Θα περίμενε κανείς ότι η χρεοκοπία της χώρας και η ευθύνη της πολιτικάντικης νοοτροπίας που μας οδήγησε εκεί θα μας είχαν κάνει, πολιτικούς και πολίτες, να αναθεωρήσουμε λίγο προς το... σοβαρότερο τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε και κρίνουμε τους πολιτικούς. Μάλλον όμως δεν μάθαμε τίποτα απ' αυτήν την περιπέτεια, ο πολιτικός διάλογος μάλιστα έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα χυδαιότητας και ευτέλειας. Κι αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακόμα και στις μεγάλες πόλεις, όπου πρωταγωνιστούν γνωστά πολιτικά ονόματα (απ' όλα τα κόμματα) της «κεντρικής» πολιτικής σκηνής, που φιλοδοξούν να έχουν ευρύτερο ρόλο σ' αυτό που αποκαλείται δημόσια ζωή, μάλλον τίποτα δεν έμαθαν από αυτά που δυστυχώς πάθαμε εμείς (γιατί τελικά αυτοί εξακολουθούν να ζουν σε βάρος μας).
Μια από τις απεχθέστερες μορφές λαϊκισμού, για παράδειγμα, είναι να υποστηρίζεις ότι θα αποφασίσει ο λαός για θέματα πολύπλοκα και εξειδικευμένα, που ακόμα και ειδικοί επιστήμονες χρειάζονται μελέτες επί μελετών για κάνουν τη σωστή επιλογή. Η πρόσφατη δήλωση του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων, κ. Σπηλιωτόπουλου, λοιπόν, ότι θα διοργανώσει δημοψήφισμα για την... πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, εντάσσεται σ' αυτό το πλαίσιο του πιο ακραίου λαϊκισμού. Ωραίο και δημοκρατικό ακούγεται το δημοψήφισμα, αλλά με ποια στοιχεία στη διάθεσή του θα κάνει την επιλογή του ο μέσος ψηφοφόρος, ώστε αυτή να είναι προς όφελός του; Ένα τόσο πολύπλοκο θέμα, για το οποίο έχουν γίνει μελέτες εκατοντάδων σελίδων και για το οποίο υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα σε ανθρώπους με εξειδικευμένα πτυχία και εμπειρία, πώς είναι δυνατόν να συρρικνώνεται σε μια απλή απάντηση «ναι» ή «όχι», από πολίτες που δεν έχουν τις γνώσεις για να αξιολογήσουν τις σχετικές μελέτες; Όταν χτίζουμε τα σπίτια μας, κάνουμε τα στατικά με... δημοψήφισμα των συγγενών, ή αφήνουμε το μηχανικό να κάνει τη δουλειά του;
Από την άλλη πλευρά, η ευτέλεια του πολιτικού διαλόγου που προαναφέραμε συμβαδίζει απόλυτα με τη συμπεριφορά των υποψηφίων στην πόλη που υποτίθεται πως θέλουν να νοικοκυρέψουν. Όταν ακόμα και «αριστεροί» υποψήφιοι, που υποτίθεται πως έχουν κάνει σημαία τους την προστασία του περιβάλλοντος και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για κάθε δραστηριότητα που θεωρούν ότι το επιβαρύνει, έχουν γεμίσει την Αθήνα μ' ένα σκουπιδαριό από αφίσες και φυλλάδια, που πετάνε και κολλάνε (παράνομα) όπου να'ναι, αποκαλύπτεται πλήρως το ποιόν τους και οι πραγματικές τους επιδιώξεις. Όλοι αυτοί οι κύριοι, αριστεροί, δεξιοί και αριστεροδέξιοι, ακραίοι ή μεσαίοι, μας έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την πόλη όπου ζούμε, μας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μια καρέκλα που θα παρατείνει την ενασχόλησή τους με τα δημόσια πράγματα, τη διαβίωσή τους δηλαδή με έξοδα δικά μας, γιατί είναι και δύσκολο να βρεις πραγματική δουλειά αυτές τις μέρες...
Μια από τις απεχθέστερες μορφές λαϊκισμού, για παράδειγμα, είναι να υποστηρίζεις ότι θα αποφασίσει ο λαός για θέματα πολύπλοκα και εξειδικευμένα, που ακόμα και ειδικοί επιστήμονες χρειάζονται μελέτες επί μελετών για κάνουν τη σωστή επιλογή. Η πρόσφατη δήλωση του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων, κ. Σπηλιωτόπουλου, λοιπόν, ότι θα διοργανώσει δημοψήφισμα για την... πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, εντάσσεται σ' αυτό το πλαίσιο του πιο ακραίου λαϊκισμού. Ωραίο και δημοκρατικό ακούγεται το δημοψήφισμα, αλλά με ποια στοιχεία στη διάθεσή του θα κάνει την επιλογή του ο μέσος ψηφοφόρος, ώστε αυτή να είναι προς όφελός του; Ένα τόσο πολύπλοκο θέμα, για το οποίο έχουν γίνει μελέτες εκατοντάδων σελίδων και για το οποίο υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα σε ανθρώπους με εξειδικευμένα πτυχία και εμπειρία, πώς είναι δυνατόν να συρρικνώνεται σε μια απλή απάντηση «ναι» ή «όχι», από πολίτες που δεν έχουν τις γνώσεις για να αξιολογήσουν τις σχετικές μελέτες; Όταν χτίζουμε τα σπίτια μας, κάνουμε τα στατικά με... δημοψήφισμα των συγγενών, ή αφήνουμε το μηχανικό να κάνει τη δουλειά του;
Από την άλλη πλευρά, η ευτέλεια του πολιτικού διαλόγου που προαναφέραμε συμβαδίζει απόλυτα με τη συμπεριφορά των υποψηφίων στην πόλη που υποτίθεται πως θέλουν να νοικοκυρέψουν. Όταν ακόμα και «αριστεροί» υποψήφιοι, που υποτίθεται πως έχουν κάνει σημαία τους την προστασία του περιβάλλοντος και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για κάθε δραστηριότητα που θεωρούν ότι το επιβαρύνει, έχουν γεμίσει την Αθήνα μ' ένα σκουπιδαριό από αφίσες και φυλλάδια, που πετάνε και κολλάνε (παράνομα) όπου να'ναι, αποκαλύπτεται πλήρως το ποιόν τους και οι πραγματικές τους επιδιώξεις. Όλοι αυτοί οι κύριοι, αριστεροί, δεξιοί και αριστεροδέξιοι, ακραίοι ή μεσαίοι, μας έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την πόλη όπου ζούμε, μας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μια καρέκλα που θα παρατείνει την ενασχόλησή τους με τα δημόσια πράγματα, τη διαβίωσή τους δηλαδή με έξοδα δικά μας, γιατί είναι και δύσκολο να βρεις πραγματική δουλειά αυτές τις μέρες...
