Η Ελλάδα κινείται αυτή τη στιγμή σε μια πολύ κρίσιμη καμπή. Όχι μόνο επειδή υπάρχει μια παρατεταμένη κρίση με ορατό τον κίνδυνο της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας (κάτι που έχει συμβεί και στο παρελθόν), αλλά γιατί αυτή τη φορά αυτή η κρίση μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο για το μακρινό μέλλον και την ίδια την ύπαρξη της χώρας και του λαού της με τη μορφή που την ξέρουμε σήμερα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι ακόμα και στο πολιτικό επίπεδο, όπου πρωταγωνιστούν οι ίδιοι πολιτικοί ΟΛΩΝ των κομμάτων, αυτοί που έχουν ουσιαστική ευθύνη για την κατάντια της χώρας (πέρα από την ευθύνη των πολιτών της, που είναι επίσης υπαρκτή και σημαντική) υπήρξε ένας νέος διαχωρισμός των πολιτικών δυνάμεων, που ξεπερνάει τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές της αριστεράς και της δεξιάς. Οι Έλληνες πλέον χωρίζονται σε αυτούς που από αφέλεια, από απελπισία ή από καιροσκοπισμό ωθούν τη χώρα προς την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και υποστηρίζουν κόμματα από όλες τις αποχρώσεις του πολιτικού φάσματος, που έχουν ως κοινό στοιχείο τον οπορτουνισμό και τον τυχοδιωκτισμό, και σε εκείνους που από πεποίθηση ή από απλό ένστικτο αυτοσυντήρησης προσπαθούν να αποφύγουν τη χρεοκοπία υποστηρίζοντας επίσης (άλλα) κόμματα από όλες τις αποχρώσεις.
Και στις δύο κατηγορίες αυτών των κομμάτων υπάρχουν πολιτικοί με σημαντικές ευθύνες για το σημερινό αδιέξοδο. Απλώς στα πρώτα υπάρχουν αυτοί που, είτε είναι εντελώς ηλίθιοι και δεν βλέπουν το γκρεμό στον οποίο οδηγούν οι απόψεις τους, είτε είναι ιδεολογικά φανατισμένοι (αν και ο θρησκευτικός και ιδεολογικός φανατισμός είναι μια άλλη μορφή ηλιθιότητας) και αδιαφορούν για το γκρεμό στον οποίο οδηγούν οι απόψεις τους, είτε ψυχροί υπολογιστές και καιροσκόποι και υπολογίζουν ότι μετά την καταστροφή προς την οποία μας ωθούν θα είναι αυτοί που θα τη διαχειριστούν, οπότε θα σώσουν το τομάρι τους και θα διαχειριστούν τους ελάχιστους πλέον πόρους της χώρας επ' ωφελεία τους. Ας μη ξεχνάμε ότι, ακόμα και στις πιο φτωχές χώρες, ακόμα και στα πιο αποτυχημένα πολιτικά συστήματα, υπήρχε (και υπάρχει) πάντα μια πολιτική και γραφειοκρατική «ελίτ», που λυμαίνεται τους πόρους της χώρας στο όνομα κάποιας αριστερής ή δεξιάς ιδεολογίας, έχει εξασφαλισμένη μισθοδοσία και υλικά αγαθά κι έχει προνομιακή μεταχείριση στα θέματα παιδείας και υγείας, ακόμα κι όταν ο λαός πεθαίνει της πείνας. Στη δεύτερη κατηγορία κομμάτων, που προσπαθεί να αποφύγει τη χρεοκοπία, δεν υπάρχουν βεβαίως... οσιομάρτυρες και ενάρετοι, άμοιροι ευθυνών για την παρακμή της κοινωνίας μας. Απλώς υπάρχουν κάποιοι που, είτε λόγω ευφυΐας, είτε λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης, βλέπουν ότι η κατάσταση μετά την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία δεν θα είναι διαχειρίσιμη κι ότι κανείς, ακόμα και αν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, δεν θα έχει εξασφαλισμένο το μέλλον του, ούτε καν την ύπαρξή του.
Το ερώτημα είναι αν οι έλληνες πολίτες έχουν ή όχι και οι ίδιοι αυτό το ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αν είναι αρκετοί αυτοί που δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να παρασυρθούν από τα κηρύγματα των καιροσκόπων και των φανατικών. Απελπισμένοι και καταπονημένοι από την κρίση όπως είναι τώρα, είναι πολύ πιο ευάλωτοι στις πονηρές προσπάθειες που καταβάλουν κάποιοι για να τους πείσουν ότι τελικά «δεν είναι και τόσο φοβερό πράγμα η χρεοκοπία», «δεν έχουν μείνει και πολλά να χάσουμε» και ίσως και να «πάει καλύτερα η οικονομία μετά τη χρεοκοπία και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα». Η ωμή αλήθεια είναι πως, αν και χάσαμε ήδη πολλά κι είμαστε όλοι εξαντλημένοι και αν και το μαρτύριό μας δεν τελείωσε κι έχουμε να υποστούμε ακόμα μεγαλύτερη πίεση, το πρόβλημα ξεπερνάει το ευρώ, την οικονομία, τις τρόικες και τα μνημόνια και βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι που μπορεί να συγκριθεί όχι με τις προηγούμενες πτωχεύσεις του νεοελληνικού κράτους, αλλά μόνο με την εποχή πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Κι εκείνη η πτώση (την οποία οι «υπερπατριώτες» και οι φανατικοί ιδεολόγοι της εποχής της εποχής απέκλειαν) οδήγησε σε 4 αιώνες τουρκοκρατίας και αναβίωση ενός (μικρού) ελληνικού κράτους καθαρά από τύχη. Γιατί έγινε σε μια εποχή μη παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, όπου μεγάλες αλλαγές συνόρων ήταν ακόμα αποδεκτές κι όπου έτυχε το συμφέρον όλων σχεδόν των μεγάλων δυνάμεων της εποχής να συμπέσει με το δικό μας και να μας σώσουν από την καταστροφή, στην οποία εμείς οι ίδιοι είχαμε οδηγηθεί προκαλώντας κατάρρευση της επανάστασής μας, αφού μέσα στο μέσον του απελευθερωτικού αγώνα καταφέραμε να κάνουμε... εμφύλιο πόλεμο!
Δυστυχώς, λοιπόν, τα πράγματα τώρα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από τις πάμπολλες χρεοκοπίες του νεοελληνικού κράτους στους δύο προηγούμενους αιώνες και πρέπει να αποφασίσουμε όχι μόνο να υποστούμε θυσίες, αλλά και να αλλάξουμε ριζικά αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Ζούμε πλέον σε μία χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα κι έχει μείνει έξω από τις μεγάλες βιομηχανικές επαναστάσεις. Ζούμε σε μία χώρα στην οποία ουσιαστικά δεν έγινε η αστική επανάσταση, αλλά έχουμε ακόμα μια ιδιότυπη φεουδαρχία, έξω από τα δεδομένα της εποχής μας. Ζούμε σε μία χώρα όπου η διαφθορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όχι μόνο ψηλά αλλά και χαμηλά. Ζούμε σε μία χώρα με τη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα στην Ευρώπη, η οποία προκαλεί συνεχή μείωση του πληθυσμού, που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την καταπολέμηση της ύφεσης και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για όλο και μεγαλύτερη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Ζούμε σε μία χώρα όπου κυριαρχεί ο ατομισμός και απουσιάζει παντελώς η έννοια του «κοινού συμφέροντος», με αποτέλεσμα οι περισσότεροι πολίτες της να αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν, να καταστρέφουν ασύδοτα το περιβάλλον και να αποφεύγουν τη συμμετοχή σε κάθε δραστηριότητα που αποβλέπει στο κοινό καλό, αλλά δεν αποφέρει στους ίδιους κανένα ορατό άμεσο όφελος. Ζούμε σε μία χώρα όπου, ό,τι και να λέγεται από τους φανατικούς και τους καιροσκόπους περί «συμφερόντων» και «ξεπουλήματος», υπάρχουν όλο και λιγότερα «μεγάλα συμφέροντα» (άρα όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας) και όλο και λιγότεροι ενδιαφερόμενοι να επενδύσουν, ακόμα και σε τιμές «ξεπουλήματος» και με «μισθούς Βουλγαρίας», γιατί οι επενδυτές και οι επιχειρήσεις πάνω από τα κάθε είδους οικονομικά κίνητρα επιζητούν σταθερότητα και εμπιστοσύνη κι αυτά απουσιάζουν παντελώς από την Ελλάδα. Ζούμε σε μία χώρα όπου το βασικό συστατικό της ανάπτυξης της σύγχρονης οικονομίας και της ίδιας της κοινωνίας, η εκπαίδευση, έχει διαλυθεί κι έχει πέσει στα χέρια καιροσκόπων, που με πρόσχημα τα ιδεολογήματά τους εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι έχουν καταργήσει εντελώς την αξιοκρατία, έτσι ώστε να επιβιώνουν οι μετριότητες και οι καλύτεροι να αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό. Ζούμε σε μία χώρα όπου ο τίμιος θεωρείται κορόιδο, ο μορφωμένος ψώνιο, ο ειλικρινής επικίνδυνος κι ο εργατικός αντιδραστικός. Πιστεύει κανείς ότι αυτή η χώρα, με αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει μετά από 50 χρόνια, ακόμα κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο της χαρίσουν όλα τα χρέη και της δώσουν και «καβάτζα» λεφτά για να ξεκινήσει από το μηδέν; Σκεφθείτε, λοιπόν, πόσο μάλλον είναι αδύνατον να εξακολουθήσει να υπάρχει αν δεν της χαρίσουν τα χρέη και δεν της δώσουν άλλα χρήματα, είτε αυτό γίνει εντός μνημονίου, είτε γίνει μετά από καταγγελία του και άρνηση πληρωμής των χρεών...
Και στις δύο κατηγορίες αυτών των κομμάτων υπάρχουν πολιτικοί με σημαντικές ευθύνες για το σημερινό αδιέξοδο. Απλώς στα πρώτα υπάρχουν αυτοί που, είτε είναι εντελώς ηλίθιοι και δεν βλέπουν το γκρεμό στον οποίο οδηγούν οι απόψεις τους, είτε είναι ιδεολογικά φανατισμένοι (αν και ο θρησκευτικός και ιδεολογικός φανατισμός είναι μια άλλη μορφή ηλιθιότητας) και αδιαφορούν για το γκρεμό στον οποίο οδηγούν οι απόψεις τους, είτε ψυχροί υπολογιστές και καιροσκόποι και υπολογίζουν ότι μετά την καταστροφή προς την οποία μας ωθούν θα είναι αυτοί που θα τη διαχειριστούν, οπότε θα σώσουν το τομάρι τους και θα διαχειριστούν τους ελάχιστους πλέον πόρους της χώρας επ' ωφελεία τους. Ας μη ξεχνάμε ότι, ακόμα και στις πιο φτωχές χώρες, ακόμα και στα πιο αποτυχημένα πολιτικά συστήματα, υπήρχε (και υπάρχει) πάντα μια πολιτική και γραφειοκρατική «ελίτ», που λυμαίνεται τους πόρους της χώρας στο όνομα κάποιας αριστερής ή δεξιάς ιδεολογίας, έχει εξασφαλισμένη μισθοδοσία και υλικά αγαθά κι έχει προνομιακή μεταχείριση στα θέματα παιδείας και υγείας, ακόμα κι όταν ο λαός πεθαίνει της πείνας. Στη δεύτερη κατηγορία κομμάτων, που προσπαθεί να αποφύγει τη χρεοκοπία, δεν υπάρχουν βεβαίως... οσιομάρτυρες και ενάρετοι, άμοιροι ευθυνών για την παρακμή της κοινωνίας μας. Απλώς υπάρχουν κάποιοι που, είτε λόγω ευφυΐας, είτε λόγω ενστίκτου αυτοσυντήρησης, βλέπουν ότι η κατάσταση μετά την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία δεν θα είναι διαχειρίσιμη κι ότι κανείς, ακόμα και αν βρίσκεται στην αντιπολίτευση, δεν θα έχει εξασφαλισμένο το μέλλον του, ούτε καν την ύπαρξή του.
Το ερώτημα είναι αν οι έλληνες πολίτες έχουν ή όχι και οι ίδιοι αυτό το ένστικτο αυτοσυντήρησης κι αν είναι αρκετοί αυτοί που δεν είναι τόσο αφελείς ώστε να παρασυρθούν από τα κηρύγματα των καιροσκόπων και των φανατικών. Απελπισμένοι και καταπονημένοι από την κρίση όπως είναι τώρα, είναι πολύ πιο ευάλωτοι στις πονηρές προσπάθειες που καταβάλουν κάποιοι για να τους πείσουν ότι τελικά «δεν είναι και τόσο φοβερό πράγμα η χρεοκοπία», «δεν έχουν μείνει και πολλά να χάσουμε» και ίσως και να «πάει καλύτερα η οικονομία μετά τη χρεοκοπία και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα». Η ωμή αλήθεια είναι πως, αν και χάσαμε ήδη πολλά κι είμαστε όλοι εξαντλημένοι και αν και το μαρτύριό μας δεν τελείωσε κι έχουμε να υποστούμε ακόμα μεγαλύτερη πίεση, το πρόβλημα ξεπερνάει το ευρώ, την οικονομία, τις τρόικες και τα μνημόνια και βρισκόμαστε μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι που μπορεί να συγκριθεί όχι με τις προηγούμενες πτωχεύσεις του νεοελληνικού κράτους, αλλά μόνο με την εποχή πριν την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Κι εκείνη η πτώση (την οποία οι «υπερπατριώτες» και οι φανατικοί ιδεολόγοι της εποχής της εποχής απέκλειαν) οδήγησε σε 4 αιώνες τουρκοκρατίας και αναβίωση ενός (μικρού) ελληνικού κράτους καθαρά από τύχη. Γιατί έγινε σε μια εποχή μη παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, όπου μεγάλες αλλαγές συνόρων ήταν ακόμα αποδεκτές κι όπου έτυχε το συμφέρον όλων σχεδόν των μεγάλων δυνάμεων της εποχής να συμπέσει με το δικό μας και να μας σώσουν από την καταστροφή, στην οποία εμείς οι ίδιοι είχαμε οδηγηθεί προκαλώντας κατάρρευση της επανάστασής μας, αφού μέσα στο μέσον του απελευθερωτικού αγώνα καταφέραμε να κάνουμε... εμφύλιο πόλεμο!
Δυστυχώς, λοιπόν, τα πράγματα τώρα είναι πολύ πιο πολύπλοκα από τις πάμπολλες χρεοκοπίες του νεοελληνικού κράτους στους δύο προηγούμενους αιώνες και πρέπει να αποφασίσουμε όχι μόνο να υποστούμε θυσίες, αλλά και να αλλάξουμε ριζικά αν θέλουμε να επιβιώσουμε. Ζούμε πλέον σε μία χώρα που δεν παράγει σχεδόν τίποτα κι έχει μείνει έξω από τις μεγάλες βιομηχανικές επαναστάσεις. Ζούμε σε μία χώρα στην οποία ουσιαστικά δεν έγινε η αστική επανάσταση, αλλά έχουμε ακόμα μια ιδιότυπη φεουδαρχία, έξω από τα δεδομένα της εποχής μας. Ζούμε σε μία χώρα όπου η διαφθορά είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, όχι μόνο ψηλά αλλά και χαμηλά. Ζούμε σε μία χώρα με τη μεγαλύτερη υπογεννητικότητα στην Ευρώπη, η οποία προκαλεί συνεχή μείωση του πληθυσμού, που κάνει ακόμα πιο δύσκολη την καταπολέμηση της ύφεσης και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για όλο και μεγαλύτερη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης. Ζούμε σε μία χώρα όπου κυριαρχεί ο ατομισμός και απουσιάζει παντελώς η έννοια του «κοινού συμφέροντος», με αποτέλεσμα οι περισσότεροι πολίτες της να αρνούνται να πληρώσουν τους φόρους που τους αναλογούν, να καταστρέφουν ασύδοτα το περιβάλλον και να αποφεύγουν τη συμμετοχή σε κάθε δραστηριότητα που αποβλέπει στο κοινό καλό, αλλά δεν αποφέρει στους ίδιους κανένα ορατό άμεσο όφελος. Ζούμε σε μία χώρα όπου, ό,τι και να λέγεται από τους φανατικούς και τους καιροσκόπους περί «συμφερόντων» και «ξεπουλήματος», υπάρχουν όλο και λιγότερα «μεγάλα συμφέροντα» (άρα όλο και λιγότερες θέσεις εργασίας) και όλο και λιγότεροι ενδιαφερόμενοι να επενδύσουν, ακόμα και σε τιμές «ξεπουλήματος» και με «μισθούς Βουλγαρίας», γιατί οι επενδυτές και οι επιχειρήσεις πάνω από τα κάθε είδους οικονομικά κίνητρα επιζητούν σταθερότητα και εμπιστοσύνη κι αυτά απουσιάζουν παντελώς από την Ελλάδα. Ζούμε σε μία χώρα όπου το βασικό συστατικό της ανάπτυξης της σύγχρονης οικονομίας και της ίδιας της κοινωνίας, η εκπαίδευση, έχει διαλυθεί κι έχει πέσει στα χέρια καιροσκόπων, που με πρόσχημα τα ιδεολογήματά τους εμποδίζουν την ελεύθερη διακίνηση ιδεών κι έχουν καταργήσει εντελώς την αξιοκρατία, έτσι ώστε να επιβιώνουν οι μετριότητες και οι καλύτεροι να αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό. Ζούμε σε μία χώρα όπου ο τίμιος θεωρείται κορόιδο, ο μορφωμένος ψώνιο, ο ειλικρινής επικίνδυνος κι ο εργατικός αντιδραστικός. Πιστεύει κανείς ότι αυτή η χώρα, με αυτά τα χαρακτηριστικά, μπορεί να εξακολουθήσει να υπάρχει μετά από 50 χρόνια, ακόμα κι αν με κάποιο μαγικό τρόπο της χαρίσουν όλα τα χρέη και της δώσουν και «καβάτζα» λεφτά για να ξεκινήσει από το μηδέν; Σκεφθείτε, λοιπόν, πόσο μάλλον είναι αδύνατον να εξακολουθήσει να υπάρχει αν δεν της χαρίσουν τα χρέη και δεν της δώσουν άλλα χρήματα, είτε αυτό γίνει εντός μνημονίου, είτε γίνει μετά από καταγγελία του και άρνηση πληρωμής των χρεών...
