Με την κατάρρευση κάθε συστήματος αξιών στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι ζούμε σε μία κοινωνία όπου όσα είναι αυτονόητα στον πολιτισμένο κόσμο δεν έχουν την παραμικρή ισχύ εδώ, όπου ο άκρατος ατομισμός διαλύει κάθε προσπάθεια συλλογικής προσέγγισης των προβλημάτων και το ατομικό συμφέρον υπερισχύει του συλλογικού, όπου η αξιοκρατία είναι το ζητούμενο πρώτα και κύρια από όσους δεν πιστεύουν σ' αυτήν κι όπου ο παρασιτισμός, ο εξυπνακισμός, η κομπιναδόρικη δραστηριότητα και η παράκαμψη των νόμων θεωρούνται «μαγκιά» (εκτός εάν αφορούν... τους άλλους). Μερικές φορές, όμως, η ίδια η ζωή βάζει τα πράγματα στη θέση τους και μας θυμίζει και πάλι τα αυτονόητα, μας θυμίζει ότι οι κοινωνίες πάνε μπροστά χάρη στους άξιους και τους ικανούς, μας θυμίζει ότι η λύση των προβλημάτων χρειάζεται προσόντα και ικανότητες και όχι συνθηματολογία από φελλούς, μας θυμίζει ότι η γνώση και ο επαγγελματισμός δεν είναι πολυτέλεια, αλλά αναγκαία συνθήκη για τη σωστή λειτουργία των θεσμών και της κοινωνίας.
Την εβδομάδα που πέρασε την επικαιρότητα απασχόλησε ιδιαίτερα το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και μοιραία τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν και πάλι στην εισαγγελέα που χειρίστηκε την υπόθεση, όπως και άλλες σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς που εξακολουθούν να είναι σε εξέλιξη και που οδήγησαν σε απαγγελίες κατηγοριών, προφυλακίσεις και καταδίκες ατόμων που πρωταγωνιστούσαν στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Το νομικό κομμάτι αυτών των υποθέσεων είναι θέμα των ειδικών, το θέμα της ικανοποίησης του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» με την τιμωρία ισχυρών που ξεπέρασαν τα όρια και παρέβησαν τους νόμους, αποτελεί ίσως θέμα και των ψυχολόγων, σε μια κοινωνία εξοργισμένη και απογοητευμένη. Αυτή η κοινωνία, όμως, που δυστυχώς ακόμα και τώρα αρνείται να δει τις δικές τις ευθύνες και να κάνει την αυτοκριτική της, οφείλει να δει μια άλλη πτυχή του θέματος, που πολλοί ίσως να θεωρούν ελάχιστα σημαντική, στην πράξη όμως αποτελεί μια πολύ σημαντική παράμετρο του προβλήματος που έχουμε και της λύσης του.
Ποια είναι ακριβώς η εισαγγελέας κυρία Παπανδρέου, που με μεθοδικότητα και επαγγελματισμό έσκαψε εκεί που άλλοι έκρυβαν ως στρουθοκάμηλοι το κεφάλι τους και βρήκε αυτά που έπρεπε να βρεθούν εδώ και χρόνια, αν αυτή η κοινωνία σεβόταν τον εαυτό της; Είναι μία εκπρόσωπος της νέας γενιάς, των τριαντάρηδων που από τώρα και για τις επόμενες δεκαετίες θα έχουν την ευθύνη για της λειτουργία αυτής της χώρας κι αυτής της κοινωνίας, μία νέα γυναίκα που αποφοίτησε με άριστα από τη Νομική Σχολή, που έκανε μεταπτυχιακά και ετοιμάζει διδακτορικό, που τελείωσε πρώτη τη σχολή δικαστών και που, παρά τα «τριάντα κάτι» χρόνια της και την επαγγελματική της δραστηριότητα, έχει ήδη γράψει και κάποια νομικά βιβλία.
Στη χώρα όπου επιπλέουν οι φελλοί, δηλαδή, και το ρουσφέτι αποτελεί το κύριο προσόν για πρόσληψη, στη χώρα όπου μπορείς να μπεις σε πανεπιστημιακή σχολή ακόμα και με μέσο όρο βαθμολογίας 3 στα 20, στη χώρα όπου το «εξάμηνο» στα πανεπιστήμια μπορεί να περιλαμβάνει ελάχιστες εβδομάδες διδασκαλίας και πολλές εβδομάδες καταλήψεων και χαβαλέ, στη χώρα όπου ο απόφοιτος πανεπιστημίου έχει ελάχιστο προβάδισμα σε εξέλιξη και μισθό από τον απόφοιτο λυκείου στον κρατικό μηχανισμό, στην χώρα όπου ο καθηγητής πανεπιστημίου αμείβεται όσο κι ένας απλός διοικητικός υπάλληλος, στη χώρα που την κυβερνάει μία κυβέρνηση με ένα σωρό παλαιοκομματικούς, μετριότητες που διόριζαν και εξακολουθούν διορίζουν με βάση τα «κολλητιλίκια» και όχι τα προσόντα και τις ικανότητες, στη χώρα όπου η αξιωματική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση εν αναμονή δηλαδή, έχει επικεφαλής ένα χαρακτηριστικό δείγμα των οπαδών της ήσσονος προσπάθειας, έναν ημιμαθή που πρωταγωνίστησε επί χρόνια στους «αγώνες» των κομματικών νεολαιών που κατέστρεψαν την παιδεία, όταν βρήκαμε τα δύσκολα και επιδιώξαμε λύσεις και δικαιοσύνη, βάλαμε μπροστά σ' αυτήν τη διαδικασία κάθαρσης ένα πρόσωπο (και άλλους αντίστοιχους συναδέλφους της, για να είμαστε δίκαιοι) που αποτελεί το ακριβώς αντίθετο από αυτά που τόσα χρόνια πρεσβεύαμε και προωθούσαμε, που ανήκει σ' αυτήν τη μειοψηφία που οι περισσότεροι περιφρονούσαν και οδηγούσαν στο περιθώριο. Αυτήν τη μειοψηφία των Ελλήνων που νοιάζονται για τη γνώση, που επιδιώκουν τη διάκριση, που δουλεύουν με επαγγελματισμό, που περιφρονούν τον ωχαδελφισμό. Αρκεί να καταλάβουμε ότι από τέτοιους ανθρώπους έρχονται οι λύσεις, ότι με τέτοιους ανθρώπους πάνε οι κοινωνίες μπροστά κι ότι σε τέτοιους ανθρώπους πρέπει να εμπιστευόμαστε την ευθύνη για τις λειτουργίες του κράτους που επηρεάζουν τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας και να στείλουμε επιτέλους στο περιθώριο τους ημιμαθείς, τους τεμπέληδες, τους λουφαδόρους και τους ανίκανους...
Την εβδομάδα που πέρασε την επικαιρότητα απασχόλησε ιδιαίτερα το σκάνδαλο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και μοιραία τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν και πάλι στην εισαγγελέα που χειρίστηκε την υπόθεση, όπως και άλλες σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς που εξακολουθούν να είναι σε εξέλιξη και που οδήγησαν σε απαγγελίες κατηγοριών, προφυλακίσεις και καταδίκες ατόμων που πρωταγωνιστούσαν στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου. Το νομικό κομμάτι αυτών των υποθέσεων είναι θέμα των ειδικών, το θέμα της ικανοποίησης του «κοινού περί δικαίου αισθήματος» με την τιμωρία ισχυρών που ξεπέρασαν τα όρια και παρέβησαν τους νόμους, αποτελεί ίσως θέμα και των ψυχολόγων, σε μια κοινωνία εξοργισμένη και απογοητευμένη. Αυτή η κοινωνία, όμως, που δυστυχώς ακόμα και τώρα αρνείται να δει τις δικές τις ευθύνες και να κάνει την αυτοκριτική της, οφείλει να δει μια άλλη πτυχή του θέματος, που πολλοί ίσως να θεωρούν ελάχιστα σημαντική, στην πράξη όμως αποτελεί μια πολύ σημαντική παράμετρο του προβλήματος που έχουμε και της λύσης του.
Ποια είναι ακριβώς η εισαγγελέας κυρία Παπανδρέου, που με μεθοδικότητα και επαγγελματισμό έσκαψε εκεί που άλλοι έκρυβαν ως στρουθοκάμηλοι το κεφάλι τους και βρήκε αυτά που έπρεπε να βρεθούν εδώ και χρόνια, αν αυτή η κοινωνία σεβόταν τον εαυτό της; Είναι μία εκπρόσωπος της νέας γενιάς, των τριαντάρηδων που από τώρα και για τις επόμενες δεκαετίες θα έχουν την ευθύνη για της λειτουργία αυτής της χώρας κι αυτής της κοινωνίας, μία νέα γυναίκα που αποφοίτησε με άριστα από τη Νομική Σχολή, που έκανε μεταπτυχιακά και ετοιμάζει διδακτορικό, που τελείωσε πρώτη τη σχολή δικαστών και που, παρά τα «τριάντα κάτι» χρόνια της και την επαγγελματική της δραστηριότητα, έχει ήδη γράψει και κάποια νομικά βιβλία.
Στη χώρα όπου επιπλέουν οι φελλοί, δηλαδή, και το ρουσφέτι αποτελεί το κύριο προσόν για πρόσληψη, στη χώρα όπου μπορείς να μπεις σε πανεπιστημιακή σχολή ακόμα και με μέσο όρο βαθμολογίας 3 στα 20, στη χώρα όπου το «εξάμηνο» στα πανεπιστήμια μπορεί να περιλαμβάνει ελάχιστες εβδομάδες διδασκαλίας και πολλές εβδομάδες καταλήψεων και χαβαλέ, στη χώρα όπου ο απόφοιτος πανεπιστημίου έχει ελάχιστο προβάδισμα σε εξέλιξη και μισθό από τον απόφοιτο λυκείου στον κρατικό μηχανισμό, στην χώρα όπου ο καθηγητής πανεπιστημίου αμείβεται όσο κι ένας απλός διοικητικός υπάλληλος, στη χώρα που την κυβερνάει μία κυβέρνηση με ένα σωρό παλαιοκομματικούς, μετριότητες που διόριζαν και εξακολουθούν διορίζουν με βάση τα «κολλητιλίκια» και όχι τα προσόντα και τις ικανότητες, στη χώρα όπου η αξιωματική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση εν αναμονή δηλαδή, έχει επικεφαλής ένα χαρακτηριστικό δείγμα των οπαδών της ήσσονος προσπάθειας, έναν ημιμαθή που πρωταγωνίστησε επί χρόνια στους «αγώνες» των κομματικών νεολαιών που κατέστρεψαν την παιδεία, όταν βρήκαμε τα δύσκολα και επιδιώξαμε λύσεις και δικαιοσύνη, βάλαμε μπροστά σ' αυτήν τη διαδικασία κάθαρσης ένα πρόσωπο (και άλλους αντίστοιχους συναδέλφους της, για να είμαστε δίκαιοι) που αποτελεί το ακριβώς αντίθετο από αυτά που τόσα χρόνια πρεσβεύαμε και προωθούσαμε, που ανήκει σ' αυτήν τη μειοψηφία που οι περισσότεροι περιφρονούσαν και οδηγούσαν στο περιθώριο. Αυτήν τη μειοψηφία των Ελλήνων που νοιάζονται για τη γνώση, που επιδιώκουν τη διάκριση, που δουλεύουν με επαγγελματισμό, που περιφρονούν τον ωχαδελφισμό. Αρκεί να καταλάβουμε ότι από τέτοιους ανθρώπους έρχονται οι λύσεις, ότι με τέτοιους ανθρώπους πάνε οι κοινωνίες μπροστά κι ότι σε τέτοιους ανθρώπους πρέπει να εμπιστευόμαστε την ευθύνη για τις λειτουργίες του κράτους που επηρεάζουν τη ζωή μας και το μέλλον των παιδιών μας και να στείλουμε επιτέλους στο περιθώριο τους ημιμαθείς, τους τεμπέληδες, τους λουφαδόρους και τους ανίκανους...
