημιακές σχολές φιλολογίας, μαθηματικών, φυσικής, χημείας κλπ., θεωρεί με το τέλος των σπουδών του ότι δικαιούται αυτοδικαίως τον τίτλο του... αδιόριστου εκπαιδευτικού (που εκτός της αυθαίρετης σύνδεσης του πτυχίου με συγκεκριμένη επαγγελματική κατεύθυνση, υποδηλώνει και μία υποχρέωση του κράτους για διορισμό)!
Το θέμα είναι ότι βαδίζουμε για μια ακόμα φορά σε λάθος δρόμο, υποθηκεύοντας το μέλλον όχι μόνο μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά της ίδιας της χώρας, καθώς μάλιστα όσα περιγράψαμε παραπάνω συνοδεύονται από μία πλήρη και σκανδαλώδη αναξιοκρατία που κατευθύνει στις περισσότερες θέσεις εργασίας τους λιγότερο ικανούς. Αυτό σημαίνει ότι οι καλύτεροι ανάμεσα σ' εκείνους που συμμετέχουν σ' αυτήν την πληθωριστική παραγωγή πτυχίων κατευθύνονται για επαγγελματική αποκατάσταση στις χώρες του εξωτερικού (εκτός από λίγους που για διάφορους, οικογενειακούς ή προσωπικούς λόγους, δεν μπορούν να φύγουν). Ας μη γελιόμαστε, η Ελλάδα έχει καταληφθεί εξ εφόδου από τις μετριότητες, που «κάνουν κουμάντο» στην πολιτική και τον κρατικό μηχανισμό (ακόμα ανατριχιάζω ότι θυμάμαι τον -υποτίθεται διπλωματούχο μηχανικό- αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναφέρεται στην «καύση διοξειδίου του άνθρακα»!), προωθώντας φυσικά αντίστοιχα πρότυπα στο σύνολο της κοινωνίας. Για τους άξιους, για τους καλούς επιστήμονες που παρά τις αντιξοότητες και την έλλειψη μέσων σπουδάζουν αποκτώντας πραγματικές γνώσεις και όχι «κυνηγώντας το πεντάρι», δεν υπάρχουν και πολλές προοπτικές. Και, όλο και περισσότεροι τα τελευταία χρόνια, φεύγουν στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ελληνική κοινωνία ξοδεύει πόρους -χρήματα και ανθρωποώρες- για να τους σπουδάσει και μετά επωφελούνται τζάμπα από τις γνώσεις τους άλλες χώρες, που τους προσφέρουν περισσότερα κίνητρα γιατί οι πολίτες τους αντιλαμβάνονται την αξία των πνευματικών και επιστημονικών ελίτ για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Ταυτόχρονα βέβαια, επειδή στέλνουμε όλους στα πανεπιστήμια, ακόμα και τους κουμπούρες στα γράμματα, σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε καθόλου εξειδικευμένους τεχνίτες και άλλες ειδικότητες απαραίτητες για τη λειτουργία πολλών τομέων της οικονομίας (αντί να αναβαθμιστούν τα ΕΠΑΛ και τα ΙΕΚ, έχουν καταντήσει οι απόκληροι της εκπαίδευσης). Και τότε θα παρακαλάμε να έρθουν στην Ελλάδα μετανάστες από άλλες χώρες, τους οποίους τώρα δεν θέλουμε. Οι χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων και ΤΕΙ να δούμε τί θα κάνουν τότε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου