Δυο πόρτες έχει η ζωή...

Ο ιδιοκτήτης του οίκου ευγηρίας στον Άγιο Στέφανο όπου εμφανίστηκαν κρούσματα κορωνοϊού αυτοκτόνησε από ευθιξία, παρ' όλο που είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να προφυλάξει τους φιλοξενούμενους στο ίδρυμα, μέσα στο οποίο είχε αυτοπεριοριστεί κι ο ίδιος για εβδομάδες. Ο μητροπολίτης Κέρκυρας που καλούσε τους πιστούς κατά τη διάρκεια της καραντίνας να δηλώσουν ψεύτικη δικαιολογία μετακίνησης για να πάνε στην εκκλησία, αθωώθηκε από το δικαστήριο και δηλώνει και δικαιωμένος! Εδώ έχει αξία η συζήτηση περί ηθικού πλεονεκτήματος...

Στα Τρίκαλα (και) στα δυο στενά

Το παρακάτω κείμενο το δημοσίευσα στο auto-internet.gr τον περασμένο μήνα. Το αναδημοσιεύω κι εδώ, γιατί ξεπερνάει τα όρια της αυτοκινητικής ενημέρωσης (δεν έχει καν σχέση με το αυτοκίνητο) και αφορά το σύνολο της ελληνική κοινωνίας:


Είναι αρκετά συχνή η χρήση του όρου «δύο Ελλάδες» από όσους θέλουν να περιγράψουν την αντίθεση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε μία μερίδα της που είναι ανοιχτή στην εξωστρέφεια, την καινοτομία και την πρόοδο και σε μια άλλη που διακατέχεται από δεισιδαιμονίες, τεχνοφοβία και μία τάση αντίδρασης σε οτιδήποτε καινούργιο. Αυτή η δεύτερη έχει δυστυχώς το «πάνω χέρι» και κρατάει τη χώρα μακριά από τις εξελίξεις στον υπόλοιπο πλανήτη, όχι γιατί είναι πολυπληθέστερη, αλλά γιατί έχει καλύτερες προσβάσεις στα κέντρα εξουσίας και είναι πιο επιθετική στην προώθηση των ιδεών της. Τη ζήσαμε πολύ χαρακτηριστικά αυτήν την αντίθεση το μήνα που πέρασε σε δύο διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, με αφορμή την πιλοτική εφαρμογή σε τρεις ελληνικούς δήμους του τηλεπικοινωνιακού δικτύου νέας γενιάς 5G, πάνω στο οποίο θα βασιστούν μια σειρά από νέες τεχνολογίες και εφαρμογές που θα διευκολύνουν σημαντικά την καθημερινότητα των ανθρώπων και τη δραστηριότητα των κρατικών υπηρεσιών και των επιχειρήσεων.

Από τη μία πλευρά είδαμε κάποιες εξωφρενικές εικόνες στην Καλαμάτα, έναν από τους τρεις ελληνικούς δήμους που συμμετείχαν στην πιλοτική εφαρμογή του 5G, κατά τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου που συζητούσε το θέμα. Στη διάρκεια της συνεδρίασης μια ομάδα κατοίκων εισέβαλε στην αίθουσα απαιτώντας την ακύρωση της συμμετοχής στο πρόγραμμα, με επιχείρημα ότι η ακτινοβολία του σχετικού εξοπλισμού θα βλάψει την υγεία των κατοίκων και θα προκαλέσει... στείρωση στους Καλαματιανούς!!! Επιχειρήματα αντίθετα σε κάθε επιστημονική μελέτη, που παραπέμπουν μάλλον στις δεισιδαιμονίες του μεσαίωνα παρά σε ανθρώπους του 21ου αιώνα, στα οποία όμως δεν τόλμησε να αντιταχθεί η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου (αλλά και οι βουλευτές Μεσσηνίας των δύο μεγάλων κομμάτων όταν αργότερα μαθεύτηκε στο πανελλήνιο το επεισόδιο), υποκύπτοντας τελικά στον παραλογισμό και αποφασίζοντας τη διακοπή λειτουργίας του δικτύου 5G!

Από την άλλη πλευρά είχαμε τα Τρίκαλα, τον δεύτερο από τους τρεις δήμους που συμμετέχουν στην πιλοτική εφαρμογή του 5G. Την πόλη που εδώ και χρόνια πρωταγωνιστεί σε τεχνολογικές καινοτομίες, αξιοποιώντας κάθε πρόγραμμα και κάθε πηγή χρηματοδότησης που διατίθεται στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής στην πόλη. Εκεί όχι απλώς καλωσόρισαν τη συμμετοχή του δήμου το πρόγραμμά, αλλά ο δήμος οργάνωσε και μια εκδήλωση για την παρουσίαση του θέματος στην πόλη από επιστήμονες και εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου. Επίσης ο δήμαρχος της πόλης ανακοίνωσε ότι ο δήμος Τρικκαίων είναι πιθανό να είναι ο πρώτος χρήστης εφαρμογών δικτύων 5ης γενιάς στη χώρα μας, αφού το ερχόμενο καλοκαίρι θα φτάσουν στην πόλη τα πρώτα λεωφορεία χωρίς οδηγό, τα οποία θα λειτουργούν με τη χρήση του δικτύου 5G. Επίσης, με τη χρήση δικτύου 5G έγινε επίδειξη αυτόνομα κινούμενου αυτοκινήτου, λειτουργία εξ αποστάσεως του ρομποτικού συστήματος χειρουργείων του Ιατρικού Κέντρου από χειρουργό του κέντρου που βρισκόταν στα Τρίκαλα και διάλεξη εξ αποστάσεως από αστροφυσικό του «Δημοκρίτου» σε μαθητές γυμνασίου των Τρικάλων που έβλεπαν το ολόγραμμά του!

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τις «δύο Ελλάδες» που συνυπάρχουν ταυτόχρονα στον ίδιο γεωγραφικό χώρο δεν μπορεί να υπάρξει. Από τη μία πλευρά έχουμε μία πόλη ανοιχτή στην καινοτομία, που αξιοποιεί τις τεχνολογικές εξελίξεις προς όφελος των κατοίκων της. Χωρίς μάλιστα να παραμελεί τους παραδοσιακούς τομείς της ελληνικής οικονομίας, όπως ο τουρισμός, καταφέρνοντας τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσει ένα «χριστουγεννιάτικο χωριό», η φήμη του οποίου έχει ξεπεράσει τα όρια της πόλης και κατάφερε φέτος να προσελκύσει πάνω από 1 εκατομμύριο επισκέπτες! Κι από την άλλη πλευρά έχουμε μια πόλη όπου οι σκοταδιστές επιβάλλουν τη διακοπή μίας πρωτοποριακής τεχνολογικής προσπάθειας, πιστεύοντας προφανώς ότι αρκεί για τα παιδιά τους να εργάζονται μόνο στα χωράφια με τις ελιές ή στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια. Και η δημοτική αρχή και οι εκπρόσωποι της περιοχής στο κοινοβούλιο υποκύπτουν στις πιέσεις των σκοταδιστών, κρατώντας όλη την πόλη πίσω από την πρόοδο που συντελείται στον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν λοιπόν οι «δύο Ελλάδες» και είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε με ποια από τις δύο θα συνταχθούμε για να δουν τα παιδιά μας καλύτερες μέρες εδώ και όχι δραπετεύοντας στο εξωτερικό για να ξεφύγουν από τον σκοταδισμό...

Τί είδους ενημέρωση θέλετε;

(Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο auto-internet.gr στις 27/10) Ζούμε σε μία εποχή όπου η ενημέρωση έχει περάσει σε μια νέα φάση, όχι τόσο λόγω της μαζικότητας που προσφέρει το Internet (ακόμα πιο μαζική είναι εδώ και πολλά χρόνια η τηλεόραση, που μπαίνει σε κάθε σπίτι), όσο λόγω της αλλαγής στην διαχείριση της είδησης και στην επιλογή των ανθρώπων που την προσφέρουν. Η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων δεν είναι νέο φαινόμενο, πάντα υπήρχαν οι σκεπτικιστές που αμφισβητούσαν την αντικειμενικότητα πολλών ή ακόμα και όλων των μέσων. Το γεγονός όμως ότι οι έρευνες δείχνουν πλέον ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δηλώνει πως ενημερώνεται από το... Facebook (ό,τι πιο αναξιόπιστο υπάρχει δηλαδή αυτήν τη στιγμή στο δημόσιο λόγο) δείχνει ότι υπάρχει ένα γενικότερο και μάλιστα αμφίδρομο πρόβλημα. Αν και όντως υπάρχουν δηλαδή μέσα και δημοσιογράφοι που δεν έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την αντικειμενική προβολή της πληροφορίας, υπάρχει από την άλλη πλευρά κι ένα μεγάλο μέρος του κοινού που δεν ενδιαφέρεται για την αντικειμενική προβολή της πληροφορίας!

Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, υπάρχει -κι αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο αλλά υπήρχε πάντα- το στοιχείο της προκατάληψης σε πολλούς αναγνώστες, ακροατές, θεατές, που δεν ψάχνουν για κάποιον που να τους λέει την αλήθεια, αλλά για κάποιον που να τους λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν, αυτό που ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά τους! Αυτό δεν ισχύει μόνο στην πολιτική, ισχύει σε κάθε τομέα της ενημέρωσης και στη μνήμη μου υπάρχουν ακόμα πολλές περιπτώσεις τηλεφωνημάτων από αναγνώστες σε περιοδικά αυτοκινήτου, που ζητούσαν συμβουλή για την αγορά που ήθελαν να κάνουν και τελικά από το συζήτηση διαπίστωνες ότι απλά ήθελαν να επιβεβαιώσεις την επιλογή που ήδη είχαν κάνει στο μυαλό τους! Στις πιο ακραίες περιπτώσεις μάλιστα, όταν προσπαθούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε προς κατεύθυνση που ήταν αντίθετη με αυτήν την επιλογή τους ή έστω να προβάλουμε και κάποια αναντιστοιχία με τις ανάγκες που οι ίδιοι είχαν περιγράψει, κάποιοι γίνονταν επιθετικοί και αμφισβητούσαν τις γνώσεις και την αντικειμενικότητά μας! Στην εποχή μας, όπου ο λαϊκισμός γενικά ανθεί, αυτό το φαινόμενο είναι ακόμα πιο έντονο.

Ο δεύτερος λόγος για την αδιαφορία μεγάλου μέρους του κοινού για τεκμηριωμένη και έγκυρη πληροφόρηση, είναι ότι στην εποχή μας όλα γίνονται γρήγορα, οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει γενικά στην μέτρια ως κακή ποιότητα (στις υπηρεσίες, στο φαγητό, στα καταναλωτικά προϊόντα), οπότε εύκολα παρασύρονται και προς την αντίστοιχης ποιότητας ενημέρωση τύπου "fast food". Αυτό το βλέπουν πολλοί ιδιοκτήτες μέσων, ιδιαίτερα διαδικτυακών, στρέφοντας την προσπάθεια των συντακτών (με και χωρίς εισαγωγικά, γιατί πλέον συμβαίνει να χρησιμοποιούνται ως δημοσιογράφοι ακόμα και άνθρωποι άσχετοι, αμόρφωτοι, άπειροι και αδιάφοροι), προς ένα ανταγωνισμό σε επίπεδο ποσότητας ειδήσεων και ταχύτητας στην προβολή τους. Επειδή αυτό δυστυχώς επηρεάζει και τη σειρά εμφάνισης των μέσων στις «μηχανές αναζήτησης» τύπου Google όταν κάποιος ψάχνει για μια πληροφορία, η προτεραιότητα είναι το μέσο να έχει πολλές ειδήσεις κάθε μέρα (ακόμα και αν είναι εντελώς ασήμαντες οι άχρηστες κι ανάμεσα τους χάνονται και οι λίγες σημαντικές). Και, κυρίως, να τις εμφανίζει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, προλαβαίνοντας τους άλλους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ελλιπή έρευνα, απουσία διασταύρωσης και επιβεβαίωσης των πληροφοριών, γράψιμο «στο πόδι» και όσο το δυνατόν μικρότερα κείμενα, άρα και με ελλείψεις. Χωρίς να παραγνωρίζουμε φυσικά και τις (όχι λίγες) περιπτώσεις που η πληροφόρηση είναι παραπλανητική εσκεμμένα, για να ευνοηθεί ή αντίθετα να «χτυπηθεί» κάποια εταιρεία, κάποιο προϊόν, κάποια ομάδα, κάποιο πολιτικό κόμμα κλπ.

Έτσι φτάνουμε σ' ένα φαύλο κύκλο. Οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι όταν θέλουν να ενημερωθούν, δεν ψάχνουν για τις πιο έγκυρες πηγές, την πληρέστερη πληροφόρηση, τον πιο συγκροτημένο λόγο, αλλά διαβάζουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους, χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση. Κι αν η πληροφορία που τους δίνουν αποδειχθεί μετά αναξιόπιστη ή ατελής, το ανάθεμα πέφτει σε όλους τους δημοσιογράφους και σε όλα τα μέσα και δεν γίνεται η παραμικρή προσπάθεια να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι. Το ερώτημα, μια που βρισκόμαστε σε αυτοκινητικό μέσο, μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: θα αγοράζατε ποτέ ένα αυτοκίνητο, επειδή βρέθηκε μπροστά σας σε μια έρευνα στο Google, ή πριν αγοράσετε κάνετε πρώτα μια έρευνα για να βρείτε την καλύτερη και πιο συμφέρουσα λύση για τις ανάγκες σας; Το να είστε σωστά και έγκυρα πληροφορημένοι είναι εξίσου σημαντικό, παρ' όλο που γι' αυτό δεν ξοδεύετε χρήματα (η μεγάλη πλειοψηφία των μέσων είναι σήμερα δωρεάν). Γιατί μπορεί να σας προφυλάξει στο μέλλον από το να ξοδέψετε άσκοπα χρήματα αλλού κι από πολλές δυσάρεστες καταστάσεις και ταλαιπωρίες. Χρειάζεται και στην ενημέρωση έρευνα και αξιολόγηση λοιπόν...

Η απαξίωση του δημόσιου χώρου

Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, που αποτελεί τη βάση όλων των δεινών αυτής της χώρας από τότε που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, είναι η πλήρης απαξίωση του δημόσιου χώρου και της δημόσιας περιουσίας από τους κατοίκους της. Οι Έλληνες, ιδιαίτερα ατομιστές ήδη από την αρχαιότητα, ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο αυτό το χαρακτηριστικό στη διάρκεια της τουρκοκρατίας και από τότε που απέκτησαν δικό τους κράτος, δείχνουν μηδενικό σεβασμό σε οτιδήποτε ανήκει στο κοινωνικό σύνολο, αν δεν προσπαθούν κιόλας να το οικειοποιηθούν! Σε κάθε δυσκολία το ερώτημα που προβάλλεται είναι «πού είναι το κράτος;», αλλά αυτό το κράτος και οτιδήποτε του ανήκει το απαξιώνουν όλοι. Ούτε καν η πολιτιστική μας κληρονομιά, που αποτελεί και σοβαρή πηγή εσόδων για την ελληνική κοινωνία χάρη στον τουρισμό που προσελκύει, δεν αντιμετωπίζεται με το σεβασμό που πρέπει. Την ίδια την Ακρόπολη αν αφήναμε αφύλακτη, θα ήταν σύντομα αγνώριστη από τη βρωμιά και τους βανδαλισμούς. Για τα υπόλοιπα μνημεία της Αθήνας δεν το συζητάμε, η εικόνα τους τα λέει όλα, ενώ για τα πιο σύγχρονα δημόσια περιουσιακά στοιχεία, όπως τα δημόσια κτίρια, τα συγκοινωνιακά μέσα κλπ., που σε τελική ανάλυση πληρώνουμε όλοι, η αδιαφορία και η απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζονται δεν έχει ταίρι παγκοσμίως!

Η διαφορά είναι τεράστια με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ακόμα και τους νότιους, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι σαν εμάς σε χαρακτήρα. Ένα πρόσφατο επεισόδιο στη γειτονική Ιταλία, που στην Ελλάδα θεωρούμε ότι είναι «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με εμάς, δείχνει χαρακτηριστικά πόσο διαφορετική ράτσα είμαστε τελικά και πόσο δρόμο  έχουμε να διανύσουμε για να γίνουμε σύγχρονη πολιτισμένη χώρα (κάτι που θα έλυνε και πολλά άλλα προβλήματά μας, που κατά βάση οφείλονται σε πολιτιστικό έλλειμμα). Πρόσφατα ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας Ρόμα της ιταλικής πρωτεύουσας, στο πλαίσιο πανηγυρισμών για μια επιτυχία της ομάδας του, βούτηξε στην ιστορική «κρήνη» Fontana dei Leoni της πλατείας "Piazza del Popolo". Αντίστοιχη ενέργεια οποιουδήποτε ποδοσφαιρικού μεγαλοπαράγοντα στην Ελλάδα θα είχε αντιμετωπιστεί ως «μαγκιά του προέδρου», ίσως και με... ύμνους από τα ΜΜΕ. Στην Ιταλία για τέτοιες «μαγκιές», που αποτελούν και έλλειψη σεβασμού προς την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, προβλέπεται πρόστιμο 500 ευρώ! Ο πρόεδρος καταγγέλθηκε στις αρμόδιες αρχές και, σε αντίθεση με ό,τι θα περιμέναμε από έναν έλληνα μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου, επικοινώνησε με τη δήμαρχο της Ρώμης, ζήτησε συγγνώμη και τόνισε ότι θα καταβάλει το προβλεπόμενο πρόστιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη η χώρα λειτουργεί ακόμα κι όταν είναι ακυβέρνητη, ενώ εδώ δεν λειτουργεί τίποτα ακόμα κι όταν έχουμε κυβέρνηση με 50 υπουργούς!

Οι δύο σαραντάρηδες

Όσο κι αν προσπάθησαν από την κυβέρνηση να προωθήσουν μια εικόνα δύο «πολιτικών της νέα γενιάς» που επανακαθορίζουν την πορεία της Ευρώπης, με αφορμή την επίσκεψη του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Ελλάδα και τις συνομιλίες του με τον κ. Τσίπρα, η εικόνα που είδαμε όλοι ήταν άλλη, χαρακτηρίζοντας με μεγάλη ακρίβεια αυτό που ζούμε. Δύο σαραντάρηδες είδαμε πράγματι, που μοιάζουν όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο! Ο ένας τελείωσε το σχολείο αριστούχος, έκανε εξαιρετικές πανεπιστημιακές σπουδές, εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα αποκτώντας εμπειρία από την πραγματική οικονομία και είχε μια πολύ προσεγμένη παρουσία, σε εκφράσεις και ντύσιμο, ανάλογη του κύρους του αξιώματός του. Ο άλλος τελείωσε το σχολείο μέσα από τις καταλήψεις, το πανεπιστήμιο επίσης, με αποτέλεσμα να είναι εντελώς αμόρφωτος, δεν έχει εργασιακή εμπειρία και τη μετριότητά του την προβάλλει μέσα από την αγένεια που χαρακτηρίζει το φέρσιμό του και την εξεζητημένα ατημέλητη εμφάνισή του, που είναι ανάξια του αξιώματος του και τον κάνει να φαίνεται σαν φτωχός συγγενής δίπλα στους ηγέτες (όλων) των άλλων χωρών. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς για να μάθει ποιος από τους δύο είναι πρόεδρος μιας μεγάλης χώρας με ισχυρή παρουσία στη διεθνή οικονομία, τις τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά και τον πολιτισμό και ποιος είναι πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά και που την εγκαταλείπουν χιλιάδες από τους πιο δραστήριους και πιο μορφωμένους νέους της...

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

Στη ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε, μερικές στιγμές που σε κάνουν να αισθάνεσαι την καλή πλευρά του ανθρώπινου χαρακτήρα, αξίζουν οπωσδήποτε ένα σχόλιο. Τη μέρα που ο τρομοκράτης του Μάντσεστερ τινάχτηκε στον αέρα για να σκοτώσει παιδάκια που παρακολουθούσαν μία συναυλία, λίγο πιο πέρα στο δρόμο ήταν το στέκι δύο άστεγων. Όλη η Αγγλία, αλλά και ξένα μέσα ενημέρωσης, μιλάνε για την αντίδρασή τους μετά την έκρηξη, καθώς έτρεξαν να βοηθήσουν τα αιμόφυρτα θύματα που ήταν πεσμένα γύρω από την αίθουσα συναυλιών, μέχρι να φτάσουν τα συνεργεία διάσωσης. Οι απόκληροι της κοινωνίας, αυτοί που η σκληρή πραγματικότητα που έχουμε διαμορφώσει στη ζωή μας έχει βάλει στο περιθώριο και καταδικάσει στην κοινωνική απομόνωση, έδειξαν μια μεγαλειώδη κοινωνική αλληλεγγύη και μια απίστευτη ανθρωπιά. Η αναπόφευκτη σύγκριση με τον ψυχοπαθή φανατικό που σκότωσε παιδιά, μας αφήνει πολλές ελπίδες ότι υπάρχει καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα...

Η «δικαιοσύνη» είναι όντως τυφλή

Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μια πολύπλοκη έννοια, που ερμηνεύεται και διαφορετικά από διαφορετικούς ανθρώπους. Γι' αυτό είναι και πολύ δύσκολη η εφαρμογή μέτρων που να θεωρούνται δίκαια από το σύνολο της κοινωνίας. Υπάρχουν πάντως κάποιες γενικές αρχές που είναι μάλλον κοινά αποδεκτές, αφού κανείς δεν τις αμφισβητεί, τουλάχιστον ανοιχτά. Ο εργατικός θεωρείται από όλους ότι πρέπει να έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τον τεμπέλη, ο τίμιος από τον απατεώνα, ο φτωχός δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι δικαιούται ένα αξιοπρεπές επίπεδο στέγης, υγειονομικής περίθαλψης και τροφής κλπ. Υπάρχουν κάποιες επιλογές που εύκολα μπορούν να οδηγηθούν από την κοινή λογική, είναι όμως πραγματικά εντυπωσιακό το πώς οι τυχοδιώκτες της πολιτικής και οι έμποροι ελπίδας σαν τους δήθεν αριστερούς που μας κυβερνούν σήμερα, μπορούν να κάνουν το μαύρο άσπρο και να παίρνουν αποφάσεις απολύτως άδικες, που τις πλασάρουν ως πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η αντιμετώπιση των συνταξιούχων και του συνταξιοδοτικού προβλήματος συνολικά από την κυβέρνηση είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα τις καραμπινάτης αδικίας στην οποία οδηγεί ο ψηφοθηρικός τυχοδιωκτισμός. Τα μεγάλα λόγια για τους «χαμηλοσυνταξιούχους» και την ανάγκη στήριξής τους, κρύβουν μια πραγματικότητα που στην Ελλάδα τη γνωρίζουμε όλοι. Υπάρχουν άνθρωποι που για μια ολόκληρη ζωή, μέχρι και τέσσερις δεκαετίες, πλήρωναν τακτικά τις ασφαλιστικές τους εισφορές, καμιά φορά υπέρογκες, καμιά φορά και σε περισσότερα από ένα ασφαλιστικά ταμεία, για να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής στα γεράματά τους. Και υπάρχουν πολλοί άλλοι, ανάμεσά τους και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτούς που αποκαλούνται «χαμηλοσυνταξιούχοι», που σε μια μία διάρκεια επαγγελματικού βίου 30 ή και 40 ετών πλήρωσαν εισφορές μόνο για 15-20 χρόνια, δουλεύοντας «μαύρα» τα υπόλοιπα και βάζοντας τα λεφτά στην τσέπη. Συχνά μάλιστα, ακόμα και σε αυτά τα 15-20 χρόνια που πλήρωναν εισφορές, αυτές ήταν πολύ χαμηλές, βασισμένες σε μέρος μόνο του εισοδήματός τους. Όταν λοιπόν οι νοικοκύρηδες αποταμίευαν στην ουσία, πληρώνοντας μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους στα ασφαλιστικά ταμεία για να εξασφαλίσουν τα γεράματά τους, αυτοί έτρωγαν τα λεφτά, αγόραζαν περιουσιακά στοιχεία, περνούσαν γενικά πιο άνετα, χωρίς να υπολογίζουν το αύριο.

Έρχεται λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση που δήθεν επαγγέλλεται την κοινωνική δικαιοσύνη και εξισώνει αυτούς που παίρνουν χαμηλή σύνταξη γιατί απλά ήταν φτωχοί και πλήρωναν εισφορές για πολύ χαμηλές αποδοχές, με εκείνους που παίρνουν χαμηλή σύνταξη γιατί κορόιδευαν την κοινωνία και έκλεβαν τα ασφαλιστικά ταμεία! Αντί να στηρίξει τους πρώτους (αυτό είναι πράγματι κοινωνική δικαιοσύνη) και να αφήσει τους δεύτερους να ζήσουν με τη χαμηλή σύνταξη που αυτοί επέλεξαν να παίρνουν, κόβει συνεχώς τις συντάξεις, όχι μόνο εκείνων που έχουν υψηλές συντάξεις χάρη σε διάφορα συντεχνιακά προνόμια, αλλά και των τίμιων που επί 35-40 χρόνια πλήρωναν υψηλές εισφορές, για να «προστατεύσει» αυτούς που κορόιδευαν την κοινωνία. Και αυτό το ονομάζει ανερυθρίαστα «κοινωνική δικαιοσύνη».

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με την πρόσφατη, επίσης ψηφοθηρική, απόφαση να μοιραστεί το υπερβάλλον πλεόνασμα του φετινού προϋπολογισμού στους συνταξιούχους που παίρνουν μέχρι 750 ευρώ. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα 750 ευρώ είναι υψηλό εισόδημα, ούτε ότι εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, είναι όμως ένα εισόδημα και μάλιστα σταθερό. Την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα, συχνά οικογενειάρχες με υποχρεώσεις, είναι μακροχρόνια άνεργοι κι έχουν μηδενικό εισόδημα, άρα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα από κάποιους συνταξιούχους των 750, ή ακόμα και των 500 ή των 400 ευρώ. Κι αντί να διοχετευθεί το σύνολο του πλεονάσματος σ' αυτούς τους ανθρώπους με το μηδενικό εισόδημα, προτιμήθηκε να διοχετευθεί στους συνταξιούχους με το εξασφαλισμένο -χαμηλό- εισόδημα. Κι αυτό ονομάζεται «κοινωνική δικαιοσύνη». Η «δικαιοσύνη» είναι όντως τυφλή!