Η αξιοπιστία των ελληνικών μέσων ενημέρωσης δεν είναι και η καλύτερη στον κόσμο. Ιδιαίτερα αυτή που προέρχεται από τα τηλεοπτικά κανάλια είναι ένα μίγμα σοφιστείας και λαϊκισμού, που μαζί με την αίσθηση «ριάλιτι σόου» που δημιουργούν τα πολλαπλά «παράθυρα», οδηγεί σε κάτι που μοιάζει περισσότερο με τηλεπαιχνίδι του τύπου «βρείτε ποιος λέει την αλήθεια» ή «βρείτε ποια είναι η αλήθεια», παρά σε δελτία έγκυρων ειδήσεων. Αλλά και στο χώρο των εντύπων, έχουμε φτάσει στο σημείο να πουλάνε οι περισσότερες εφημερίδες με βάση τα κουπόνια των σούπερ μάρκετ που προσφέρουν, την επιλογή φτηνής ψυχαγωγίας με DVD κάθε είδους και με κληρώσεις χιλιάδων ευρώ, τύπου «εθνικό λαχείο». Οπότε, το ενημερωτικό περιεχόμενό τους είναι από δευτερεύον ως παντελώς άχρηστο (υπάρχουν πλέον άνθρωποι που αγοράζουν πολλαπλά φύλλα της ίδιας εφημερίδας μόνο για να κόψουν τα κουπόνια, που είναι μεγαλύτερης αξίας) και μ' αυτόν τον τρόπο το αντιμετωπίζουν και οι εκδότες τους (δυστυχώς και πολλοί δημοσιογράφοι). Η λογική είναι «έτσι κι αλλιώς δεν μας αγοράζουν επειδή μας θεωρούν αξιόπιστους, οπότε ας τους πούμε αυτά που θέλουν να ακούσουν, για να μη τους δυσαρεστήσουμε».
Κι αυτό ακριβώς είναι το κλειδί της κατάντιας μας, γιατί βέβαια πρώτα απ' όλα δεν φταίει αυτός που προσφέρει το κακό προϊόν, αλλά εκείνος που το ανέχεται και το αγοράζει. Οι χιλιάδες αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές, που ακόμα και σ' αυτές τις θλιβερές ώρες που περνάμε, αυτήν τη στιγμή της κάθαρσης που αποκαλύφθηκαν (και αποκαλύπτονται καθημερινά) όλες οι παθογένειες της κοινωνίας μας, αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα. Εγκλωβισμένοι σ' ένα υπερτροφικό «εγώ», που μας χαρακτηρίζει δυστυχώς εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, αλλά ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο στη σύγχρονη εποχή με την υπερβολική έμφαση που δίνουμε σ' αυτήν την ένδοξη ιστορία που βρίσκεται πίσω μας, βλέπουμε παντού φταίχτες εκτός από τον εαυτό μας. Οπότε στρεφόμαστε προς αυτούς που μας παρέχουν στρεβλή (ή και εντελώς ψευδή) πληροφόρηση, επειδή αυτή μας βολεύει και μας αρέσει να ακούμε.
Δείτε τί γίνεται τελευταία με τις περίφημες δηλώσεις παραγόντων του ΔΝΤ περί των λαθών του ταμείου απέναντι στην Ελλάδα και της αστοχίας των προβλέψεών τους για τα αποτελέσματα του προγράμματος που εφαρμόστηκε. Ακόμα και δημοσιογράφοι που αρχικά είχαν υποστηρίξει τα περιβόητα «μνημόνια», βρήκαν την ευκαιρία να χαϊδέψουν αυτιά (μπας και αυξήσουν κι άλλο το κοινό τους) και άρχισαν να κραυγάζουν ότι το οι ίδιοι οι δανειστές παραδέχονται πως πρόγραμμα είναι λανθασμένο, ότι πρέπει να απαιτήσουμε την αλλαγή του κλπ. Λησμονώντας βέβαια πως όταν μιλάμε για τέτοια θέματα, τα οποία μάλιστα εξαρτώνται από διεθνείς παράγοντες και ελάχιστα από εμάς, δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος», αλλά εφικτό και ανέφικτο. Αν θέλουμε ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα (για το οποίο να διευκρινίσω ότι θα πανηγύριζα προσωπικά, γιατί και τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές μου δυσκολεύομαι να πληρώσω, και δουλειά δεν μπορώ να βρω από τότε που απολύθηκα εδώ και τρία χρόνια), αυτό το πρόγραμμα (και τα ελλείμματα που συνεπάγεται, ακόμα κι αν χαριστούν όλα τα χρέη) κάποιος πρέπει να το χρηματοδοτήσει. Κι αυτός ο κάποιος σήμερα δεν υπάρχει.
Το χειρότερο είναι, ότι προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τα «λάθη» που ομολογεί το ΔΝΤ, χωρίς να συνειδητοποιούμε (προφανώς γιατί οι περισσότεροι δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν όλες τις σχετικές δηλώσεις, αλλά αρκέστηκαν στην ερμηνεία τους από τους λαϊκιστές των τηλεπαράθυρων) ότι αυτά τα λάθη που ομολογούνται αφορούν ακριβώς την αδυναμία πρόβλεψης της δικής μας ανεπάρκειας και της δικής μας απροθυμίας να τηρούμε όσα συμφωνούμε, άρα είναι λίγο δύσκολο να τα επικαλεστούμε προς όφελός μας! Τί είπε όμως ακριβώς ο κ. Τόμσεν (τον οποίο, για να ξεκαθαρίσω, δεν τον έχω και σε μεγάλη υπόληψη, ούτε όμως θεωρώ ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στις επιλογές που έγιναν, γιατί δεν είναι παρά ένας υπάλληλος που εφαρμόζει τις αποφάσεις των ανωτέρων του); Στη συνέντευξή του στο Βήμα στις 30/1, σε ερώτηση σχετικά με τα «προβλήματα στον αρχικό σχεδιασμό του προγράμματος και το πιθανό μερίδιο της δικής του ευθύνης ως οικονομολόγου», απαντάει: «Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει η Ελλάδα αν είχε εφαρμόσει το αρχικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε. Για παράδειγμα, πόσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν βελτιωθεί οι εισπράξεις φόρων όπως είχε σχεδιαστεί, και πόσο χαμηλότερη θα ήταν η ανεργία αν είχαν εφαρμοστεί οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της παραγωγικότητας. Βέβαια, οι οικονομικές και οι πολιτικές συνθήκες αλλάζουν, και βεβαίως άλλαξαν στην Ελλάδα, με μια πολιτική κρίση να υπονομεύει την εφαρμογή του προγράμματος και να κλονίζει σημαντικά την εμπιστοσύνη των επενδυτών».
Δηλαδή, το «λάθος» που παραδέχεται είναι ότι «δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι συμφωνούσαμε κάποια πράγματα κι εσείς μας κοροϊδεύατε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι δεν είχατε αντιληφθεί πως ήταν αδύνατο να διατηρήσετε το υπερτροφικό σας κράτος αν θέλατε να μειώσετε τα ελλείμματα, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα προτιμούσατε να μειώνετε συντάξεις γερόντων και ν' αυξάνετε τους φόρους αδυνάμων αντί να πάρετε στο κυνήγι 2 εκατομμύρια φοροφυγάδες, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ενώ το σπίτι σας είχε πάρει φωτιά, εσείς δεν θα κάνατε πολιτική ανακωχή προκειμένου να υποστηρίξετε το πρόγραμμα διάσωσης, αλλά θα είχατε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και θ' αλλάζατε 3 κυβερνήσεις σε 6 μήνες, βρίζοντας ο ένας τον άλλο, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως προεκλογικός αγώνας στην Ελλάδα σημαίνει πλήρης παράλυση του κράτους, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως οι εφοριακοί θα έκαναν λευκή απεργία σε βάρος και των δικών τους συμφερόντων, αφού αυτά τα λεφτά που αρνούνταν να μαζέψουν θα μπορούσαν να αποτρέψουν νέες μειώσεις των αποδοχών τους και φόρους στα εισοδήματα και τα σπίτια τους, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι επί τρία χρόνια θα αρνιόσαστε πεισματικά να ανοίξετε δεκάδες κλειστά επαγγέλματα, όπως είχε συμφωνηθεί κι όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη» κλπ., κλπ.
Εμείς τί ακριβώς θα υποστηρίξουμε, όταν επικαλεστούμε τα λάθη του ΔΝΤ; Ότι «αφού είμαστε αναξιόπιστοι και αυτοκαταστροφικοί και δεν θέλουμε να κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε, έπρεπε να καταστρώσετε ένα χαλαρό πρόγραμμα, να μας δώστε λεφτά χωρίς εγγυήσεις για να μην υποφέρει ο κόσμος και, αν δημιουργούσαμε και νέα χρέη, να μας τα χαρίσετε κι αυτά, όπως τα δεκάδες δισεκατομμύρια που κουρέψαμε ήδη»; Και πιστεύουμε πραγματικά πως θα βρεθεί έστω και ένα κράτος, οργανισμός, τράπεζα στον κόσμο που θα μας δώσει έστω κι ένα ευρώ με τέτοια επιχειρηματολογία;
Κι αυτό ακριβώς είναι το κλειδί της κατάντιας μας, γιατί βέβαια πρώτα απ' όλα δεν φταίει αυτός που προσφέρει το κακό προϊόν, αλλά εκείνος που το ανέχεται και το αγοράζει. Οι χιλιάδες αναγνώστες, ακροατές, τηλεθεατές, που ακόμα και σ' αυτές τις θλιβερές ώρες που περνάμε, αυτήν τη στιγμή της κάθαρσης που αποκαλύφθηκαν (και αποκαλύπτονται καθημερινά) όλες οι παθογένειες της κοινωνίας μας, αρνούνται να δουν την αλήθεια κατάματα. Εγκλωβισμένοι σ' ένα υπερτροφικό «εγώ», που μας χαρακτηρίζει δυστυχώς εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια, αλλά ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο στη σύγχρονη εποχή με την υπερβολική έμφαση που δίνουμε σ' αυτήν την ένδοξη ιστορία που βρίσκεται πίσω μας, βλέπουμε παντού φταίχτες εκτός από τον εαυτό μας. Οπότε στρεφόμαστε προς αυτούς που μας παρέχουν στρεβλή (ή και εντελώς ψευδή) πληροφόρηση, επειδή αυτή μας βολεύει και μας αρέσει να ακούμε.
Δείτε τί γίνεται τελευταία με τις περίφημες δηλώσεις παραγόντων του ΔΝΤ περί των λαθών του ταμείου απέναντι στην Ελλάδα και της αστοχίας των προβλέψεών τους για τα αποτελέσματα του προγράμματος που εφαρμόστηκε. Ακόμα και δημοσιογράφοι που αρχικά είχαν υποστηρίξει τα περιβόητα «μνημόνια», βρήκαν την ευκαιρία να χαϊδέψουν αυτιά (μπας και αυξήσουν κι άλλο το κοινό τους) και άρχισαν να κραυγάζουν ότι το οι ίδιοι οι δανειστές παραδέχονται πως πρόγραμμα είναι λανθασμένο, ότι πρέπει να απαιτήσουμε την αλλαγή του κλπ. Λησμονώντας βέβαια πως όταν μιλάμε για τέτοια θέματα, τα οποία μάλιστα εξαρτώνται από διεθνείς παράγοντες και ελάχιστα από εμάς, δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος», αλλά εφικτό και ανέφικτο. Αν θέλουμε ένα πιο χαλαρό πρόγραμμα (για το οποίο να διευκρινίσω ότι θα πανηγύριζα προσωπικά, γιατί και τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές μου δυσκολεύομαι να πληρώσω, και δουλειά δεν μπορώ να βρω από τότε που απολύθηκα εδώ και τρία χρόνια), αυτό το πρόγραμμα (και τα ελλείμματα που συνεπάγεται, ακόμα κι αν χαριστούν όλα τα χρέη) κάποιος πρέπει να το χρηματοδοτήσει. Κι αυτός ο κάποιος σήμερα δεν υπάρχει.
Το χειρότερο είναι, ότι προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από τα «λάθη» που ομολογεί το ΔΝΤ, χωρίς να συνειδητοποιούμε (προφανώς γιατί οι περισσότεροι δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν όλες τις σχετικές δηλώσεις, αλλά αρκέστηκαν στην ερμηνεία τους από τους λαϊκιστές των τηλεπαράθυρων) ότι αυτά τα λάθη που ομολογούνται αφορούν ακριβώς την αδυναμία πρόβλεψης της δικής μας ανεπάρκειας και της δικής μας απροθυμίας να τηρούμε όσα συμφωνούμε, άρα είναι λίγο δύσκολο να τα επικαλεστούμε προς όφελός μας! Τί είπε όμως ακριβώς ο κ. Τόμσεν (τον οποίο, για να ξεκαθαρίσω, δεν τον έχω και σε μεγάλη υπόληψη, ούτε όμως θεωρώ ότι αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στις επιλογές που έγιναν, γιατί δεν είναι παρά ένας υπάλληλος που εφαρμόζει τις αποφάσεις των ανωτέρων του); Στη συνέντευξή του στο Βήμα στις 30/1, σε ερώτηση σχετικά με τα «προβλήματα στον αρχικό σχεδιασμό του προγράμματος και το πιθανό μερίδιο της δικής του ευθύνης ως οικονομολόγου», απαντάει: «Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει η Ελλάδα αν είχε εφαρμόσει το αρχικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε. Για παράδειγμα, πόσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν βελτιωθεί οι εισπράξεις φόρων όπως είχε σχεδιαστεί, και πόσο χαμηλότερη θα ήταν η ανεργία αν είχαν εφαρμοστεί οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της παραγωγικότητας. Βέβαια, οι οικονομικές και οι πολιτικές συνθήκες αλλάζουν, και βεβαίως άλλαξαν στην Ελλάδα, με μια πολιτική κρίση να υπονομεύει την εφαρμογή του προγράμματος και να κλονίζει σημαντικά την εμπιστοσύνη των επενδυτών».
Δηλαδή, το «λάθος» που παραδέχεται είναι ότι «δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι συμφωνούσαμε κάποια πράγματα κι εσείς μας κοροϊδεύατε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι δεν είχατε αντιληφθεί πως ήταν αδύνατο να διατηρήσετε το υπερτροφικό σας κράτος αν θέλατε να μειώσετε τα ελλείμματα, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα προτιμούσατε να μειώνετε συντάξεις γερόντων και ν' αυξάνετε τους φόρους αδυνάμων αντί να πάρετε στο κυνήγι 2 εκατομμύρια φοροφυγάδες, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως ενώ το σπίτι σας είχε πάρει φωτιά, εσείς δεν θα κάνατε πολιτική ανακωχή προκειμένου να υποστηρίξετε το πρόγραμμα διάσωσης, αλλά θα είχατε δύο εκλογικές αναμετρήσεις και θ' αλλάζατε 3 κυβερνήσεις σε 6 μήνες, βρίζοντας ο ένας τον άλλο, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως προεκλογικός αγώνας στην Ελλάδα σημαίνει πλήρης παράλυση του κράτους, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως οι εφοριακοί θα έκαναν λευκή απεργία σε βάρος και των δικών τους συμφερόντων, αφού αυτά τα λεφτά που αρνούνταν να μαζέψουν θα μπορούσαν να αποτρέψουν νέες μειώσεις των αποδοχών τους και φόρους στα εισοδήματα και τα σπίτια τους, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι επί τρία χρόνια θα αρνιόσαστε πεισματικά να ανοίξετε δεκάδες κλειστά επαγγέλματα, όπως είχε συμφωνηθεί κι όπως γίνεται στην υπόλοιπη Ευρώπη» κλπ., κλπ.
Εμείς τί ακριβώς θα υποστηρίξουμε, όταν επικαλεστούμε τα λάθη του ΔΝΤ; Ότι «αφού είμαστε αναξιόπιστοι και αυτοκαταστροφικοί και δεν θέλουμε να κάνουμε αυτά που συμφωνήσαμε, έπρεπε να καταστρώσετε ένα χαλαρό πρόγραμμα, να μας δώστε λεφτά χωρίς εγγυήσεις για να μην υποφέρει ο κόσμος και, αν δημιουργούσαμε και νέα χρέη, να μας τα χαρίσετε κι αυτά, όπως τα δεκάδες δισεκατομμύρια που κουρέψαμε ήδη»; Και πιστεύουμε πραγματικά πως θα βρεθεί έστω και ένα κράτος, οργανισμός, τράπεζα στον κόσμο που θα μας δώσει έστω κι ένα ευρώ με τέτοια επιχειρηματολογία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου