tag:blogger.com,1999:blog-41486048903347245452024-03-08T17:16:07.984+02:00Δήγμα γραφήςΠάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.comBlogger60125tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-69715388124541720002020-10-22T20:03:00.001+03:002020-10-22T20:03:13.008+03:00Δυο πόρτες έχει η ζωή...<p><span style="-webkit-text-stroke-color: rgb(0, 0, 0); -webkit-text-stroke-width: initial; font-family: Verdana; font-size: 12px;">Ο ιδιοκτήτης του οίκου ευγηρίας στον Άγιο Στέφανο όπου εμφανίστηκαν κρούσματα κορωνοϊού αυτοκτόνησε από ευθιξία, παρ' όλο που είχε κάνει ό,τι μπορούσε για να προφυλάξει τους φιλοξενούμενους στο ίδρυμα, μέσα στο οποίο είχε αυτοπεριοριστεί κι ο ίδιος για εβδομάδες. Ο μητροπολίτης Κέρκυρας που καλούσε τους πιστούς κατά τη διάρκεια της καραντίνας να δηλώσουν ψεύτικη δικαιολογία μετακίνησης για να πάνε στην εκκλησία, αθωώθηκε από το δικαστήριο και δηλώνει και δικαιωμένος! Εδώ έχει αξία η συζήτηση περί ηθικού πλεονεκτήματος...</span></p>Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-68109738628630042282020-01-30T20:10:00.002+02:002020-10-22T20:05:50.704+03:00Στα Τρίκαλα (και) στα δυο στενά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το παρακάτω κείμενο το δημοσίευσα στο auto-internet.gr τον περασμένο μήνα. Το αναδημοσιεύω κι εδώ, γιατί ξεπερνάει τα όρια της αυτοκινητικής ενημέρωσης (δεν έχει καν σχέση με το αυτοκίνητο) και αφορά το σύνολο της ελληνική κοινωνίας:<br /><br /><br />Είναι αρκετά συχνή η χρήση του όρου «δύο Ελλάδες» από όσους θέλουν να περιγράψουν την αντίθεση που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε μία μερίδα της που είναι ανοιχτή στην εξωστρέφεια, την καινοτομία και την πρόοδο και σε μια άλλη που διακατέχεται από δεισιδαιμονίες, τεχνοφοβία και μία τάση αντίδρασης σε οτιδήποτε καινούργιο. Αυτή η δεύτερη έχει δυστυχώς το «πάνω χέρι» και κρατάει τη χώρα μακριά από τις εξελίξεις στον υπόλοιπο πλανήτη, όχι γιατί είναι πολυπληθέστερη, αλλά γιατί έχει καλύτερες προσβάσεις στα κέντρα εξουσίας και είναι πιο επιθετική στην προώθηση των ιδεών της. Τη ζήσαμε πολύ χαρακτηριστικά αυτήν την αντίθεση το μήνα που πέρασε σε δύο διαφορετικές πόλεις της Ελλάδας, με αφορμή την πιλοτική εφαρμογή σε τρεις ελληνικούς δήμους του τηλεπικοινωνιακού δικτύου νέας γενιάς 5G, πάνω στο οποίο θα βασιστούν μια σειρά από νέες τεχνολογίες και εφαρμογές που θα διευκολύνουν σημαντικά την καθημερινότητα των ανθρώπων και τη δραστηριότητα των κρατικών υπηρεσιών και των επιχειρήσεων.<br /><br />Από τη μία πλευρά είδαμε κάποιες εξωφρενικές εικόνες στην Καλαμάτα, έναν από τους τρεις ελληνικούς δήμους που συμμετείχαν στην πιλοτική εφαρμογή του 5G, κατά τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου που συζητούσε το θέμα. Στη διάρκεια της συνεδρίασης μια ομάδα κατοίκων εισέβαλε στην αίθουσα απαιτώντας την ακύρωση της συμμετοχής στο πρόγραμμα, με επιχείρημα ότι η ακτινοβολία του σχετικού εξοπλισμού θα βλάψει την υγεία των κατοίκων και θα προκαλέσει... στείρωση στους Καλαματιανούς!!! Επιχειρήματα αντίθετα σε κάθε επιστημονική μελέτη, που παραπέμπουν μάλλον στις δεισιδαιμονίες του μεσαίωνα παρά σε ανθρώπους του 21ου αιώνα, στα οποία όμως δεν τόλμησε να αντιταχθεί η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου (αλλά και οι βουλευτές Μεσσηνίας των δύο μεγάλων κομμάτων όταν αργότερα μαθεύτηκε στο πανελλήνιο το επεισόδιο), υποκύπτοντας τελικά στον παραλογισμό και αποφασίζοντας τη διακοπή λειτουργίας του δικτύου 5G!<br /><br />Από την άλλη πλευρά είχαμε τα Τρίκαλα, τον δεύτερο από τους τρεις δήμους που συμμετέχουν στην πιλοτική εφαρμογή του 5G. Την πόλη που εδώ και χρόνια πρωταγωνιστεί σε τεχνολογικές καινοτομίες, αξιοποιώντας κάθε πρόγραμμα και κάθε πηγή χρηματοδότησης που διατίθεται στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση και βελτιώνοντας έτσι την ποιότητα ζωής στην πόλη. Εκεί όχι απλώς καλωσόρισαν τη συμμετοχή του δήμου το πρόγραμμά, αλλά ο δήμος οργάνωσε και μια εκδήλωση για την παρουσίαση του θέματος στην πόλη από επιστήμονες και εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου. Επίσης ο δήμαρχος της πόλης ανακοίνωσε ότι ο δήμος Τρικκαίων είναι πιθανό να είναι ο πρώτος χρήστης εφαρμογών δικτύων 5ης γενιάς στη χώρα μας, αφού το ερχόμενο καλοκαίρι θα φτάσουν στην πόλη τα πρώτα λεωφορεία χωρίς οδηγό, τα οποία θα λειτουργούν με τη χρήση του δικτύου 5G. Επίσης, με τη χρήση δικτύου 5G έγινε επίδειξη αυτόνομα κινούμενου αυτοκινήτου, λειτουργία εξ αποστάσεως του ρομποτικού συστήματος χειρουργείων του Ιατρικού Κέντρου από χειρουργό του κέντρου που βρισκόταν στα Τρίκαλα και διάλεξη εξ αποστάσεως από αστροφυσικό του «Δημοκρίτου» σε μαθητές γυμνασίου των Τρικάλων που έβλεπαν το ολόγραμμά του!<br /><br />Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για τις «δύο Ελλάδες» που συνυπάρχουν ταυτόχρονα στον ίδιο γεωγραφικό χώρο δεν μπορεί να υπάρξει. Από τη μία πλευρά έχουμε μία πόλη ανοιχτή στην καινοτομία, που αξιοποιεί τις τεχνολογικές εξελίξεις προς όφελος των κατοίκων της. Χωρίς μάλιστα να παραμελεί τους παραδοσιακούς τομείς της ελληνικής οικονομίας, όπως ο τουρισμός, καταφέρνοντας τα τελευταία χρόνια να δημιουργήσει ένα «χριστουγεννιάτικο χωριό», η φήμη του οποίου έχει ξεπεράσει τα όρια της πόλης και κατάφερε φέτος να προσελκύσει πάνω από 1 εκατομμύριο επισκέπτες! Κι από την άλλη πλευρά έχουμε μια πόλη όπου οι σκοταδιστές επιβάλλουν τη διακοπή μίας πρωτοποριακής τεχνολογικής προσπάθειας, πιστεύοντας προφανώς ότι αρκεί για τα παιδιά τους να εργάζονται μόνο στα χωράφια με τις ελιές ή στα ξενοδοχεία και τα εστιατόρια. Και η δημοτική αρχή και οι εκπρόσωποι της περιοχής στο κοινοβούλιο υποκύπτουν στις πιέσεις των σκοταδιστών, κρατώντας όλη την πόλη πίσω από την πρόοδο που συντελείται στον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν λοιπόν οι «δύο Ελλάδες» και είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε με ποια από τις δύο θα συνταχθούμε για να δουν τα παιδιά μας καλύτερες μέρες εδώ και όχι δραπετεύοντας στο εξωτερικό για να ξεφύγουν από τον σκοταδισμό...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-8685519755292363042018-11-05T18:55:00.000+02:002018-11-05T18:55:53.302+02:00Τί είδους ενημέρωση θέλετε;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
(Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στο auto-internet.gr στις 27/10) Ζούμε σε μία εποχή όπου η ενημέρωση έχει περάσει σε μια νέα φάση, όχι τόσο λόγω της μαζικότητας που προσφέρει το Internet (ακόμα πιο μαζική είναι εδώ και πολλά χρόνια η τηλεόραση, που μπαίνει σε κάθε σπίτι), όσο λόγω της αλλαγής στην διαχείριση της είδησης και στην επιλογή των ανθρώπων που την προσφέρουν. Η αμφισβήτηση της αξιοπιστίας των μέσων ενημέρωσης και των δημοσιογράφων δεν είναι νέο φαινόμενο, πάντα υπήρχαν οι σκεπτικιστές που αμφισβητούσαν την αντικειμενικότητα πολλών ή ακόμα και όλων των μέσων. Το γεγονός όμως ότι οι έρευνες δείχνουν πλέον ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δηλώνει πως ενημερώνεται από το... Facebook (ό,τι πιο αναξιόπιστο υπάρχει δηλαδή αυτήν τη στιγμή στο δημόσιο λόγο) δείχνει ότι υπάρχει ένα γενικότερο και μάλιστα αμφίδρομο πρόβλημα. Αν και όντως υπάρχουν δηλαδή μέσα και δημοσιογράφοι που δεν έχουν ως πρώτη προτεραιότητα την αντικειμενική προβολή της πληροφορίας, υπάρχει από την άλλη πλευρά κι ένα μεγάλο μέρος του κοινού που δεν ενδιαφέρεται για την αντικειμενική προβολή της πληροφορίας!<br /><br />Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, υπάρχει -κι αυτό δεν είναι νέο φαινόμενο αλλά υπήρχε πάντα- το στοιχείο της προκατάληψης σε πολλούς αναγνώστες, ακροατές, θεατές, που δεν ψάχνουν για κάποιον που να τους λέει την αλήθεια, αλλά για κάποιον που να τους λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν, αυτό που ακούγεται ευχάριστα στα αυτιά τους! Αυτό δεν ισχύει μόνο στην πολιτική, ισχύει σε κάθε τομέα της ενημέρωσης και στη μνήμη μου υπάρχουν ακόμα πολλές περιπτώσεις τηλεφωνημάτων από αναγνώστες σε περιοδικά αυτοκινήτου, που ζητούσαν συμβουλή για την αγορά που ήθελαν να κάνουν και τελικά από το συζήτηση διαπίστωνες ότι απλά ήθελαν να επιβεβαιώσεις την επιλογή που ήδη είχαν κάνει στο μυαλό τους! Στις πιο ακραίες περιπτώσεις μάλιστα, όταν προσπαθούσαμε να επιχειρηματολογήσουμε προς κατεύθυνση που ήταν αντίθετη με αυτήν την επιλογή τους ή έστω να προβάλουμε και κάποια αναντιστοιχία με τις ανάγκες που οι ίδιοι είχαν περιγράψει, κάποιοι γίνονταν επιθετικοί και αμφισβητούσαν τις γνώσεις και την αντικειμενικότητά μας! Στην εποχή μας, όπου ο λαϊκισμός γενικά ανθεί, αυτό το φαινόμενο είναι ακόμα πιο έντονο.<br /><br />Ο δεύτερος λόγος για την αδιαφορία μεγάλου μέρους του κοινού για τεκμηριωμένη και έγκυρη πληροφόρηση, είναι ότι στην εποχή μας όλα γίνονται γρήγορα, οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει γενικά στην μέτρια ως κακή ποιότητα (στις υπηρεσίες, στο φαγητό, στα καταναλωτικά προϊόντα), οπότε εύκολα παρασύρονται και προς την αντίστοιχης ποιότητας ενημέρωση τύπου "fast food". Αυτό το βλέπουν πολλοί ιδιοκτήτες μέσων, ιδιαίτερα διαδικτυακών, στρέφοντας την προσπάθεια των συντακτών (με και χωρίς εισαγωγικά, γιατί πλέον συμβαίνει να χρησιμοποιούνται ως δημοσιογράφοι ακόμα και άνθρωποι άσχετοι, αμόρφωτοι, άπειροι και αδιάφοροι), προς ένα ανταγωνισμό σε επίπεδο ποσότητας ειδήσεων και ταχύτητας στην προβολή τους. Επειδή αυτό δυστυχώς επηρεάζει και τη σειρά εμφάνισης των μέσων στις «μηχανές αναζήτησης» τύπου Google όταν κάποιος ψάχνει για μια πληροφορία, η προτεραιότητα είναι το μέσο να έχει πολλές ειδήσεις κάθε μέρα (ακόμα και αν είναι εντελώς ασήμαντες οι άχρηστες κι ανάμεσα τους χάνονται και οι λίγες σημαντικές). Και, κυρίως, να τις εμφανίζει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, προλαβαίνοντας τους άλλους, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ελλιπή έρευνα, απουσία διασταύρωσης και επιβεβαίωσης των πληροφοριών, γράψιμο «στο πόδι» και όσο το δυνατόν μικρότερα κείμενα, άρα και με ελλείψεις. Χωρίς να παραγνωρίζουμε φυσικά και τις (όχι λίγες) περιπτώσεις που η πληροφόρηση είναι παραπλανητική εσκεμμένα, για να ευνοηθεί ή αντίθετα να «χτυπηθεί» κάποια εταιρεία, κάποιο προϊόν, κάποια ομάδα, κάποιο πολιτικό κόμμα κλπ.<br /><br />Έτσι φτάνουμε σ' ένα φαύλο κύκλο. Οι άνθρωποι δεν έχουν εμπιστοσύνη στους δημοσιογράφους και τα μέσα ενημέρωσης, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι όταν θέλουν να ενημερωθούν, δεν ψάχνουν για τις πιο έγκυρες πηγές, την πληρέστερη πληροφόρηση, τον πιο συγκροτημένο λόγο, αλλά διαβάζουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους, χωρίς την παραμικρή αξιολόγηση. Κι αν η πληροφορία που τους δίνουν αποδειχθεί μετά αναξιόπιστη ή ατελής, το ανάθεμα πέφτει σε όλους τους δημοσιογράφους και σε όλα τα μέσα και δεν γίνεται η παραμικρή προσπάθεια να ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι. Το ερώτημα, μια που βρισκόμαστε σε αυτοκινητικό μέσο, μπορεί να διατυπωθεί ως εξής: θα αγοράζατε ποτέ ένα αυτοκίνητο, επειδή βρέθηκε μπροστά σας σε μια έρευνα στο Google, ή πριν αγοράσετε κάνετε πρώτα μια έρευνα για να βρείτε την καλύτερη και πιο συμφέρουσα λύση για τις ανάγκες σας; Το να είστε σωστά και έγκυρα πληροφορημένοι είναι εξίσου σημαντικό, παρ' όλο που γι' αυτό δεν ξοδεύετε χρήματα (η μεγάλη πλειοψηφία των μέσων είναι σήμερα δωρεάν). Γιατί μπορεί να σας προφυλάξει στο μέλλον από το να ξοδέψετε άσκοπα χρήματα αλλού κι από πολλές δυσάρεστες καταστάσεις και ταλαιπωρίες. Χρειάζεται και στην ενημέρωση έρευνα και αξιολόγηση λοιπόν...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-14188495655029613532018-04-18T20:47:00.000+03:002018-04-18T20:47:21.055+03:00Η απαξίωση του δημόσιου χώρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, που αποτελεί τη βάση όλων των δεινών αυτής της χώρας από τότε που δημιουργήθηκε μέχρι σήμερα, είναι η πλήρης απαξίωση του δημόσιου χώρου και της δημόσιας περιουσίας από τους κατοίκους της. Οι Έλληνες, ιδιαίτερα ατομιστές ήδη από την αρχαιότητα, ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο αυτό το χαρακτηριστικό στη διάρκεια της τουρκοκρατίας και από τότε που απέκτησαν δικό τους κράτος, δείχνουν μηδενικό σεβασμό σε οτιδήποτε ανήκει στο κοινωνικό σύνολο, αν δεν προσπαθούν κιόλας να το οικειοποιηθούν! Σε κάθε δυσκολία το ερώτημα που προβάλλεται είναι «πού είναι το κράτος;», αλλά αυτό το κράτος και οτιδήποτε του ανήκει το απαξιώνουν όλοι. Ούτε καν η πολιτιστική μας κληρονομιά, που αποτελεί και σοβαρή πηγή εσόδων για την ελληνική κοινωνία χάρη στον τουρισμό που προσελκύει, δεν αντιμετωπίζεται με το σεβασμό που πρέπει. Την ίδια την Ακρόπολη αν αφήναμε αφύλακτη, θα ήταν σύντομα αγνώριστη από τη βρωμιά και τους βανδαλισμούς. Για τα υπόλοιπα μνημεία της Αθήνας δεν το συζητάμε, η εικόνα τους τα λέει όλα, ενώ για τα πιο σύγχρονα δημόσια περιουσιακά στοιχεία, όπως τα δημόσια κτίρια, τα συγκοινωνιακά μέσα κλπ., που σε τελική ανάλυση πληρώνουμε όλοι, η αδιαφορία και η απαξίωση με την οποία αντιμετωπίζονται δεν έχει ταίρι παγκοσμίως!<br /><br />Η διαφορά είναι τεράστια με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, ακόμα και τους νότιους, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι σαν εμάς σε χαρακτήρα. Ένα πρόσφατο επεισόδιο στη γειτονική Ιταλία, που στην Ελλάδα θεωρούμε ότι είναι «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» με εμάς, δείχνει χαρακτηριστικά πόσο διαφορετική ράτσα είμαστε τελικά και πόσο δρόμο έχουμε να διανύσουμε για να γίνουμε σύγχρονη πολιτισμένη χώρα (κάτι που θα έλυνε και πολλά άλλα προβλήματά μας, που κατά βάση οφείλονται σε πολιτιστικό έλλειμμα). Πρόσφατα ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας Ρόμα της ιταλικής πρωτεύουσας, στο πλαίσιο πανηγυρισμών για μια επιτυχία της ομάδας του, βούτηξε στην ιστορική «κρήνη» Fontana dei Leoni της πλατείας "Piazza del Popolo". Αντίστοιχη ενέργεια οποιουδήποτε ποδοσφαιρικού μεγαλοπαράγοντα στην Ελλάδα θα είχε αντιμετωπιστεί ως «μαγκιά του προέδρου», ίσως και με... ύμνους από τα ΜΜΕ. Στην Ιταλία για τέτοιες «μαγκιές», που αποτελούν και έλλειψη σεβασμού προς την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, προβλέπεται πρόστιμο 500 ευρώ! Ο πρόεδρος καταγγέλθηκε στις αρμόδιες αρχές και, σε αντίθεση με ό,τι θα περιμέναμε από έναν έλληνα μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου, επικοινώνησε με τη δήμαρχο της Ρώμης, ζήτησε συγγνώμη και τόνισε ότι θα καταβάλει το προβλεπόμενο πρόστιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι εκείνη η χώρα λειτουργεί ακόμα κι όταν είναι ακυβέρνητη, ενώ εδώ δεν λειτουργεί τίποτα ακόμα κι όταν έχουμε κυβέρνηση με 50 υπουργούς!</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-44672463091332497772017-09-10T19:02:00.000+03:002020-01-30T20:12:04.090+02:00Οι δύο σαραντάρηδες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όσο κι αν προσπάθησαν από την κυβέρνηση να προωθήσουν μια εικόνα δύο «πολιτικών της νέα γενιάς» που επανακαθορίζουν την πορεία της Ευρώπης, με αφορμή την επίσκεψη του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν στην Ελλάδα και τις συνομιλίες του με τον κ. Τσίπρα, η εικόνα που είδαμε όλοι ήταν άλλη, χαρακτηρίζοντας με μεγάλη ακρίβεια αυτό που ζούμε. Δύο σαραντάρηδες είδαμε πράγματι, που μοιάζουν όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο! Ο ένας τελείωσε το σχολείο αριστούχος, έκανε εξαιρετικές πανεπιστημιακές σπουδές, εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα αποκτώντας εμπειρία από την πραγματική οικονομία και είχε μια πολύ προσεγμένη παρουσία, σε εκφράσεις και ντύσιμο, ανάλογη του κύρους του αξιώματός του. Ο άλλος τελείωσε το σχολείο μέσα από τις καταλήψεις, το πανεπιστήμιο επίσης, με αποτέλεσμα να είναι εντελώς αμόρφωτος, δεν έχει εργασιακή εμπειρία και τη μετριότητά του την προβάλλει μέσα από την αγένεια που χαρακτηρίζει το φέρσιμό του και την εξεζητημένα ατημέλητη εμφάνισή του, που είναι ανάξια του αξιώματος του και τον κάνει να φαίνεται σαν φτωχός συγγενής δίπλα στους ηγέτες (όλων) των άλλων χωρών. Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς για να μάθει ποιος από τους δύο είναι πρόεδρος μιας μεγάλης χώρας με ισχυρή παρουσία στη διεθνή οικονομία, τις τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά και τον πολιτισμό και ποιος είναι πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας που κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά και που την εγκαταλείπουν χιλιάδες από τους πιο δραστήριους και πιο μορφωμένους νέους της...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-67188576081202226142017-06-04T16:40:00.001+03:002020-10-22T20:07:38.367+03:00Όσο υπάρχουν άνθρωποι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<style>
<!--
/* Font Definitions */
@font-face
{font-family:"MS 明朝";
panose-1:0 0 0 0 0 0 0 0 0 0;
mso-font-charset:128;
mso-generic-font-family:roman;
mso-font-format:other;
mso-font-pitch:fixed;
mso-font-signature:1 134676480 16 0 131072 0;}
@font-face
{font-family:Verdana;
panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4;
mso-font-charset:85;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:129 0 0 0 8 0;}
@font-face
{font-family:Verdana;
panose-1:2 11 6 4 3 5 4 4 2 4;
mso-font-charset:85;
mso-generic-font-family:auto;
mso-font-pitch:variable;
mso-font-signature:129 0 0 0 8 0;}
/* Style Definitions */
p.MsoNormal, li.MsoNormal, div.MsoNormal
{mso-style-unhide:no;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
margin:0cm;
margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;
font-family:Verdana;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-language:EL;}
.MsoChpDefault
{mso-style-type:export-only;
mso-default-props:yes;
font-size:10.0pt;
mso-ansi-font-size:10.0pt;
mso-bidi-font-size:10.0pt;
mso-fareast-font-family:"MS 明朝";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-ansi-language:EN-US;
mso-fareast-language:JA;}
@page WordSection1
{size:595.05pt 841.7pt;
margin:89.85pt 72.0pt 89.85pt 72.0pt;
mso-header-margin:36.0pt;
mso-footer-margin:36.0pt;
mso-paper-source:0;}
div.WordSection1
{page:WordSection1;}
-->
</style>
<br />
<div class="MsoNormal">
Στη
ζοφερή πραγματικότητα που ζούμε, μερικές στιγμές που σε κάνουν να αισθάνεσαι
την καλή πλευρά του ανθρώπινου χαρακτήρα, αξίζουν οπωσδήποτε ένα σχόλιο. Τη
μέρα που ο τρομοκράτης του Μάντσεστερ τινάχτηκε στον αέρα για να σκοτώσει
παιδάκια που παρακολουθούσαν μία συναυλία, λίγο πιο πέρα στο δρόμο ήταν το
στέκι δύο άστεγων. Όλη η Αγγλία, αλλά και ξένα μέσα ενημέρωσης, μιλάνε για την
αντίδρασή τους μετά την έκρηξη, καθώς έτρεξαν να βοηθήσουν τα αιμόφυρτα θύματα που
ήταν πεσμένα γύρω από την αίθουσα συναυλιών, μέχρι να φτάσουν τα συνεργεία
διάσωσης. Οι απόκληροι της κοινωνίας, αυτοί που η σκληρή πραγματικότητα που
έχουμε διαμορφώσει στη ζωή μας έχει βάλει στο περιθώριο και καταδικάσει στην
κοινωνική απομόνωση, έδειξαν μια μεγαλειώδη κοινωνική αλληλεγγύη και μια απίστευτη
ανθρωπιά. Η αναπόφευκτη σύγκριση με τον ψυχοπαθή φανατικό που σκότωσε παιδιά,
μας αφήνει πολλές ελπίδες ότι υπάρχει καλύτερο μέλλον για την ανθρωπότητα...</div>
</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-27212888448117765252016-12-16T20:55:00.000+02:002017-01-04T11:05:57.710+02:00Η «δικαιοσύνη» είναι όντως τυφλή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι μια πολύπλοκη έννοια, που ερμηνεύεται και διαφορετικά από διαφορετικούς ανθρώπους. Γι' αυτό είναι και πολύ δύσκολη η εφαρμογή μέτρων που να θεωρούνται δίκαια από το σύνολο της κοινωνίας. Υπάρχουν πάντως κάποιες γενικές αρχές που είναι μάλλον κοινά αποδεκτές, αφού κανείς δεν τις αμφισβητεί, τουλάχιστον ανοιχτά. Ο εργατικός θεωρείται από όλους ότι πρέπει να έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τον τεμπέλη, ο τίμιος από τον απατεώνα, ο φτωχός δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί ότι δικαιούται ένα αξιοπρεπές επίπεδο στέγης, υγειονομικής περίθαλψης και τροφής κλπ. Υπάρχουν κάποιες επιλογές που εύκολα μπορούν να οδηγηθούν από την κοινή λογική, είναι όμως πραγματικά εντυπωσιακό το πώς οι τυχοδιώκτες της πολιτικής και οι έμποροι ελπίδας σαν τους δήθεν αριστερούς που μας κυβερνούν σήμερα, μπορούν να κάνουν το μαύρο άσπρο και να παίρνουν αποφάσεις απολύτως άδικες, που τις πλασάρουν ως πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης.<br />
<br />
Η αντιμετώπιση των συνταξιούχων και του συνταξιοδοτικού προβλήματος συνολικά από την κυβέρνηση είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα τις καραμπινάτης αδικίας στην οποία οδηγεί ο ψηφοθηρικός τυχοδιωκτισμός. Τα μεγάλα λόγια για τους «χαμηλοσυνταξιούχους» και την ανάγκη στήριξής τους, κρύβουν μια πραγματικότητα που στην Ελλάδα τη γνωρίζουμε όλοι. Υπάρχουν άνθρωποι που για μια ολόκληρη ζωή, μέχρι και τέσσερις δεκαετίες, πλήρωναν τακτικά τις ασφαλιστικές τους εισφορές, καμιά φορά υπέρογκες, καμιά φορά και σε περισσότερα από ένα ασφαλιστικά ταμεία, για να εξασφαλίσουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής στα γεράματά τους. Και υπάρχουν πολλοί άλλοι, ανάμεσά τους και ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από αυτούς που αποκαλούνται «χαμηλοσυνταξιούχοι», που σε μια μία διάρκεια επαγγελματικού βίου 30 ή και 40 ετών πλήρωσαν εισφορές μόνο για 15-20 χρόνια, δουλεύοντας «μαύρα» τα υπόλοιπα και βάζοντας τα λεφτά στην τσέπη. Συχνά μάλιστα, ακόμα και σε αυτά τα 15-20 χρόνια που πλήρωναν εισφορές, αυτές ήταν πολύ χαμηλές, βασισμένες σε μέρος μόνο του εισοδήματός τους. Όταν λοιπόν οι νοικοκύρηδες αποταμίευαν στην ουσία, πληρώνοντας μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους στα ασφαλιστικά ταμεία για να εξασφαλίσουν τα γεράματά τους, αυτοί έτρωγαν τα λεφτά, αγόραζαν περιουσιακά στοιχεία, περνούσαν γενικά πιο άνετα, χωρίς να υπολογίζουν το αύριο.<br />
<br />
Έρχεται λοιπόν η σημερινή κυβέρνηση που δήθεν επαγγέλλεται την κοινωνική δικαιοσύνη και εξισώνει αυτούς που παίρνουν χαμηλή σύνταξη γιατί απλά ήταν φτωχοί και πλήρωναν εισφορές για πολύ χαμηλές αποδοχές, με εκείνους που παίρνουν χαμηλή σύνταξη γιατί κορόιδευαν την κοινωνία και έκλεβαν τα ασφαλιστικά ταμεία! Αντί να στηρίξει τους πρώτους (αυτό είναι πράγματι κοινωνική δικαιοσύνη) και να αφήσει τους δεύτερους να ζήσουν με τη χαμηλή σύνταξη που αυτοί επέλεξαν να παίρνουν, κόβει συνεχώς τις συντάξεις, όχι μόνο εκείνων που έχουν υψηλές συντάξεις χάρη σε διάφορα συντεχνιακά προνόμια, αλλά και των τίμιων που επί 35-40 χρόνια πλήρωναν υψηλές εισφορές, για να «προστατεύσει» αυτούς που κορόιδευαν την κοινωνία. Και αυτό το ονομάζει ανερυθρίαστα «κοινωνική δικαιοσύνη».<br />
<br />
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με την πρόσφατη, επίσης ψηφοθηρική, απόφαση να μοιραστεί το υπερβάλλον πλεόνασμα του φετινού προϋπολογισμού στους συνταξιούχους που παίρνουν μέχρι 750 ευρώ. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι τα 750 ευρώ είναι υψηλό εισόδημα, ούτε ότι εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής, είναι όμως ένα εισόδημα και μάλιστα σταθερό. Την ίδια στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που δούλευαν στον ιδιωτικό τομέα, συχνά οικογενειάρχες με υποχρεώσεις, είναι μακροχρόνια άνεργοι κι έχουν μηδενικό εισόδημα, άρα βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα από κάποιους συνταξιούχους των 750, ή ακόμα και των 500 ή των 400 ευρώ. Κι αντί να διοχετευθεί το σύνολο του πλεονάσματος σ' αυτούς τους ανθρώπους με το μηδενικό εισόδημα, προτιμήθηκε να διοχετευθεί στους συνταξιούχους με το εξασφαλισμένο -χαμηλό- εισόδημα. Κι αυτό ονομάζεται «κοινωνική δικαιοσύνη». Η «δικαιοσύνη» είναι όντως τυφλή!</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-72058214393479524062016-09-19T19:23:00.000+03:002016-09-19T19:23:08.133+03:00Η γελοιότητα ως εργαλείο διαπλοκής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Μπορεί κανείς να υποστηρίζει την κυβέρνηση ή αυτή να του προκαλεί αλλεργία, να είναι αριστερός, κεντρώος ή δεξιός, να προτιμάει έναν ισχυρό ρόλο του κράτους ή να πιστεύει ότι η αγορά πρέπει να τα ρυθμίζει όλα (αυτό δεν ταυτίζεται στην Ελλάδα απαραίτητα με το αν είσαι αριστερός ή δεξιός, γιατί υπάρχουν δεξιοί που είναι πιο κρατιστές κι από τον... Κάστρο). Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας δικαιούται να υποστηρίζει ό,τι θέλει. Πέρα όμως από τις ιδεολογίες, υπάρχει και η κοινή λογική. Όταν είναι νύχτα, δεν μπορείς να λες ότι είναι μέρα μόνο και μόνο για να πεις το αντίθετο απ' αυτό που λένε οι ιδεολογικοί σου αντίπαλοι, γιατί έρχεσαι σε αντίθεση με την αντικειμενική πραγματικότητα. Η κοινή λογική, λοιπόν, λέει ότι, ασχέτως των τεράστιων ευθυνών των προηγούμενων κυβερνήσεων για το άναρχο τηλεοπτικό τοπίο της Ελλάδας, όλο αυτό το θέατρο που παίχτηκε με τη διαδικασία δημοπράτησης των τηλεοπτικών αδειών, ξεπέρασε κάθε έννοια γελοιότητας, εξευτέλισε διεθνώς τη χώρα δημιουργώντας αντικίνητρα για οποιονδήποτε θα ενδιαφερόταν να επενδύσει εδώ και φυσικά, όχι μόνο δεν χτύπησε τη διαπλοκή, αλλά δημιούργησε μια κατάσταση που κατεξοχήν ευνοεί την διαπλοκή.<br /><br />Σκεφτείτε κατ' αρχάς να ενδιαφερόταν να επενδύσει στην ελληνική τηλεοπτική αγορά ένας από τους μεγάλους διεθνείς ομίλους που δραστηριοποιούνται στον τομέα! Φαντάζεστε την αντίδρασή τους, όταν μάθαιναν ότι πρέπει ο πρόεδρος ή ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας τους να έρθει στην Ελλάδα και να κλειστεί σ' ένα δωμάτιο για 3-4 μέρες μαζί με τους ανταγωνιστές του, τρώγοντας από κέτερινγκ και χρησιμοποιώντας χημικές τουαλέτες. Ακόμα θα έτρεχαν προς την αντίθετη κατεύθυνση απ' αυτήν που όπου βρίσκεται η Ελλάδα! Και αυτό δεν δημιουργεί αρνητική εικόνα μόνο σε υποψήφιους επενδυτές των μέσων ενημέρωσης (που ενδεχομένως θα ήθελε η κυβέρνηση επίτηδες να αποθαρρύνει, ώστε να συμμετάσχουν μόνο Έλληνες), αλλά σε οποιονδήποτε έχει την Ελλάδα ως πιθανό στόχο επένδυσης σε οποιονδήποτε τομέα. Οι ξένοι επιχειρηματίες δεν κάθονται να εξετάσουν λεπτομέρειες για τις ιδεοληψίες του κάθε παράξενου που παριστάνει τον υπουργό, αλλά βλέπουν μία χώρα και τη συνολική πολιτική της προς τους πιθανούς επενδυτές. Αν αυτή η πολιτική ασκείται με καραγκιοζιλίκια, πολύ απλά στρέφονται αλλού.<br /><br />Το μεγαλύτερο πρόβλημα, όμως, με τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, είναι ότι αποτελεί την πιο πετυχημένη μέθοδο για να ευνοηθεί η κάθε είδους διαπλοκή, καταρρίπτοντας έτσι το κυβερνητικό επιχείρημα περί δήθεν προσπάθειας δημιουργίας ενός νέου τηλεοπτικού τοπίου που θα είναι απαλλαγμένο από τη διαπλοκή. Για τον απλούστατο λόγο -κι εδώ μπαίνει η κοινή λογική που αναφέραμε παραπάνω, αφήνοντας απ' έξω τις ιδεολογίες- πως όταν βάζεις ως μοναδικό κριτήριο τη μέγιστη τιμή για να δώσεις μία τηλεοπτική άδεια και αναγκάζεις κάποιον να δώσει χρήματα που, πολύ απλά, δεν πρόκειται ποτέ να βγουν απ' αυτήν τη δουλειά (ειδικά οι δύο πλειοδότες που δεν είχαν ήδη τηλεοπτικό κανάλι, θα χρειαστούν πολύ πάνω από 100 εκατομμύρια για να αρχίσουν να εκπέμπουν) δεν καταπολεμάς τη διαπλοκή, αλλά την ενισχύεις. Πρώτον, γιατί όποιος δίνει λεφτά χωρίς προοπτική απόσβεσης, περιμένει προφανώς να τα βγάλει από κάπου αλλού (ο νοών νοείτω). Ας μη ξεχνάμε μάλιστα, πως οι άδειες θα ισχύουν μόνο για 10 χρόνια, άρα μέσα σ' αυτό το διάστημα πρέπει να γίνει και η απόσβεση, κάτι ακόμα πιο απίθανο. Δεύτερον, γιατί ζητώντας δεκάδες εκατομμύρια που δεν θα βγουν ποτέ, ευνοείς αυτούς που έχουν απεριόριστο μαύρο χρήμα σε βάρος των επιχειρηματιών που έχουν διαφανείς δουλειές και πληρώνουν φόρους. Πιο ευνοϊκό περιβάλλον για την δημιουργία συνθηκών διαπλοκής, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να δημιουργηθεί...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-77166527056209723572016-07-16T20:19:00.000+03:002016-07-21T17:36:38.310+03:00Η απαξίωση της γνώσης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με τη σημερινή κυβέρνηση δεν είναι η πλήρης ανικανότητά της να διαχειριστεί την κρίση και να εφαρμόσει ένα συγκροτημένο πρόγραμμα για την ανάκαμψη της οικονομίας και τον εκσυγχρονισμό του κράτους. Δεν είναι καν η ιδεοληψία, σχεδόν θρησκευτικού χαρακτήρα, με την οποία αντιμετωπίζει το δημόσιο με τους δεκάδες άχρηστους οργανισμούς, τις αναποτελεσματικές υπηρεσίες και τους υπεράριθμους σε ορισμένες περιπτώσεις υπαλλήλους, που δεν τολμάει να αγγίξει ακόμα κι αν η μόνη εναλλακτική είναι να κόψει συντάξεις από γέροντες και να οδηγήσει σε χρεοκοπία χιλιάδες επαγγελματίες και επιχειρήσεις και στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που θεωρεί παιδιά ενός κατώτερου θεού. Σε τελική ανάλυση, ανίκανες κυβερνήσεις έχουμε γνωρίσει και στο παρελθόν και οι πολιτικάντηδες με ιδεοληψίες και εμμονές ποτέ δεν μας έλειψαν, ασχέτως αν αυτοί εδώ δείχνουν ακόμα χειρότεροι επειδή είναι εντελώς «χύμα», για να χρησιμοποιήσουμε τη λαϊκή έκφραση.<br />
<br />
Το χειρότερο είναι ότι το μόνο οργανωμένο σχέδιο που έχουν και δυστυχώς ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται, πιστεύοντας ότι πρόκειται για μία ακόμα πλευρά της κυβερνητικής ανικανότητας, είναι η πλήρης απαξίωση της γνώσης και της μάθησης, η υποβάθμιση αν όχι η υπονόμευση και η κατάργηση της φιλομάθειας και της αριστείας και η εξώθηση όλων, αν είναι δυνατόν, των ικανών Ελλήνων να φύγουν στο εξωτερικό. Είναι γι' αυτούς ο μόνος τρόπος να παραμείνουν για χρόνια στο παιχνίδι της εξουσίας, εκπροσωπώντας τις μετριότητες και τους αποτυχημένους, που με αυτόν τον τρόπο θα αποκτούν όλο και μεγαλύτερο βάρος στην ελληνική κοινωνία, αριθμητικά, ποσοστιαία και πολιτικά. Όσα γίνονται στο χώρο της παιδείας τον τελευταίο χρόνο ούτε τυχαία είναι, ούτε αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις.<br />
<br />
Και μόνο το γεγονός ότι επικεφαλής στον τομέα της παιδείας έχουν βάλει έναν άνθρωπο χωρίς πτυχίο και πριν απ' αυτόν ένα «πανεπιστημιακό» που είχε αλλεργία στην αριστεία, δείχνει τί σημαίνει η παιδεία γι' αυτούς. Κι από εκεί και πέρα κάθε κίνηση που κάνουν, κάθε εξαγγελία, κάθε πρόταση, κινείται με συνέπεια προς την κατεύθυνση της ισοπέδωσης προς τα κάτω, της αναξιοκρατίας, της υποβάθμισης της παιδείας γενικώς (ακόμα και της δημόσιας για την οποία κόπτονται συνεχώς), της απαξίωσης της γνώσης (ο σερβιτόρος που έγινε σύμβουλος... στρατηγικού σχεδιασμού δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, που τον πήραμε χαμπάρι επειδή είναι δίπλα στον πρωθυπουργό). Η υποβάθμιση των (δημόσιων) πανεπιστημίων έχει φτάσει σε επίπεδα εξαθλίωσης και τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας, με την κατάληψη του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από εξωπανεπιστημιακούς «ακτιβιστές» (μεταξύ των οποίων και αλλοδαποί ομοϊδεάτες τους) που το μετέτρεψαν σε κάμπινγκ για τις εκδηλώσεις τους αφού έσπασαν τις κλειδαριές και μπήκαν μέσα με τσαμπουκά χωρίς να αντιδράσει το κράτος, δείχνει σε τί υπόληψη έχουν τα πανεπιστήμια και την ανώτατη εκπαίδευση. Κι εν τω μεταξύ χιλιάδες πτυχιούχοι με προσόντα, γνώσεις, μεταπτυχιακά και όρεξη για δουλειά, για τις σπουδές των οποίων έχει πληρώσει ένα σωρό λεφτά η ελληνική κοινωνία, φεύγουν στο εξωτερικό, σε χώρες όπου οι κυβερνήσεις σέβονται τη γνώση πολύ περισσότερο από τη δική μας, στερώντας την ελληνική κοινωνία από την αφρόκρεμα που θα την τραβούσε προς τα πάνω. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποία δεν υπάρχει πια ελπίδα γι' αυτήν τη χώρα, που θα σέρνεται για δεκαετίες στη μετριότητα, ζώντας από τις ελεημοσύνες των άλλων και από τη -στρεβλή- αξιοποίηση της ιστορίας της και του φυσικού της περιβάλλοντος για τουριστικούς σκοπούς, πάντα με τη νοοτροπία της αρπαχτής και της αρπακόλλας. Την ίδια στιγμή που τα διαμάντια που στέλνουμε έξω, θα βοηθούν άλλες κοινωνίες να προχωρούν κι άλλα βήματα μπροστά, αφήνοντάς μας ακόμα πιο πίσω...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-18941856830758119712016-04-09T20:39:00.002+03:002016-04-10T01:35:24.225+03:00Η σχιζοφρένεια ως στοιχείο πολιτικής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Αυτή η ιστορία με την υποκλοπή των συνομιλιών ανάμεσα στα στελέχη του ΔΝΤ που βρίσκονταν στην Ελλάδα, είναι σίγουρο κατ' αρχάς ότι μας κάνει ρεζίλι διεθνώς και καταρρακώνει την αξιοπιστία μας. Αν δεν κάναμε εμείς την υποκλοπή, κάτι που μας κάνει εντελώς αναξιόπιστους για οποιονδήποτε συνομιλητή μας (πολύ περισσότερο αφού μετά δημοσιοποιήθηκε το περιεχόμενο της υποκλοπής), δεν σταθήκαμε ικανοί να προστατέψουμε από αυτόν που έκανε την υποκλοπή μέσα στο έδαφός μας εκείνους που εμείς καλέσαμε και φιλοξενούσαμε. Πέρα όμως απ' αυτό, το εξωφρενικό με το χειρισμό της από την κυβέρνηση και τον τρόπο αναπαραγωγής των κυβερνητικών σχολίων από πολλά μέσα ενημέρωσης, είναι ότι δείχνει μία εντελώς σχιζοφρενική συμπεριφορά, που προφανώς δεν μπορεί να βοηθήσει την πετυχημένη κατάληξη οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης.<br />
<br />
Ευτυχώς τελικά που οι διάλογοι δημοσιεύθηκαν, ώστε όσοι τουλάχιστον έχουμε πάει στο... δημοτικό και ξέρουμε να διαβάζουμε ελληνικά, μπορέσαμε να διαβάσουμε τί ακριβώς ειπώθηκε, για να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Γιατί τελικά, τί είπε ο κ. Τόμσεν ότι πρέπει να επιτευχθεί κι εμείς αρχίσαμε να τον βρίζουμε ως εκβιαστή και δικό μας, αλλά και της... Μέρκελ; Ότι ο δανειστές πρέπει οπωσδήποτε να μειώσουν το ελληνικό χρέος κι ότι το ΔΝΤ δεν πιστεύει πως είναι ρεαλιστικό να μας ζητούν τόσο μεγάλο πλεόνασμα, αλλά πρέπει να δεχτούν να είναι αυτό σημαντικά μικρότερο. Κι αυτό είναι εκβιασμός της... Ελλάδας;!!! Έλεος δηλαδή, γιατί έχουμε χάσει πλέον κάθε μέτρο σ' αυτή τη χώρα! Τι διάβολο ζητάμε τόσο καιρό από τους δανειστές; Μείωση του χρέους και μείωση του απαιτούμενου πλεονάσματος δεν ζητάμε; Και μαθαίνουμε ότι τα μεγαλοστελέχη του ΔΝΤ συζητούν πώς θα μεθοδεύσουν την αποδοχή από τους Ευρωπαίους αυτών που εμείς ζητάμε κι αντί να βγάλουμε στεναγμό ανακούφισης, τα βρίζουμε κιόλας; Όσο γι' αυτά που είπε ο Τόμσεν περί συμφωνίας μπροστά στον κίνδυνο πιστωτικού γεγονότος, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την ΑΛΗΘΕΙΑ γι' αυτό που έγινε πέρσι το καλοκαίρι. Αν δεν μας αρέσει η αλήθεια, αυτό είναι άλλο θέμα. Αυτό που έχει όμως σημασία, είναι ότι τελικά ζητάει από τους Ευρωπαίους για εμάς αυτό που ζητάμε κι εμείς.<br />
<br />
Είναι καταπληκτικό το πώς μία κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία με ρεκόρ ψευδών και ανεφάρμοστων υποσχέσεων και επέδειξε ρεκόρ ανικανότητας στη διαπραγμάτευση με τους ξένους και στη διακυβέρνηση της χώρας, ψάχνει συνεχώς να βρει εχθρούς, πραγματικούς ή φανταστικούς, μερικές φορές αντιπολιτευόμενη ακόμα και τον... εαυτό της, ελπίζοντας προφανώς ότι οι Έλληνες είναι τόσο κορόιδα, που θα εξακολουθήσουν να πιστεύουν τις ψευτιές της. Τελικά θα μας πουν αν θέλουμε ή όχι μείωση του χρέους και μείωση των απαιτούμενων πλεονασμάτων; Κι αν ναι, γιατί βρίζουμε τον Τόμσεν που προσπαθεί να τα πετύχει; Και τί μας νοιάζει αν πιέσει ή ακόμα κι αν εκβιάσει τη Μέρκελ για να τα πετύχει; Είμαστε τελικά με τον... εαυτό μας ή όχι; Αλλά βέβαια, εδώ βρίζουμε τώρα τους ξένους για το PSI, που ήταν η μεγαλύτερη μείωση χρέους που έχει γίνει ποτέ στον κόσμο, επειδή λέει χάσανε λεφτά τα ασφαλιστικά ταμεία, οι ελληνικές τράπεζες και έλληνες μικροεπενδυτές, τη στιγμή που εμείς ζητούσαμε να διαγραφεί... όλο το χρέος, άρα να χάσουν ακόμα περισσότερο λεφτά τα ασφαλιστικά ταμεία, οι ελληνικές τράπεζες και έλληνες μικροεπενδυτές!!! Μάλλον ψυχοθεραπεία χρειαζόμαστε...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-83369319805390080822015-11-15T16:36:00.000+02:002016-04-11T11:49:59.039+03:00Εργαλεία από το παρελθόν για προβλήματα του μέλλοντος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή σ' ένα αδιέξοδο, από το οποίο δύσκολα θα μπορέσει να βγει, αν δεν υπάρξει μια θεαματική ανατροπή στον τρόπο λειτουργίας της. Ακόμα κι αν μας χάριζαν μεγάλο μέρος του χρέους, το πρόβλημα θα εξακολουθούσε να υπάρχει, γιατί για να λειτουργήσει η οικονομία και να υπάρξει ανάπτυξη χρειάζονται επενδύσεις, εσωτερικές και εξωτερικές. Και στην Ελλάδα δεν επενδύει πλέον σχεδόν κανείς. Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, κι αυτή είναι που αποτελεί τον βασικό παράγοντα αξιολόγησης μιας επένδυσης, πολύ περισσότερο από το μισθολογικό κόστος, τη φορολογία κλπ. (γι' αυτό άλλωστε και ανάμεσα στις πιο ανταγωνιστικές χώρες βρίσκονται κάποιες που έχουν εξαιρετικά υψηλό μισθολογικό κόστος, όπως η Ελβετία και οι σκανδιναβικές χώρες).<br />
<br />
Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι κατ' αρχάς πρόβλημα ηγεσίας, που δυστυχώς είναι σήμερα οξύτερο παρά ποτέ, με παντελή έλλειψη οποιασδήποτε αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης, που θα μπορούσε να ακολουθήσει μια ορθολογική πολιτική. Είμαστε ανάμεσα στη Σκύλα και τη Χάρυβδη, ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που αντιλαμβάνεται πανικόβλητη ότι χωρίς επενδύσεις δεν μπορεί να υπάρξει αξιόλογη ανάπτυξη που θα λύσει τα προβλήματα της ανεργίας και της κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά οι ιδεοληψίες της την οδηγούν σε επιλογές που απωθούν κάθε δημιουργική και αναπτυξιακή δραστηριότητα, και σε μία αντιπολίτευση που σε επίπεδο ηγεσίας και πολιτικής χαρακτηρίζεται από μία παλαιοκομματική νοοτροπία εκτός τόπου και χρόνου. Και για να γίνουν χειρότερα τα πράγματα, η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας, δεκάδες χιλιάδες νέοι επιστήμονες με εξαιρετικά προσόντα, στους οποίους θα βασιζόταν φυσιολογικά μια πορεία ανάκαμψης, έχει μετακινηθεί στο εξωτερικό. Κάτι που σημαίνει, ότι ακόμα κι αν -ως εκ θαύματος- υπήρχε μια ριζική αλλαγή πολιτικής προς την κατεύθυνση της κοινής λογικής, έχουμε ήδη στερηθεί το πιο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας που θ' αξιοποιούσε αυτήν την αλλαγή.<br />
<br />
Η αιτία πίσω απ' όλα αυτά είναι βαθύτερη και βρίσκεται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα (αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη), οι πολιτικές επιλογές και οι αντίστοιχες παρατάξεις βασίζονται σε ιδεολογίες παρωχημένες, που έχουν τις ρίζες τους στο 19ο αιώνα, την στιγμή που βρισκόμαστε για τα καλά μέσα στον 21ο. Όλοι λοιπόν, δεξιοί ή αριστεροί, «φιλελεύθεροι» ή μαρξιστές, συντηρητικοί ή «προοδευτικοί», προσπαθούν με εργαλεία που προορίζονταν για να επισκευάζουν κάρα, να θέσουν σε λειτουργία ένα υπερσύγχρονο αεριωθούμενο αεροπλάνο! Την εποχή που αναπτύχθηκαν οι ιδεολογίες τους και οι αντίστοιχες οικονομικές θεωρίες, ήταν αδύνατο να προβλεφθεί η έκρηξη των τηλεπικοινωνιών, η ύπαρξη του Internet, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, ο εκμηδενισμός των αποστάσεων, η θεαματική πρόοδος της ιατρικής κι ένα σωρό άλλα που χαρακτηρίζουν την εποχή μας σε σχέση με τότε. <br />
<br />
Βασιζόμαστε σήμερα σε ιδεολογίες που δημιουργήθηκαν όταν οι άνθρωποι εργάζονταν κατά χιλιάδες στα χωράφια και τα εργοστάσια και σήμερα βρισκόμαστε με μία γεωργία και βιομηχανία όλο και πιο αυτοματοποιημένες, σε μια έκρηξη του τομέα των υπηρεσιών, σε μια τεράστια ανάπτυξη της αυτοαπασχόλησης, ακόμα και σε μια ανάπτυξη μισθωτής ή εν πάση περιπτώσει εξαρτημένης εργασίας όχι στο χώρο του εργοδότη, αλλά στον ιδιωτικό χώρο του εργαζόμενου! Οι επικρατούσες σήμερα ιδεολογίες και οικονομικές θεωρίες δημιουργήθηκαν με τη βιομηχανική επανάσταση (και γι' αυτό ακριβώς ήταν αδύνατο να τις διατυπώσουν κάποιοι άνθρωποι του... μεσαίωνα, οι οποίοι θα έπρεπε να προβλέψουν την εφεύρεση του ηλεκτρισμού του σιδηροδρόμου, του αυτοκινήτου, της τηλεφωνίας κλπ.) και είναι καιρός να δημιουργηθούν πλέον αυτές που επιβάλλει η εποχή του διαδικτύου, της παγκοσμιοποιημένης πληροφορίας και των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα, είναι ότι μπορεί να μην υπάρχουν πλέον οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τις εφαρμόσουν...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-37007971463271632172015-07-03T16:28:00.003+03:002015-07-03T16:28:51.305+03:00Αφέλεια μέχρι βλακείας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η ανθρώπινη αφέλεια δεν αποτελεί «προνόμιο» καμιάς πολιτικής ιδεολογίας, αλλά μπορεί να υπάρξει παντού, σε δεξιούς, μεσαίους και αριστερούς! Σε όσους, λοιπόν, πιστεύουν ότι αν τα σπάσουμε με τους Ευρωπαίους «δεν τρέχει και τίποτα» και «θα υποχωρήσουν γιατί θα... πάθουν ζημιά αν χρεοκοπήσουμε» θα υπενθυμίσουμε τα αφελή επιχειρήματα που έγραφαν οι υποστηρικτές ενός δημοψηφίσματος που βλακωδώς προκήρυξε το 1920 μία κυβέρνηση στο άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος από τη σημερινή, το δεξιό, για να φέρει πίσω το γερμανόφιλο βασιλιά, παρά την αντίθετη γνώμη των τότε συμμάχων μας. Έγραφε τότε μια από τις σημαντικότερες εφημερίδες που υποστήριζαν το δημοψήφισμα: «Ας υποθέσω προς στιγμήν ότι θα απεφάσιζαν να μετέλθουν μέσα πιεστικά εναντίον μου. Ποία θα είνε αυτά; Αποκλεισμός; Ο πόλεμος έληξε και εις το καταστατικόν της Κοινωνίας των Εθνών υπάρχει διάταξις απαγορευτική. Εμπορικός αποκλεισμός; Είμαι πελάτης των, καταναλωτής δηλαδή. Βεβαίως θα εζημιούμην εγώ, αλλά θα εζημιούντο άλλο τόσον και αυτοί. Οικονομικαί πιέσεις; Και αυταί θα ήσαν επιζήμιοι και δι' αυτούς, εφ' όσον είναι δανεισταί μου και εγώ οφειλέτης των. Αναθεώρησις της Συνθήκης των Σεβρών εις βάρος μου; Ανεξαρτήτως του ότι κρατώ διά του Στρατού μου την Θράκην και την Σμύρνην, αποφασισμένος να μη τας εγκαταλείψω προς ποίον θα έδιδον την Σμύρνην και την Θράκην αν μου τας αφήρουν;» Η ανθρώπινη βλακεία στο τετράγωνο! Δεν θα γίνει πόλεμος, επειδή υπάρχει... απαγορευτική διάταξη της Κοινωνίας των Εθνών (του τότε ΟΗΕ) και δεν θα μας πάρουν τη Σμύρνη και τη Θράκη γιατί δεν έχουν σε... ποιον να τη δώσουν!!! Φαντάζομαι ότι οι Τούρκοι ακόμα θα γελάνε με την ηλιθιότητά μας. Φυσικά και πόλεμος έγινε, και οι σύμμαχοι μας εγκατέλειψαν, και η Μικρασιατική καταστροφή μας αφαίρεσε τη Σμύρνη και τη Θράκη που είχαμε κερδίσει με το αίμα μας λίγα χρόνια πριν, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Κι όλα αυτά γιατί είμαστε μάγκες και ωραίοι και τις ξένες χώρες τις έχουμε γραμμένες, αφού θα αναγκαστούν να μας υποστηρίξουν γιατί είμαστε πελάτες!!! Ας αποφασίσουμε, λοιπόν, αν θέλουμε να γίνουμε Κούγκι για να ικανοποιηθεί ο ακροδεξιός συνεταίρος της σημερινής κυβέρνησης, αλλά τουλάχιστον να το κάνουμε συνειδητά, επειδή αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε και όχι επειδή είμαστε τόσο ηλίθιοι για να πιστεύουμε ότι 17 χώρες του ευρώ με 400 εκατομμύρια πληθυσμό θα υποκύψουν στη... γοητεία του Βαρουφάκη ή στον εκβιασμό του Λαφαζάνη.</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-42252784525043048162015-06-28T20:44:00.000+03:002015-06-28T20:44:25.206+03:00Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια αυτές τις μέρες. Παρακολουθούμε απλώς εμβρόνητοι μια κυβέρνηση ριψάσπιδων, που αντί να κυβερνήσει και να πάρει αποφάσεις, όπως πολύ πρόσφατα της ανέθεσε με τη ψήφο του ο ελληνικός λαός, πετάει το μπαλάκι σε 11 εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν ούτε τις ελάχιστες γνώσεις για να κρίνουν μια τόσο πολύπλοκη οικονομική πρόταση, την οποία διαπραγματεύονται εδώ και μήνες στρατιές ειδικών! Έτσι ώστε να συνεχίσουν μετά οι κρατικοδίαιτοι κυβερνώντες να εισπράττουν τα πολλά χιλιάρικα των βουλευτικών, υπουργικών και πρωθυπουργικών αποζημιώσεων, ρίχνοντας σ' εμάς το φταίξιμο είτε για τις πολύ δύσκολες μέρες που μας περιμένουν αν ψηφίσουμε «Ναι», είτε για την καταστροφή που μας περιμένει αν ψηφίσουμε «Όχι», αφού σε κάθε περίπτωση θα μας λένε «εσείς αποφασίσατε». Έχοντας μάλιστα το θράσος να μας πουν ότι δεσμεύονται να... σεβαστούν την απόφασή μας, λες και μας κάνουν χάρη!!!</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-87179476560654708422015-05-14T20:45:00.004+03:002015-05-15T13:04:01.187+03:00Δεν έχετε βαρεθεί;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, χαρακτηρίζεται από μία πελατειακή άσκηση πολιτικής με έντονο λαϊκισμό, με αποκορύφωμα φυσικά το γιγαντισμό του δημόσιου τομέα μετά τη μεταπολίτευση, ως μέσου εξυπηρέτησης ψηφοφόρων και «κολλητών». Όπως επίσης κι από ένα πολύ υψηλό επίπεδο διαφθοράς, που δίνει και στους πολίτες πρόσχημα για να παραβιάζουν όποτε μπορούν τους νόμους. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό το πελατειακό κράτος δεν θα υπήρχε χωρίς πελάτες, οπότε εξίσου σημαντική με την ευθύνη των πολιτικών είναι και η ευθύνη εκείνων από τους πολίτες που τους ψηφίζουν όχι γιατί τους θεωρούν ως τους πιο κατάλληλους για να κυβερνήσουν, αλλά γιατί περιμένουν από αυτούς κάθε είδους εξυπηρετήσεις ως αντιστάθμισμα. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν πολλοί Έλληνες που δεν ανήκουν σ' αυτήν την πελατεία, άνθρωποι που δουλεύουν, που πληρώνουν τους φόρους τους, που τηρούν τους νόμους, άνθρωποι που δραστηριοποιούνται σε μεγάλο βαθμό στον ιδιωτικό τομέα, αλλά κι ένα σεβαστό ποσοστό ευσυνείδητων υπαλλήλων του Δημοσίου, αυτοί που στην ουσία κρατούν το κράτος σε λειτουργία, κάνοντας και τη δουλειά των «πελατών», που δεν διακρίνονται πάντα για την εργατικότητά τους!<br />
<br />
Όλοι αυτοί κάτι ψηφίζουν, κάποιον από όλους αυτούς -σημερινούς και χθεσινούς- που τόσα χρόνια μας κοροϊδεύουν τάζοντας λαγούς με πετραχήλια, για να ασχοληθούν μόλις έρθουν στην εξουσία μόνο με τους πελάτες τους. Η ψήφος αυτών των πολιτών έχει συχνά ιδεολογικό υπόβαθρο, παρά το γεγονός ότι έχει αποδειχθεί πλέον πως το πρόβλημα της Ελλάδας πρώτα και κύρια δεν είναι ιδεολογικό, αλλά πρόβλημα ειλικρίνειας, διαφάνειας, τιμιότητας και αξιοκρατίας. Σε όλους αυτούς, λοιπόν, εύλογα θα μπορούσε κανείς να απευθύνει τα εξής ερωτήματα:<br />
<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε υποσχέσεις που έρχονται σε προφανή αντίφαση με την πραγματικότητα και είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να εκπληρωθούν;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε επιχειρήματα που δεν βασίζονται καν στις πολιτικές πεποιθήσεις αυτών που τα εκφράζουν, αλλά απλώς πρέπει να είναι αντίθετα με αυτά που εκφράζουν «οι άλλοι»;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε την άσκηση αντιπολίτευσης ως μίας πλήρους άρνησης όσων κάνει η εκάστοτε κυβέρνηση, σε βαθμό πολλές φορές που αντιπολιτευόμενοι να έρχονται σε αντίθεση ακόμα και με πράγματα που έκαναν ή υποστήριζαν όταν ήταν στην κυβέρνηση;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να διαπιστώνετε καθημερινά ότι στο δημόσιο βίο, είτε πρόκειται για την πολιτική είτε για τις υπηρεσίες του κράτους, υπάρχει μια πλήρης αναξιοκρατία, μια πλήρης άρνηση ανάληψης ευθυνών και μία πλήρης ατιμωρησία ακόμα και για σοβαρότατες παραλείψεις ή παραπτώματα;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε τις ευκαιρίες γι' αυτήν την χώρα να χάνονται η μία μετά την άλλη, γιατί κάποιοι βολεμένοι τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια ανάπτυξης και αλλαγών μόνο και μόνο για να μη χάσουν προνόμια που έχουν αποκτήσει σε βάρος όλων των υπολοίπων;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να πληρώνετε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές και να βλέπετε χιλιάδες άλλους να πλουτίζουν ουσιαστικά σε βάρος σας, αποφεύγοντας να εκπληρώσουν τις δικές τους υποχρεώσεις, με την δικαιολογία πάντα ότι πρέπει πρώτα να πληρώσουν κάποιοι «πολύ μεγάλοι», αν και οι δικές τους μικρές κλεψιές είναι τόσα εκατομμύρια που δημιουργούν πολύ μεγαλύτερα ελλείμματα από τις μεγάλες κλεψιές των λίγων;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να βλέπετε τη μόρφωση των παιδιών σας να υποβαθμίζεται συνεχώς, τα προγράμματα των σχολείων να καταρτίζονται με βάση όχι τις ανάγκες της εκπαίδευσης, αλλά την εξυπηρέτηση συντεχνιών, και τα πανεπιστήμια να έχουν καταντήσει πεδίο αντιπαράθεσης συμμοριών αντί να είναι χώροι ανάπτυξης προβληματισμού, νέων ιδεών και επιστημονικής γνώσης;<br />
- Δεν έχετε βαρεθεί να ακούτε δικαιολογίες για την προστασία του περιβάλλοντος μόνο όταν πρόκειται να εμποδιστεί κάθε δραστηριότητα ή επένδυση που δεν βολεύει μερικούς, την ίδια στιγμή που το κράτος, οι υπηρεσίες του, αλλά και η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχουν γραμμένο το περιβάλλον στα παλιά τους τα παπούτσια και το καταστρέφουν καθημερινά;<br />
<br />
Αν η απάντηση σ' αυτές στις ερωτήσεις και σε πολλές άλλες αντίστοιχες είναι θετική, μοιραία έρχεται στο προσκήνιο μια ακόμα ερώτηση:<br />
<br />
- Όλοι εμείς που σκεφτόμαστε μ' αυτόν τον τρόπο, δεν είναι επιτέλους καιρός να παραμερίσουμε τις διαφωνίες μας και να προσπαθήσουμε μαζί να δημιουργήσουμε κάτι νέο που να καθαρίσει αυτή τη σήψη, η οποία δεν έχει σχέση με ιδεολογίες αλλά με ανθρώπους; Αφήνοντας για αργότερα την προβολή των όποιων ιδεολογικών μας διαφορών, όταν θα έχουμε δημιουργήσει μια πιο υγιή κοινωνία, όπου θα έχει νόημα η ύπαρξη ιδεολογικών διαφορών για την επίλυση πιο εξειδικευμένων θεμάτων.</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-31598388293005368632015-04-22T18:56:00.001+03:002015-04-22T18:56:10.291+03:00Και τα λεφτά των παιδιών μας;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η οικονομική κρίση μάς έχει εξουθενώσει όλους (πλην ολίγων!) και η απογοήτευση, η ανέχεια και το άγχος οδηγούν πολλές φορές σε μη ορθολογικές σκέψεις. Φαίνεται, όμως, πως ο παραλογισμός μας και ο εγωισμός που μας χαρακτηρίζει ως λαό έχουν φτάσει την έλλειψη ορθολογισμού σε επίπεδα τύφλωσης! Την περασμένη εβδομάδα κυβερνητικά στελέχη ανακοίνωσαν ότι συζητούν ως πιθανή εναλλακτική χρηματοδότηση για την κάλυψη του ελλείμματος ρευστότητας κάποια χρήματα που ίσως μας δώσει η Ρωσία ως... προκαταβολή μελλοντικών κερδών από τη διέλευση αγωγού φυσικού αερίου από την Ελλάδα. Κι αντί να τους πάρουμε με τις πέτρες, δεν ακούστηκε η παραμικρή διαμαρτυρία. Δεν φτάνει δηλαδή που η γενιά μας χρεοκόπησε τη χώρα, δεν φτάνει που εξαντλήσαμε όσα είχαμε αλλά κι όσα δεν είχαμε, τώρα προκειμένου να μη ζοριστούμε κι άλλο σκεπτόμαστε να ξοδέψουμε προκαταβολικά και τα μελλοντικά λεφτά των παιδιών μας, που θα τα βοηθούσαν να ξεφύγουν από τη μιζέρια. Κι η περίφημη ανάπτυξη πώς στην ευχή θα έρθει, αν ξοδέψουμε από τώρα για προσλήψεις στην ΕΡΤ όσα θα κερδίσουμε στο μέλλον;</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-30143167594191160292015-03-19T21:22:00.000+02:002015-03-21T16:51:13.004+02:00Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Όσο καλή διάθεση κι αν έχει κανείς απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση, η οποία άλλωστε διαδέχθηκε μία κακή κυβέρνηση που απογοήτευσε τον ελληνικό λαό, όσο κι αν θέλει να αντιμετωπίσει με επιείκεια δυσλειτουργίες και λάθη που μπορεί να αποδώσει σε απειρία και πίεση χρόνου, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Αυτή η κυβέρνηση απλώς επιταχύνει την πορεία μας προς τον γκρεμό, γιατί εκτός από ανικανότητα αντίστοιχη με της προηγούμενης και πλήρη έλλειψη συγκροτημένης πολιτικής γραμμής, κατάφερε να στρέψει εναντίον της το σύνολο των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και διεθνών θεσμών, ακόμα κι εκείνων που η ίδια κατονόμαζε ως πιθανούς συμμάχους εναντίον της σημερινής ευρωπαϊκής πολιτικής. Θέλει μεγάλο ταλέντο για να πετύχει κανείς μια τόσο ολοκληρωτική απόρριψη και ρήξη και δεν ξέρω αν το έχει πετύχει ποτέ κανείς ως τώρα. Το γεγονός ότι αυτή η πολιτική φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις να εγκρίνεται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, επιβεβαιώνει απλώς το αυτοκαταστροφικό ελάττωμα των Νεοελλήνων να ψάχνουν κάπου αλλού, κάποιον άλλο να φταίει για τα δικά τους λάθη και να θεωρούν ότι η ψευτομαγκιά, η κουτοπονηριά, η ανοργανωσιά και η πλήρης αδιαφορία για νόμους, κανόνες, συμβάσεις και συμφωνίες είναι ο φυσιολογικός τρόπος συμπεριφοράς που πρέπει να γίνεται αποδεκτός στη σημερινή Ευρώπη.<br />
<br />
Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η ακολουθούμενη πολιτική από τις προηγούμενες κυβερνήσεις δεν ήταν ανεπαρκής και αναποτελεσματική κι ότι πολλές από τις υποδείξεις των... θεσμών (όπως μάθαμε να λέμε τώρα την τρόικα) δεν ήταν λανθασμένες. Απέναντι σε μια λανθασμένη πολιτική όμως, αντιπαραθέτεις ένα δομημένο πρόγραμμα κι όχι καραγκιοζιλίκια και παιχνίδια εντυπώσεων, όπως οι γραβάτες, οι γλωσσοπλαστικοί ακροβατισμοί για να αναφέρεσαι στα ίδια πράγματα με άλλο όνομα (λες και μετράει το όνομα και όχι η ουσία), η έλλειψη οποιασδήποτε συγκεκριμένης δέσμευσης και οποιουδήποτε προγράμματος με στοιχεία και αριθμούς, οι αντιφατικές εξαγγελίες από διαφορετικούς υπουργούς, ακόμα και η συμπεριφορά του βασικού διαπραγματευτή από ελληνικής πλευράς, του υπουργού Οικονομικών, ως τηλεοπτικού μαϊντανού και μέλους του «σταρ σίστεμ» και όχι αξιόπιστου συνομιλητή με στρατηγική και πρόγραμμα. <br />
<br />
Και μόνο το γεγονός ότι στελέχη του ΔΝΤ περιέγραψαν πρόσφατα την Ελλάδα ως τον λιγότερο συνεργάσιμο δανειολήπτη στην 70ετή ιστορία του Ταμείου, δείχνει την αναξιοπιστία που έχουμε πλέον σε διεθνές επίπεδο, σε μία μάλιστα ιδιαίτερα ευνοϊκή συγκυρία για μας, αφού κανείς στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο δεν φαίνεται να θέλει τη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό της από το ευρώ. Κανείς όμως δε θα μας κρατήσει και με το ζόρι και κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πληρώνει για τη σωτηρία μας με μοναδική εγγύηση τη... δημιουργική ασάφεια των εξαγγελιών της ελληνικής κυβέρνησης, οι οποίες σε τελική ανάλυση απλώς αναπαράγουν το αποτυχημένο μοντέλο της κρατικοδίαιτης οικονομίας με το οποίο οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι στην τωρινή κυβέρνηση φαίνεται να αντιμετωπίζουν αρνητικά σχεδόν κάθε επενδυτική πρόταση που έχει εμφανιστεί στον ορίζοντα, είναι δύσκολο να πεισθεί και ο πιο καλοπροαίρετος ότι υπάρχουν πιθανότητες να εφαρμοστεί μία πολιτική που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη, ώστε να πιάσει τόπο οποιαδήποτε βοήθεια, είτε ως πρόσθετη χρηματοδότηση είτε ως αναδιάρθρωση του χρέους. Οπότε τι κίνητρο έχουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι για να συμφωνήσουν στις... δημιουργικά ασαφείς προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης; Οι Έλληνες, που έχουν μάθει τόσα χρόνια να ζουν μέσα στην ασάφεια, στο «περίπου», στην παράκαμψη και τη συνεχή αλλαγή των κανόνων ή και την πλήρη απουσία τους, τις ψεύτικες υποσχέσεις και τα μεγάλα λόγια, που ψήφισαν κυβερνήσεις με συνθήματα πως τα «λεφτά υπάρχουν», τα Ζάππεια και το σκίσιμο των μνημονίων, μπορεί να επικροτούν αυτήν την πολιτική γιατί τους είναι οικεία. Στην Ευρώπη όμως φαίνεται πως τελείωσαν οι κουτόφραγκοι... </div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-19600200212070353342015-02-11T19:49:00.000+02:002015-02-11T19:49:10.413+02:00Τερατογένεση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πιστεύω ότι είναι λάθος να κρίνει κανείς καταστάσεις εν θερμώ, πριν αποκτήσει μια πληρέστερη εικόνα των πραγμάτων και πριν καταλαγιάσει ο θόρυβος από τις αρχικές εντυπώσεις. Γιατί οι πρώτες αντιδράσεις είναι περισσότερο συναισθηματικές απ' ότι πρέπει, πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για πολιτική, όπου συχνά τα έργα διαφέρουν από τα λόγια κι όπου οι υποσχέσεις είναι πάντα υπερβολικές προεκλογικά σε σχέση με την πραγματικότητα. Όταν μάλιστα έχεις μια τόσο ριζική αλλαγή στο πολιτικό τοπία και τη διακυβέρνηση της χώρας, σαν αυτή που είχαμε φέτος στην Ελλάδα, η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος και καλό είναι να περιμένεις τα πρώτα «δείγματα γραφής» για να έχεις πιο συγκροτημένη άποψη. Γι' αυτό και απέφυγα να κάνω το παραμικρό σχόλιο όλο αυτό το διάστημα που πέρασε από τις εκλογές, περιμένοντας και τις προγραμματικές δηλώσεις τις κυβέρνησης, που σίγουρα δίνουν ένα κάπως πιο αξιόπιστο στίγμα για τις προθέσεις της σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες.<br /><br />Παρ' όλα αυτά, υπάρχει εξαρχής μία παράμετρος τόσο αρνητική, που όσο ψύχραιμα κι αν δει κανείς τα πράγματα κι όσο κι αν περιμένει για να δει «που πάει το πράγμα», δεν μπορεί να μην τον επηρεάσει. Γιατί βασική προϋπόθεση για μια πετυχημένη κυβέρνηση είναι, εκτός από τις απαραίτητες ικανότητες των ανθρώπων, η ύπαρξη μιας συγκροτημένης βάσης αρχών και αξιών, που οδηγεί και σ' ένα συγκροτημένο πρόγραμμα. Και αν η, συνηθισμένη στην Ευρώπη, δημιουργία μιας συμμαχικής κυβέρνησης οδηγεί κατ' ανάγκη σε εκατέρωθεν συμβιβασμούς στα προγράμματα, τέτοιου είδους συνεργασίες δεν μπορεί παρά να γίνονται από παρατάξεις που έχουν κάποιους κοινούς στρατηγικούς στόχους (όπως π.χ. η ελεύθερη ή η κρατική οικονομία, η συμμετοχή ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ.) Αλλιώς είναι βραχύβια σχήματα, χωρίς κυβερνητικό πρόγραμμα, αλλά απλώς με μια συγκεκριμένη αποστολή που -εντελώς προσωρινά- παραμερίζει τις διαφορές (όπως π.χ. υπήρξε η κυβέρνηση Ν.Δ - αριστεράς στην Ελλάδα).<br /><br />Σήμερα υποτίθεται ότι έχουμε μία κυβέρνηση με «ορίζοντα τετραετίας». Συγχωρέστε με, αλλά αν και δεν συμπαθώ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που υπάρχουν πολλά για τα οποία οφείλει να απολογηθεί στον ελληνικό λαό, συμμερίζομαι απόλυτα το χαρακτηρισμό της «τερατογένεσης» που έδωσε στην ετερόκλητη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η οποία μας κυβερνά. Ανήκω σε μια γενιά που έζησε την αριστερά του αντιδικτατορικού αγώνα και των αγώνων για εκδημοκρατισμό της χώρας μετά τη μεταπολίτευση, μια αριστερά που διακρινόταν για μια ιδεολογική συγκρότηση, που είχε πολλά στελέχη με ανιδιοτελή στράτευση προς τη συγκεκριμένη ιδεολογική κατεύθυνση και που, παρά τις εσωτερικές διαφωνίες, είχε κάποια κοινή συνιστώσα και πάντως τίποτε απολύτως το κοινό με την ακροδεξιά. <br /><br />Παρατηρώ τώρα έκπληκτος ένα υποτίθεται αριστερό κόμμα, που προεκλογικά ζητούσε τη ψήφο μου με ωραία λόγια περί κοινωνικής δικαιοσύνης, δημοκρατίας, κατάργησης των διακρίσεων ανάμεσα στους ανθρώπους, διαφάνειας στην οικονομική διαχείριση κλπ., όχι απλώς να δέχεται στους κόλπους του κάθε καρυδιάς καρύδι, που είχε τόση σχέση με την αριστερά όση ο Μαρξ με το Δαλάι Λάμα, όχι απλώς να συμπεριλαμβάνει στα στελέχη του ανθρώπους που συμμετείχαν στην άθλια πολιτική των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης που μας έφτασε ως εδώ, αλλά και να δημιουργεί συμμαχική κυβέρνηση μ' ένα ακροδεξιό κόμμα με αντιευρωπαϊκή στάση και εντελώς τυχοδιωκτική πολιτική. Ένα κόμμα του οποίου άλλωστε ο ιδρυτής συμμετείχε ενεργά στην πολιτική του ενός εκ των δύο πόλων του δικομματισμού που μας έφτασαν στη χρεοκοπία. Άσχετα με τα όσα λέγονται, λοιπόν, στα μπαλκόνια, το βήμα της Βουλής και τα ΜΜΕ για λαϊκή κατανάλωση, η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε μία κυβέρνηση χωρίς ιδεολογική συγκρότηση και συγκεκριμένο πρόγραμμα, χωρίς αρχές και αξίες, χωρίς ενδιαφέρον για τα προβλήματα των ανθρώπων, αλλά μόνο μια τυχοδιωκτική δίψα για εξουσία, για την οποία θα συμμαχούσε ακόμα και με το διάβολο. Προφανώς εύχομαι να πετύχει, έστω και από τυχαία σύμπτωση των προσωπικών επιδιώξεων των μελών της με ένα θετικό αποτέλεσμα για την κοινωνία μας. Αλλά ποτέ δεν θα με πείσουν ότι έχουν αρχές και πρόγραμμα και φυσικά ποτέ δεν θα με πείσουν ότι είναι αριστεροί. Γιατί έχω γνωρίσει πραγματικούς αριστερούς...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-14044633779045961972015-01-11T19:33:00.000+02:002015-01-12T13:26:18.043+02:00Απόλυτος αμοραλισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Για πρώτη φορά ίσως μετά τη μεταπολίτευση πραγματοποιούνται εκλογές όπου η ελληνική πολιτική τάξη δεν αναδεικνύει ως στοιχείο αντιπαράθεσης τις όποιες διαφορές της σε ιδεολογία και πολιτική στρατηγική, αλλά έναν εξοργιστικό αμοραλισμό και μια μάχη χωρίς ηθική, χωρίς ιδεολογία, χωρίς συνέπεια, για τις καρέκλες της εξουσίας και μόνο. Αρκεί να δει κανείς, τώρα που ανακοινώθηκαν τα ψηφοδέλτια, πόσο ξεδιάντροπα ξεπεράστηκαν πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές και μετατράπηκαν τα κόμματα (ειδικά τα δύο μεγαλύτερα, αλλά όχι μόνο) σε ανεμομαζώματα γυρολόγων της πολιτικής, τηλεμαϊντανών και καιροσκόπων, για να αντιληφθεί πως δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για μία συγκροτημένη πολιτική με συγκεκριμένο πρόγραμμα και στόχο την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση. Οι καρέκλες να είναι καλά, η πολιτική πελατεία να βολευτεί κι από εκεί και πέρα έχει ο Θεός! Αν βγούμε και από την κρίση (με τη βοήθεια της τύχης και των ξένων εταίρων μας) τόσο το καλύτερο, αν καταστραφεί η χώρα, τόσο το χειρότερο για τη χώρα!<br />
<br />
Βεβαίως ευθύνη γι' αυτό έχει προφανώς και ο ελληνικός λαός, που δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ένα τσούρμο χωρίς αρχές και χωρίς ενημέρωση (ειδικά στην εποχή της μαζικής διάδοσης της πληροφορίας όπου ζούμε) που άγεται και φέρεται από τον κάθε τυχάρπαστο, αλλά υπεύθυνοι πολίτες, που κάνουν επιλογές για το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Και, όμως, τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά ακόμα περισσότερο στα χρόνια της κρίσης, μεγάλο ποσοστό των ψηφοφόρων δεν έδειξαν τον ορθολογισμό και την υπευθυνότητα με την οποία υποτίθεται ότι κάνει ο καθένας επιλογές για το μέλλον του, αλλά ψήφιζαν με κριτήρια ποιος φαινόταν πιο συχνά στο τηλεοπτικό γυαλί, ποιος υποσχόταν τα περισσότερα, ακόμα κι όταν ήταν προφανώς ανεδαφικά, ποιος έβριζε περισσότερο αυτούς που θεωρούσαν υπεύθυνους για μέτρα που δεν τους άρεσαν, ποιος τους επέτρεπε να κάνουν παρανομίες σε βάρος των υπολοίπων, ποιος τους διόριζε παρακάμπτοντας την αξιοκρατία και άλλα τέτοια... ευγενή κριτήρια. <br />
<br />
Φτάσαμε στο σημείο, όταν τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση (αλλά και τα αντιπολιτευτικά κόμματα που στήριζαν κάθε παράλογο αίτημα), οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, όλοι αυτοί να στραφούν για σωτηρία σε ανερμάτιστους λαϊκιστές που υποστήριζαν ότι μπορούμε να... τη φέρουμε σε όλο τον κόσμο και να εκβιάσουμε την υπόλοιπη υφήλιο χωρίς την παραμικρή επίπτωση, σε εγκληματικά στοιχεία που ήταν γνωστό ότι υποστήριζαν τη ναζιστική ιδεολογία που αιματοκύλισε τον κόσμο (λες κι ο εγκληματίας που ζητάς να σε βοηθήσει, θα γίνει μετά ως εκ θαύματος... ηθικός και δεν θα σου κάτσει στο σβέρκο), σε τυχοδιώκτες που υποστήριζαν κάθε αρλούμπα που τους κατέβαινε στο κεφάλι και μπορούσε να είναι αρεστή στο πλήθος κλπ. Καμία απολύτως προσπάθεια για δημιουργία επιτέλους μιας συνεπούς πολιτικής δύναμης, με συνέπεια και ειρμό στο πρόγραμμά της, που θα βασιζόταν σε απλές αρχές που είναι απαραίτητες για την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας, όπως η αξιοκρατία, η διαφάνεια, ο προγραμματισμός, η δίκαιη κατανομή των βαρών, η αποφυγή των ελλειμμάτων στην οικονομική διαχείριση κλπ.<br />
<br />
Όταν οι πολιτικάντηδες βλέπουν τους ψηφοφόρους, ακόμα και σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους, να επιλέγουν με τόσο αλλοπρόσαλλα κριτήρια, δεν θέλουν και πολύ για να βγάλουν στην επιφάνεια στην πιο έντονη μορφή του τον τυχοδιωκτισμό που ούτως ή άλλως τους διέκρινε τόσα χρόνια και να μαζέψουν ως υποψήφιους αυτούς που ανταποκρίνονται περισσότερο σ' αυτά τα αλλοπρόσαλλα κριτήρια. Ούτε έχουν κανένα πρόβλημα να στηλιτεύουν τώρα στους άλλους αυτά που οι ίδιοι έκαναν παλιότερα, με τα ίδια οικτρά αποτελέσματα. Μπορεί π.χ. την ευθύνη για τις πρόωρες εκλογές να την έχει τώρα ο Τσίπρας, αλλά ακριβώς τα ίδια έκανε ο Σαμαράς πριν απ' αυτόν και ακριβώς τα ίδια ο Παπανδρέου πριν από εκείνον, προκαλώντας πρόωρες εκλογές σε εποχές που η οικονομία χρειαζόταν ηρεμία για να ανακάμψει. Κι όταν ήρθαν στην εξουσία πήραν μέτρα χειρότερα από εκείνα που στηλίτευαν (όπως θα κάνει τώρα και ο Τσίπρας αν καταφέρει να έρθει στην εξουσία) και μόνο για το λόγο ότι η ζημιά που προκάλεσαν με τις πρόωρες εκλογές ήταν πολύ μεγάλη και δημιουργούσε πρόσθετες απαιτήσεις. Και μπορούμε να δούμε σε αντιδιαστολή τί γίνεται στις... κανονικές χώρες, εκεί που οι άνθρωποι σέβονται τον εαυτό τους, αναφέροντας το πρόσφατο παράδειγμα της Σουηδίας, όπου μετά την αποχώρηση ενός κόμματος από τη συγκυβέρνηση, υπήρξε συμφωνία με την αντιπολίτευση για τον προϋπολογισμό, ώστε να αποφευχθούν οι πρόωρες εκλογές και να συνεχίσει να κυβερνά μία κυβέρνηση... μειοψηφίας! Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα εδώ, στη χώρα όπου κατέρρευσαν πλέον και η λογική, και οι ιδεολογίες κι όπου φτάσαμε στο σημείο ο -υποτίθεται- αριστερός Τσίπρας να επιβάλλει στο κόμμα του ως υποψήφια την κα Ραχήλ Μακρή από τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ! Ψήφους να πάρουμε κι απ' όπου να 'ναι!...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-63669829297160231602014-11-15T19:59:00.000+02:002014-11-16T20:41:11.347+02:00Ας μιλήσουμε για... ποδόσφαιρο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Ξέρω ότι και μόνο η αναφορά της λέξης «ποδόσφαιρο» αρκεί για να κάνει πολλούς να προσπεράσουν ένα άρθρο, ίσως και με αισθήματα απέχθειας, χωρίς να διαβάσουν ούτε μία γραμμή. Και δεν θα έχουν και άδικο, εδώ που τα λέμε, γιατί αν και πρόκειται για μία από τις πιο δημοφιλείς δραστηριότητες ψυχαγωγίας παγκοσμίως, στην Ελλάδα κοντεύει (αν δεν το έχει ήδη κάνει) να δημιουργήσει μία εικόνα υποκόσμου, με σκάνδαλα, στημένα παιχνίδια (δηλαδή απάτες, για να χρησιμοποιήσουμε τη σωστή λέξη!) και, κυρίως, πολλή βία η οποία ενίοτε καταλήγει και σε θάνατο ανθρώπων. Αυτή η κατάσταση έχει στρέψει μακριά από το ποδόσφαιρο ακόμα και ανθρώπους που τους άρεσε και το παρακολουθούσαν από μικρά παιδιά (αλλά δεν τολμούν τώρα ούτε έξω από το γήπεδο να περάσουν με τα δικά τους παιδιά).<br />
<br />
Το ποδόσφαιρο, όμως, ακριβώς επειδή είναι ακόμα αρκετά δημοφιλές κι επειδή εμπλέκονται σ' αυτό -εκτός από τους φιλάθλους και τους συλλόγους (πολλοί από τους οποίους είναι πλέον ανώνυμες εταιρείες)- και θεσμοί με δημόσιο χαρακτήρα (όπως είναι π.χ. οι αθλητικές ομοσπονδίες, οι εθνικές ομάδες, το κράτος που ελέγχει οικονομικά -υποτίθεται- τις ΠΑΕ, η αστυνομία που τηρεί -υποτίθεται- την τάξη, η δικαιοσύνη που ελέγχει -υποτίθεται;- την παραβατικότητα που σχετίζεται με τα αθλητικά γεγονότα κλπ.), είναι δυστυχώς-καθρέφτης της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Και παρατηρώντας τα γεγονότα που συμβαίνουν στο χώρο του, μπορείς να βγάλεις αρκετά συμπεράσματα με ευρύτερη σημασία για τη συνολική λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας.<br />
<br />
Η χθεσινή ταπεινωτική (όσο και πεντακάθαρη και απολύτως δίκαιη) ήττα της εθνικής ομάδας, λοιπόν, εντός έδρας από τα... νησιά Φερόε, δηλαδή η ήττα των ακριβοπληρωμένων επαγγελματιών Ελλήνων από τους ερασιτέχνες μιας μικροσκοπικής αυτόνομης περιοχής της Δανίας, που είχε να δει νίκη εκτός έδρας σχεδόν 20 χρόνια, δεν είναι ένα απλό ποδοσφαιρικό φαινόμενο. Και δεν είναι τυχαίο ότι συνέβη σε μια από τις πιο παρακμιακές περιόδους στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα των αδιεξόδων στη λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας, που δημιουργούν και πολλαπλασιάζουν προβλήματα χωρίς πιθανότητα λύσης. Και είναι μία απόδειξη ότι αν δεν αποφασίσουμε να εξετάσουμε τη δική μας συμμετοχή και ευθύνη στα προβλήματα μας και δεν σταματήσουμε να ψάχνουμε για αποδιοπομπαίους τράγους και για εξωτερικές επιβουλές που φταίνε για όλα, μπορούν να μας συμβούν ακόμα και τα πιο απίθανα πράγματα, χειρότερα ακόμα και από όσα μας έχουν συμβεί μέχρι τώρα.<br />
<br />
Τί έδειξε αυτή η χθεσινή αθλητική ταπείνωση; Πώς όταν αδιαφορείς για τα χρονίζοντα προβλήματα, όταν σπρώχνεις κάτω από το χαλί τις ακαθαρσίες του δημοσίου βίου αντί να τις καθαρίσεις, όταν κάνεις τα στραβά μάτια σε παρανομίες, όταν ανέχεσαι σε χώρους σαν τους αθλητικούς, που υποτίθεται ότι διαπαιδαγωγούν μέρος τουλάχιστον της νεολαίας, να προβάλλονται ως πρότυπα ψεύτικες νίκες, οικονομικά κέρδη βασισμένα σε απάτες, αναξιοκρατία και υπερεκτίμηση μετριοτήτων, «ενημέρωση» από μέσα που ελέγχουν αυτοί που έπρεπε να ελέγχονται και άλλα παρόμοια, τα αποτελέσματα που θα έχεις είναι χειρότερα από αυτά που μπορούν να πετύχουν οι -έστω μέτριες- δυνατότητές σου και τα -έστω μέτρια- μέσα που έχεις στη διάθεσή σου. Όταν έντεκα ακριβοπληρωμένοι Έλληνες εξευτελίζονται με αυτόν τον τρόπο από έντεκα βόρειους ερασιτέχνες που απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν, δεν φταίει ούτε η «κακιά ώρα», ούτε κάποια ατυχία ή σύμπτωση. Φταίει η απόλυτη παρακμή του χώρου στον οποίο δραστηριοποιούνται, που μειώνει το ενδιαφέρον τους και απαξιώνει τις πραγματικές τους δυνατότητες. Αντίστοιχα αρνητικά φαινόμενα δημιουργεί η συνολική παρακμή της ελληνικής κοινωνίας και δεν φταίνε γι' αυτό οι «κακοί ξένοι» και οι «υπερόπτες βόρειοι» (που ακόμα και ως ερασιτέχνες έχουν τη σοβαρότητα που λείπει από τους δικούς μας «επαγγελματίες» -γενικώς).</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-27367389754312982302014-10-13T19:55:00.003+03:002014-10-17T11:21:06.314+03:00Κατήφορος χωρίς τέλος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Στην Ελλάδα, όπου έχουμε χάσει εντελώς την αίσθηση του μέτρου, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η αμετροέπεια και η αλαζονεία στον πολιτικό λόγο είναι απλώς η αρχή προς έναν ατέλειωτο κατήφορο, που οδηγεί και σε αντίστοιχου επιπέδου πολιτική πράξη. Τα ελληνικά κόμματα (όλα τα ελληνικά κόμματα) έχουν μάθει να ταυτίζουν τον εαυτό τους με τη χώρα και το λαό και θεωρούν πως το να κάνεις αντιπολίτευση σημαίνει να καθυβρίζεις και να συκοφαντείς τον αντίπαλο, ακόμα και χωρίς το παραμικρό στοιχείο. Παρατηρείται μάλιστα το εξωφρενικό φαινόμενο, τα ίδια κόμματα που χαλάνε τον κόσμο όταν σε κάποια εφημερίδα ή κανάλι αναφέρονται φήμες που τα αφορούν (με την ελαφρότητα που το κάνουν αυτό τα ελληνικά ΜΜΕ, μεταδίδοντας κάθε αναπόδεικτη φήμη χωρίς διασταύρωση, απ' όπου κι αν προέρχεται), να υιοθετούν μετά αντίστοιχες αναπόδεικτες φήμες που δημοσιεύονται για τους αντιπάλους τους.<br />
<br />
Τα τελευταία χρόνια, λόγω και της οικονομικής κρίσης και τη οργής που αυτή έχει προκαλέσει τους πολίτες, έχουμε έναν εκτροχιασμό του πολιτικού διαλόγου σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Όποιοι θυμούνται τους διαξιφισμούς μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του... κανονικού φυσικά!) και του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή ή ακόμα και μεταξύ του Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (που τους χώριζε και προσωπική αντιπάθεια) θα θυμούνται ότι υπήρξαν πολύ έντονοι διάλογοι, σκληρές κατηγορίες σε πολιτικό επίπεδο, αλλά ποτέ η τωρινή κατάντια όπου οι μεν αποκαλούν τους δε προδότες και άλλα τέτοια απαράδεκτα. Κι αν αυτά προέρχονται μόνο από περιθωριακά κόμματα και άτομα που απλώς στοχεύουν στο να κάνουν θόρυβο για να κερδίσουν μερικές έδρες στη Βουλή και να μην πάψουν να τρέφονται από τον κρατικό κορβανά, σαν τους... ψεκασμένους Έλληνες, ή από εγκληματικές οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή, που πάντα έβριζαν και προκαλούσαν, ακόμα κι όταν ήταν στο περιθώριο, εξακολουθείς να το αποδοκιμάζεις, αλλά το προσπερνάς ευκολότερα, ως συμπεριφορά ατόμων ούτως ή άλλως μη σοβαρών. Όταν, όμως, προέρχονται από άτομα που είναι στην εξουσία (ως κυβέρνηση) ή τον προθάλαμό της (ως αξιωματική αντιπολίτευση), είναι απαράδεκτα από κάθε άποψη.<br />
<br />
Δυστυχώς ο κατήφορος αυτός δεν έχει τελειωμό και το χειρότερο είναι ότι, χάνοντας το μέτρο, οι άνθρωποι χάνουν και τον εαυτό τους και ολισθαίνουν προς πορείες ιδιαίτερα επικίνδυνες. Το καλάμι το καβάλας εύκολα κι αν το καβαλήσεις ο πειρασμός για συμπεριφορές με δείγματα ολοκληρωτισμού είναι μεγάλος. Και το κακό είναι πώς τέτοια φαινόμενα τα βλέπεις και από ανθρώπους που θεωρούσες σοβαρούς και μετρημένους. Όπως ο Γιάννης Δραγασάκης, που με άφησε άφωνο με μία -ανατριχιαστική κατά τη γνώμη μου- αναφορά σ' ένα πρόσφατο λόγο του στη Βουλή αυτές τις μέρες. Σύμφωνα με τον άνθρωπο, λοιπόν, που προφανώς θα ήταν ένα από τα σημαντικότερα στελέχη σε μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (αντιγράφω το απόσπασμα από το site της Αυγής, για να μην ισχυριστεί κανείς ότι δεν τα είπε ακριβώς έτσι), «Δεν μπορείτε να αποσταθεροποιήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποσταθεροποιήσετε τη χώρα. Αυτό είναι το πρόβλημά σας. Είστε παγιδευμένοι. Όταν μιλάτε ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη την οποία επιλέγει ο λαός, τότε υπονομεύετε εσείς τη σταθερότητα της χώρας»! Η επιτομή του ολοκληρωτισμού σε 4 μόνο γραμμές! Το κόμμα του «είναι η δύναμη την οποία επιλέγει ο λαός», έχοντας λιγότερο από το ένα τρίτο των ψήφων (άρα έχοντας αποδοκιμαστεί- όπως και τα κυβερνητικά κόμματα άλλωστε- από τουλάχιστον τα δύο τρίτα των Ελλήνων) κι όσοι μιλούν εναντίον του «αποσταθεροποιούν τη χώρα». Πλήρης ταύτιση της χώρας με το κόμμα, δηλαδή, και πλήρης ταύτιση του λαού με τη μειοψηφική μερίδα του που στηρίζει το κόμμα. Κι αν σας θυμίζει κάτι αυτό, σωστά σας το θυμίζει. Οι πολιτικές επιλογές μας τελικά περιγράφονται με 5 μόνο λέξεις: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-30309758963278997902014-08-29T17:09:00.000+03:002014-08-29T17:09:31.012+03:00Ανορθολογισμός και αναξιοκρατία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Για μια ακόμα χρονιά, λοιπόν, καμιά... εκατοστή χιλιάδες παιδιά μπαίνουν στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας και, αν συνυπολογίσουμε αυτούς που δεν πέτυχαν, αλλά θα εγγραφούν σε ξένα πανεπιστήμια κι αυτούς που θα σπουδάσουν στα ιδιωτικά κολέγια που συνεργάζονται με ξένα πανεπιστήμια και δίνουν αντίστοιχα πτυχία, η τεράστια πλειοψηφία των αποφοίτων των ελληνικών λυκείων συνεχίζει σπουδές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Παγκόσμιο ρεκόρ πρέπει να είναι αυτό και θεωρητικά αυτή η χώρα θα έπρεπε να είναι ένας παγκόσμιος πρωταθλητής στις επιστήμες, την τεχνολογία, τα γράμματα και τις τέχνες. Φυσικά δεν πρόκειται παρά για μια μαγική εικόνα, γιατί στην πραγματικότητα θα έχουμε και πάλι αρκετούς «φοιτητές» που μπήκαν σε πανεπιστημιακή σχολή με μέση βαθμολογία που πλησιάζει το... μηδέν, χάρη στο ηλίθιο σύστημα επιλογής που κατάργησε τη βάση του 10 για να μη μένουν ξενοίκιαστες γκαρσονιέρες στις δεκάδες πόλεις και χωριά που έχουν ανώτατες σχολές. Επίσης, θα έχουμε ένα σωρό παιδιά που μπήκαν στα πανεπιστήμια χωρίς να έχουν μάθει να σκέπτονται και χωρίς να ξέρουν καν καλά ελληνικά, αποστηθίζοντας απλώς την τυποποιημένη «γνώση» που με την ανοχή, αν όχι με την προτροπή του κράτους παρέχουν τα φροντιστήρια. Κι από την άλλη πλευρά, θα έχουμε πολύ περισσότερους πτυχιούχους από αυτούς που μπορεί να απασχολήσει η ελληνική κοινωνία στις δραστηριότητες που εξειδικεύονται.<br /><br />Δεν έχω τίποτα εναντίον των πανεπιστημιακών σπουδών, αντίθετα είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι ανώτατες σπουδές γίνονται πρώτα απ' όλα για τον ίδιο των άνθρωπο που σπουδάζει και είναι χρήσιμες για την πνευματική του ανάπτυξη ασχέτως επαγγέλματος. Πιστεύω πως ένας έμπορος θα είναι καλύτερος έμπορος αν έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, ένας επικεφαλής συνεργείου θα είναι καλύτερος αν έχει τελειώσει ένα ΤΕΙ, ένα επιχειρηματίας ή ελεύθερος επαγγελματίας θα έχει ευρύτερους ορίζοντες αν έχει ανώτατες σπουδές, όπως κι ένας αγρότης ή οποιοσδήποτε διοικητικός υπάλληλος. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί την επικρατούσα άποψη στην κοινωνία μας, όπου οι σπουδές θεωρούνται -παρά την πληθώρα των πτυχιούχων- ότι ανοίγουν αυτοδίκαια το δρόμο για ένα συγκεκριμένο επαγγελματικό δρόμο. Και δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι οποιοσδήποτε τελειώνει μια από τις πάμπολλες πανεπιστημιακές σχολές φιλολογίας, μαθηματικών, φυσικής, χημείας κλπ., θεωρεί με το τέλος των σπουδών του ότι δικαιούται αυτοδικαίως τον τίτλο του... αδιόριστου εκπαιδευτικού (που εκτός της αυθαίρετης σύνδεσης του πτυχίου με συγκεκριμένη επαγγελματική κατεύθυνση, υποδηλώνει και μία υποχρέωση του κράτους για διορισμό)!<br /><br />Το θέμα είναι ότι βαδίζουμε για μια ακόμα φορά σε λάθος δρόμο, υποθηκεύοντας το μέλλον όχι μόνο μιας ολόκληρης γενιάς, αλλά της ίδιας της χώρας, καθώς μάλιστα όσα περιγράψαμε παραπάνω συνοδεύονται από μία πλήρη και σκανδαλώδη αναξιοκρατία που κατευθύνει στις περισσότερες θέσεις εργασίας τους λιγότερο ικανούς. Αυτό σημαίνει ότι οι καλύτεροι ανάμεσα σ' εκείνους που συμμετέχουν σ' αυτήν την πληθωριστική παραγωγή πτυχίων κατευθύνονται για επαγγελματική αποκατάσταση στις χώρες του εξωτερικού (εκτός από λίγους που για διάφορους, οικογενειακούς ή προσωπικούς λόγους, δεν μπορούν να φύγουν). Ας μη γελιόμαστε, η Ελλάδα έχει καταληφθεί εξ εφόδου από τις μετριότητες, που «κάνουν κουμάντο» στην πολιτική και τον κρατικό μηχανισμό (ακόμα ανατριχιάζω ότι θυμάμαι τον -υποτίθεται διπλωματούχο μηχανικό- αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναφέρεται στην «καύση διοξειδίου του άνθρακα»!), προωθώντας φυσικά αντίστοιχα πρότυπα στο σύνολο της κοινωνίας. Για τους άξιους, για τους καλούς επιστήμονες που παρά τις αντιξοότητες και την έλλειψη μέσων σπουδάζουν αποκτώντας πραγματικές γνώσεις και όχι «κυνηγώντας το πεντάρι», δεν υπάρχουν και πολλές προοπτικές. Και, όλο και περισσότεροι τα τελευταία χρόνια, φεύγουν στο εξωτερικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ελληνική κοινωνία ξοδεύει πόρους -χρήματα και ανθρωποώρες- για να τους σπουδάσει και μετά επωφελούνται τζάμπα από τις γνώσεις τους άλλες χώρες, που τους προσφέρουν περισσότερα κίνητρα γιατί οι πολίτες τους αντιλαμβάνονται την αξία των πνευματικών και επιστημονικών ελίτ για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Ταυτόχρονα βέβαια, επειδή στέλνουμε όλους στα πανεπιστήμια, ακόμα και τους κουμπούρες στα γράμματα, σε λίγα χρόνια δεν θα έχουμε καθόλου εξειδικευμένους τεχνίτες και άλλες ειδικότητες απαραίτητες για τη λειτουργία πολλών τομέων της οικονομίας (αντί να αναβαθμιστούν τα ΕΠΑΛ και τα ΙΕΚ, έχουν καταντήσει οι απόκληροι της εκπαίδευσης). Και τότε θα παρακαλάμε να έρθουν στην Ελλάδα μετανάστες από άλλες χώρες, τους οποίους τώρα δεν θέλουμε. Οι χιλιάδες πτυχιούχοι πανεπιστημίων και ΤΕΙ να δούμε τί θα κάνουν τότε...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-37751485115741557092014-07-23T20:51:00.000+03:002014-07-23T22:54:14.987+03:00Ομαδική παράνοια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας μας τον κόσμο γύρω του διαφέρει πολλές φορές, είτε επειδή μπορεί να διαφέρει η κοσμοθεωρία του καθενός μας (αυτό που κάποιος θεωρεί καλό ή φυσιολογικό, ένας άλλος μπορεί να το θεωρεί κακό η αφύσικο), είτε ακόμα γιατί μπορεί να μην έχουμε όλοι μας αντίληψη ορισμένων γεγονότων, που δεν έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά και που έχει γίνει προσπάθεια απόκρυψής τους για διάφορους λόγους. Τα γεγονότα, όμως είναι γεγονότα και καμιά κοσμοθεωρία δεν μπορεί να τα αλλάξει (όταν ο ήλιος είναι ψηλά, όποια κοσμοθεωρία κι αν έχεις κι όσα ψέματα κι αν σου έχουν πει δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι νύχτα, γιατί τότε είσαι απλώς... ηλίθιος). Δεύτερον, στην εποχή μας, με την πληροφορία να είναι διαθέσιμη σε αφθονία λόγω της παγκοσμιοποίησης της πληροφόρησης, είναι πιο δύσκολο να σε παραπλανήσουν όπως στο παρελθόν, όταν οι ειδήσεις διαδίδονταν στόμα με στόμα. Αρκεί να θέλεις φυσικά να ψάξεις για την αλήθεια. Και τρίτον, ακόμα κι αν δεν έχεις άμεση αντίληψη για κάτι, δεν σημαίνει ότι μπορείς να το απορρίψεις όταν όλα τα λογικά δεδομένα το αποδεικνύουν (ή αντίστροφα να το δεχτείς όταν όλα τα λογικά δεδομένα αποδεικνύουν το αντίθετο). Δεν έχω πάει ποτέ στο Λευκό Οίκο, αλλά ξέρω ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ βρίσκεται εκεί μέσα και καμία λογική υπόθεση ή κανένα στοιχείο δεν μου δείχνει ότι οι χιλιάδες φωτογραφίες, άρθρα, τηλεοπτικές εικόνες κλπ. που το προβάλλουν είναι ψευδείς και παραπλανητικές.<br />
<br />
Αυτά είναι βασικά στοιχεία της ανθρώπινης λογικής που μας κρατούν ισορροπημένους, αλλιώς θα είμαστε όλοι σχιζοφρενείς, ψάχνοντας για ανύπαρκτες πραγματικότητες, ανάλογα με τις επιθυμίες ή τις προκαταλήψεις μας. Κάτι που φαίνεται δυστυχώς πως υπάρχει πλέον στην Ελλάδα, όπου το υπερεγώ που μας καλλιεργούν από παιδιά με βάση τη μεγάλη ιστορία και τον πολιτισμό των προγόνων μας, δεν μας επιτρέπει πρώτον, να δούμε τη σημερινή κατάσταση της κρατικής μας οντότητας, που είναι μια μικρή χώρα με περιορισμένη σημασία και επιρροή στρατιωτική, οικονομική αλλά και πολιτιστική (μιλώντας πάντα για τη σύγχρονη Ελλάδα), σε σχέση με τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας. Δεύτερον, να δεχτούμε τις δικές μας ευθύνες για οτιδήποτε συμβαίνει. Και τρίτον, να κατανοήσουμε τη σημασία των όσων συμβαίνουν στον υπόλοιπο κόσμο και να προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε γι' αυτά και να τα αξιολογούμε με βάση την κοινή ανθρώπινη λογική.<br />
<br />
Όπως αποδεικνύει μια πρόσφατη έρευνα ελλήνων επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, το Διεθνές Πανεπιστήμιο της Ελλάδας και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που προβλήθηκε αυτές τις μέρες από τα ΜΜΕ, στην Ελλάδα υπάρχει πλέον μια κατάσταση ομαδικής παράνοιας, που κάνει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού να πιστεύει απίθανα πράγματα, ακόμα κι αν βασίζονται σε εντελώς παράλογες ή και αδύνατες υποθέσεις. Το πιο σημαντικό απ' αυτά βέβαια έχει σχέση με τη σημερινή κατάστασή μας, με το... 75% να πιστεύει ότι η κρίση της ελληνικής οικονομίας ήταν προσχεδιασμένη από διάφορα εξωθεσμικά κέντρα!!! Τα τρία τέταρτα των ερωτηθέντων θεωρούν δηλαδή ότι τα τεράστια ελλείμματα, το υπερτροφικό κράτος από το οποίο εξαρτιόταν ακόμα και μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα, η ανυπαρξία παραγωγής εγχώριων προϊόντων, ο συνεχής εξωτερικός δανεισμός, η υπερκατανάλωση κλπ. που χαρακτήριζαν την Ελλάδα επί τρεις δεκαετίες δεν ήταν νοσηρά φαινόμενα που μας οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία, αλλά μπορούσαμε εσαεί να ζούμε έτσι και απλώς σε κάποια εξωθεσμικά κέντρα κάποιοι κοιμόντουσαν κάθε βράδυ με την έγνοια πως θα καταστρέψουν μια μικρή χώρα της Μεσογείου με ελάχιστη επιρροή στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική σφαίρα!<br />
<br />
Και αν μεν αυτό ήταν το μόνο παράλογο που πίστευαν οι Έλληνες, θα μπορούσαμε να δεχτούμε ότι είναι συνέπεια του πανικού από την οικονομική καταστροφή (με μια μικρή βοήθεια και από το ελληνικό υπερεγώ) και θα ελπίζαμε ότι με τον καιρό οι άνθρωποι θα δουν την πραγματικότητα. Όμως, η έρευνα δείχνει επίσης πως το 68,66% πιστεύει ότι το φάρμακο ενάντια στον καρκίνο έχει βρεθεί αλλά δεν δίνεται σε ευρεία κυκλοφορία κι ότι το 58,74% πιστεύει ότι η επίθεση στους δίδυμους πύργους ήταν αποτέλεσμα καλά οργανωμένου σχεδίου των ΗΠΑ!!! Ακόμα πιο «κουφό», είναι το γεγονός ότι το 27% των ερωτώμενων πιστεύουν ότι οι αμερικανοί αστροναύτες δεν πήγαν στη Σελήνη το 1969 και η προσσελήνωση είχε σκηνοθετηθεί σε ερημική τοποθεσία!!! Και για να μη νομιστεί πως απλώς αυτά τα παρανοϊκά πράγματα αφορούν γεγονότα που γίνονται έξω, το 60,86% θεωρεί ότι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστα Σημίτης είναι εβραϊκής καταγωγής! Αλλά βέβαια, μια και μιλάμε και για επιθυμία ενημέρωσης, ας μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε μία χώρα όπου το ένα τρίτο του πληθυσμού δεν έχει ποτέ ακουμπήσει ηλεκτρονικό υπολογιστή, τη στιγμή που και η τελευταία Αμερικανίδα γιαγιά έχει λογαριασμό e-mail!</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-39935483325446977852014-06-22T20:39:00.003+03:002014-07-23T20:49:24.002+03:00Δύο ανησυχητικά φαινόμενα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η απογοήτευση και η αγανάκτηση των Ελλήνων από το πολιτικό σύστημα (το οποίο πάντως οι ίδιοι εξέθρεψαν και στήριξαν με την ψήφο τους επί δεκαετείς) είναι δεδομένη, όπως δεδομένη είναι δυστυχώς και η πλήρης έλλειψη ορθολογισμού στην οποία οδηγεί αυτή η απογοήτευση και αγανάκτηση. Δεν είναι τυχαίο ότι φέτος, που για πρώτη φορά μας δόθηκε η ευκαιρία να επιλέξουμε εμείς με σταυρό προτίμησης αυτούς που θα μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο, ο ρόλος του οποίου στη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σημαντικότερος από ποτέ, στείλαμε τη χειρότερη ομάδα ευρωβουλευτών που έχει στείλει ποτέ η Ελλάδα, ασχέτως κομμάτων προτίμησης. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, που κάνουν ακόμα πιο κραυγαλέο τον κανόνα, οι περισσότεροι από αυτούς που στείλαμε δεν έχουν τις γνώσεις, την εμπειρία, τα τυπικά προσόντα και τις γνωριμίες ή την αναγνωρισιμότητα στην Ευρώπη για να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συμμαχίες, ώστε να εκπροσωπήσουν αποτελεσματικά τα ελληνικά συμφέροντα, τα δικά μας συμφέροντα.<br />
<br />
Αυτό, όμως, είναι απλώς ένα δείγμα του ανορθολογισμού με τον οποίο αντιδρά πλέον το εκλογικό σώμα στην Ελλάδα. Αν αυτό έμενε εκεί, θα λέγαμε ότι απλώς χάνουμε άλλη μια ευκαιρία για πιο ενεργό συμμετοχή στα ευρωπαϊκά δρώμενα, ελπίζοντας πως όταν θα ξεπεράσουμε την κρίση, θα επανέλθουμε προς περισσότερο ορθολογικές επιλογές και συμπεριφορά γενικότερα. Το χειρότερο είναι ότι αυτός ο ανορθολογισμός είναι πλήρως κατανοητός από κύκλους που έχουν κάθε συμφέρον να χειραγωγούν την κοινή γνώμη στην Ελλάδα και οι οποίοι έσπευσαν ήδη να τον εκμεταλλευτούν, όπως δείχνουν δύο πολύ ανησυχητικά φαινόμενα που εμφανίστηκαν στις φετινές αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές.<br />
<br />
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ένα μεγαλοεπιχειρηματία, που ήδη έχει κάνει κινήσεις για απόκτηση επιρροής μέσα από ένα δημοφιλές λαϊκό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο και από τη δραστηριοποίησή του σε μέσα ενημέρωσης, να αποκτά τον έλεγχο ενός από τους μεγαλύτερους δήμους της χώρας, του Πειραιά, μέσω... αντιπροσώπου-υπαλλήλου του. Το ότι ο ίδιος έχει το «πάνω χέρι» αν και απλός «δημοτικός σύμβουλος», δεν χρειάζεται να το υποθέσουμε, το απέδειξε μέσα από τις συνεντεύξεις του, αλλά και με τη συνεχή παρουσία του (και με δηλώσεις) δίπλα στον υποψήφιο δήμαρχο σε διάφορες εκδηλώσεις (κάτι που φυσικά δεν είδαμε από κανένα άλλο υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο και κανένα υποψήφιο δήμαρχο σε κανένα μεγάλο δήμο). Έχουμε, λοιπόν, στην ουσία ένα σκιώδη δήμαρχο, που θα μπορεί να καθοδηγεί τη λειτουργία του δήμου (ποιος πιστεύει ότι ο υφιστάμενός του που εκλέχθηκε δήμαρχος θα του φέρει οποιαδήποτε αντίρρηση;), χωρίς όμως να έχει την παραμικρή ευθύνη για οποιεσδήποτε συνέπειες έχει η πολιτική του! Είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθεί κανείς ότι τέτοια φαινόμενα προάγουν την ιδέα της δημοκρατίας, ακόμα και της... αντιπροσωπευτικής, που έχει την έννοια ότι ο λαός εκλέγει και παραχωρεί εξουσία στους εκπροσώπους του και όχι στους εκπροσώπους τρίτων!<br />
<br />
Το δεύτερο φαινόμενο, εντελώς διαφορετικό, αλλά εξίσου ενδεικτικό των αδιεξόδων της ελληνικής κοινωνίας, αφορά την προσπάθεια χειραγώγησης ενός περισσότερο «σκεπτόμενου» τμήματος της ελληνικής κοινωνίας, ανθρώπων που έχουν τη ψυχραιμία για να αντιληφθούν ότι δεν μπορούμε να σώσουμε την κοινωνία κατεδαφίζοντάς την με ακρότητες, αλλά αντικαθιστώντας ένα σάπιο πολιτικό σύστημα με περισσότερο ικανούς ανθρώπους. Πρόκειται για το περίφημο «Ποτάμι», το οποίο δημιούργησε ένας τηλεοπτικός δημοσιογράφος που προσπαθούσε τα τελευταία χρόνια να περάσει ένα προφίλ σοβαρότητας, έχοντας όμως στο παρελθόν ενεργό συμμετοχή στα περιοδικά του άθλιου «λάιφ στάιλ» που οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην παρακμή. Ένα κόμμα το οποίο -ω του θαύματος- από την πρώτη μέρα της ανακοίνωσης της δημιουργίας του γνώρισε από τα ΜΜΕ τέτοια προβολή, που θα τη ζήλευαν ακόμα και κόμματα με πολυετή παρουσία στα ελληνικά πολιτικά πράγματα. Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο κόμμα υπάρχουν πολλοί σοβαροί και αξιόλογοι άνθρωποι (μόνο με τέτοιους ανθρώπους άλλωστε θα μπορούσε να προσεγγίσει το κοινό στο οποίο θέλει να απευθυνθεί). Και προφανώς δεν αμφισβητώ τις καλές προθέσεις αυτών των ανθρώπων. Δεν μπορεί, όμως, παρά ν' αναρωτηθεί κανείς, από τη στιγμή που έχουν δημιουργηθεί, λειτουργήσει και συμμετάσχει σε εκλογές στο παρελθόν ένα σωρό κόμματα, που είχαν ασήμαντη προβολή, τί κρύβεται πίσω από την ακατανόητη υπερπροβολή του ιδρυτή (και προφανώς αυριανού επικεφαλής) του συγκεκριμένου κόμματος. Στη δημοκρατία τέτοια ερωτήματα δεν είναι καθόλου δευτερεύοντα...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-82594269727730341742014-05-17T19:28:00.001+03:002014-05-17T19:31:05.186+03:00Πάρε τον ένα και χτύπα τον άλλο!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Θα περίμενε κανείς ότι η χρεοκοπία της χώρας και η ευθύνη της πολιτικάντικης νοοτροπίας που μας οδήγησε εκεί θα μας είχαν κάνει, πολιτικούς και πολίτες, να αναθεωρήσουμε λίγο προς το... σοβαρότερο τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η πολιτική και τα κριτήρια με τα οποία επιλέγουμε και κρίνουμε τους πολιτικούς. Μάλλον όμως δεν μάθαμε τίποτα απ' αυτήν την περιπέτεια, ο πολιτικός διάλογος μάλιστα έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα χυδαιότητας και ευτέλειας. Κι αν κρίνει κανείς από τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η προεκλογική εκστρατεία για τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης, ακόμα και στις μεγάλες πόλεις, όπου πρωταγωνιστούν γνωστά πολιτικά ονόματα (απ' όλα τα κόμματα) της «κεντρικής» πολιτικής σκηνής, που φιλοδοξούν να έχουν ευρύτερο ρόλο σ' αυτό που αποκαλείται δημόσια ζωή, μάλλον τίποτα δεν έμαθαν από αυτά που δυστυχώς πάθαμε εμείς (γιατί τελικά αυτοί εξακολουθούν να ζουν σε βάρος μας).<br />
<br />
Μια από τις απεχθέστερες μορφές λαϊκισμού, για παράδειγμα, είναι να υποστηρίζεις ότι θα αποφασίσει ο λαός για θέματα πολύπλοκα και εξειδικευμένα, που ακόμα και ειδικοί επιστήμονες χρειάζονται μελέτες επί μελετών για κάνουν τη σωστή επιλογή. Η πρόσφατη δήλωση του υποψηφίου δημάρχου Αθηναίων, κ. Σπηλιωτόπουλου, λοιπόν, ότι θα διοργανώσει δημοψήφισμα για την... πεζοδρόμηση της Πανεπιστημίου, εντάσσεται σ' αυτό το πλαίσιο του πιο ακραίου λαϊκισμού. Ωραίο και δημοκρατικό ακούγεται το δημοψήφισμα, αλλά με ποια στοιχεία στη διάθεσή του θα κάνει την επιλογή του ο μέσος ψηφοφόρος, ώστε αυτή να είναι προς όφελός του; Ένα τόσο πολύπλοκο θέμα, για το οποίο έχουν γίνει μελέτες εκατοντάδων σελίδων και για το οποίο υπάρχουν διαφωνίες ανάμεσα σε ανθρώπους με εξειδικευμένα πτυχία και εμπειρία, πώς είναι δυνατόν να συρρικνώνεται σε μια απλή απάντηση «ναι» ή «όχι», από πολίτες που δεν έχουν τις γνώσεις για να αξιολογήσουν τις σχετικές μελέτες; Όταν χτίζουμε τα σπίτια μας, κάνουμε τα στατικά με... δημοψήφισμα των συγγενών, ή αφήνουμε το μηχανικό να κάνει τη δουλειά του;<br />
<br />
Από την άλλη πλευρά, η ευτέλεια του πολιτικού διαλόγου που προαναφέραμε συμβαδίζει απόλυτα με τη συμπεριφορά των υποψηφίων στην πόλη που υποτίθεται πως θέλουν να νοικοκυρέψουν. Όταν ακόμα και «αριστεροί» υποψήφιοι, που υποτίθεται πως έχουν κάνει σημαία τους την προστασία του περιβάλλοντος και δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για κάθε δραστηριότητα που θεωρούν ότι το επιβαρύνει, έχουν γεμίσει την Αθήνα μ' ένα σκουπιδαριό από αφίσες και φυλλάδια, που πετάνε και κολλάνε (παράνομα) όπου να'ναι, αποκαλύπτεται πλήρως το ποιόν τους και οι πραγματικές τους επιδιώξεις. Όλοι αυτοί οι κύριοι, αριστεροί, δεξιοί και αριστεροδέξιοι, ακραίοι ή μεσαίοι, μας έχουν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την πόλη όπου ζούμε, μας υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι μια καρέκλα που θα παρατείνει την ενασχόλησή τους με τα δημόσια πράγματα, τη διαβίωσή τους δηλαδή με έξοδα δικά μας, γιατί είναι και δύσκολο να βρεις πραγματική δουλειά αυτές τις μέρες...</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4148604890334724545.post-82340374165042196602014-04-23T20:46:00.000+03:002014-04-23T20:46:41.855+03:00Συντεχνιακά προνόμια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Η γελοία υπόθεση με το γάλα και τη διάρκεια ζωής του, που λίγο έλειψε να προκαλέσει στην Ελλάδα πολιτική κρίση την οποία δεν προκάλεσαν στο παρελθόν θέματα ζωτικής σημασίας για το μέλλον της, αποδεικνύει περίτρανα ότι το κύριο πρόβλημα αυτής της χώρας δεν είναι τα «μεγάλα» συμφέροντα, που είναι άλλωστε όλο και λιγότερα αριθμητικά λόγω της έλλειψης επενδύσεων και μεγάλων επιχειρήσεων, αλλά τα δεκάδες μικροσυμφέροντα συντεχνιών. Συχνά μάλιστα τα προβλήματα και οι αντιδράσεις δεν προκαλούνται καν επειδή θίγεται ξεκάθαρα κάποιο απ' αυτά τα μικροσυμφέροντα, αλλά ακόμα κι όταν θεωρηθεί ότι υπάρχει πιθανότητα να θιγεί. Αυτή η υπερπροστασία ήταν που οδήγησε στο παρελθόν και στην αποβιομηχάνιση της χώρας, μόλις άρχισε να εντείνεται ο ανταγωνισμός από ξένα προϊόντα, γιατί η προστατευμένη με δασμούς και άλλα τερτίπια ελληνική βιομηχανία δεν εκσυγχρονίστηκε ποτέ και έμεινε πίσω από τις εξελίξεις της τεχνολογίας, με χαμηλή παραγωγικότητα και με προϊόντα που δεν ανταποκρίνονταν στις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας.<br /><br />Στην προκειμένη περίπτωση, μιλάμε για μία προστασία η οποία όχι μόνο παρέχεται με αυθαιρεσίες και τεχνάσματα και προωθείται από τους υποστηρικτές της με παραπλανητικά επιχειρήματα και κινδυνολογία περί δημόσιας υγείας και κακής ποιότητας προϊόντων, αλλά και δεν εξηγείται στο κοινό ευθαρσώς ότι προωθείται για να εξασφαλιστεί το εισόδημα μιας συγκεκριμένης τάξης με έξοδα των υπολοίπων. Μπορεί οι παλαιοκομματικής νοοτροπίας βουλευτές που απειλούσαν να καταψηφίσουν το νέο νόμο να μιλούσαν γενικώς περί κινδύνου αφανισμού των κτηνοτρόφων, κανείς δεν είπε όμως στους υπόλοιπους Έλληνες ανοιχτά: «Κοιτάξτε, οι κτηνοτρόφοι μας πουλάνε ακριβότερα από τους Ευρωπαίους το γάλα τους γιατί δεν έχουν εκσυγχρονιστεί και δεν έχουν εμπιστοσύνη ο ένας στο άλλο για να συνεταιριστούν, γι' αυτό και με την αυθαίρετη μείωση της υποχρεωτικής διάρκειας του γάλακτος κάνουμε αδύνατες τις εισαγωγές. Έτσι ώστε να μπορούν αυτοί να πουλάνε το ακριβότερο γάλα τους, οπότε θα το αγοράζετε κι εσείς ακριβότερα και μη διαμαρτύρεστε για την ακριβότερη τιμή του σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη».<br /><br />Γιατί η αλήθεια που δεν λέει κανείς είναι ότι το λεγόμενο γάλα των 5 ημερών ούτως ή άλλως διαρκεί 8 μέρες χωρίς πρόβλημα (έχω και προσωπική εμπειρία επ' αυτού και επί χρόνια χρησιμοποιούσαμε στο σπίτι κι έδινα και στα παιδιά μου το γάλα μέχρι και 3 μέρες μετά την ημερομηνία λήξης χωρίς να ξινίσει ποτέ ), επειδή εδώ και πολλά χρόνια η τεχνολογία της παστερίωσης έχει εξελιχθεί και οι βιομηχανίες προσφέρουν γάλα που διαρκεί 8 μέρες. Απλώς δεν τους επιτρέπουμε να το λένε! Σ' ένα πλανήτη όπου σχεδόν 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται, εμείς πετάμε γάλα που θα μπορούσε να καταναλωθεί, για να μπορούν μερικές εκατοντάδες κτηνοτρόφοι μας που δεν θέλουν να συνεταιριστούν για να κάνουν οικονομίες κλίμακας, να το πουλούν ακριβότερα!<br /><br />Για να είμαστε ειλικρινείς, φυσικά αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση συντεχνιακής προστασίας. Η Ελλάδα είναι γεμάτη από τέτοιες περιπτώσεις και σχεδόν κάθε επαγγελματική τάξη έχει κάποια προνόμια σε βάρος της κοινωνίας, γιατί κάποια στιγμή βρέθηκαν πολιτικάντηδες έτοιμοι να τα προωθήσουν για ψηφοθηρικούς λόγους. Κι όποιο προνόμιο δοθεί, δεν αφαιρείται μετά ο Θεός ο ίδιος να κατέβει να το ζητήσει, όχι μια... απλή τρόικα! Το έχω ζήσει και προσωπικά. Πριν από 35 περίπου χρόνια, πήρα ένα πτυχίο από σχολή Μηχανολόγων ελληνικού πολυτεχνείου, την εποχή που είχε αρχίσει πλέον ο διαχωρισμός Μηχανολόγων και Ηλεκτρολόγων. Αν και στη διάρκεια των σπουδών μου δεν πήρα ούτε ένα ηλεκτρολογικό μάθημα (υπήρχαν μόνο κατ' επιλογήν), όταν έκανα αίτηση για την επαγγελματική άδεια ως πτυχιούχος, το ελληνικό κράτος μου έδωσε «γενικήν άδειαν εκτελέσεως ηλεκτρικών εγκαταστάσεων εν Ελλάδι πάσης φύσεως κατηγορίας και ειδικότητος» παρ' όλο που δεν είχα ιδέα για το αντικείμενο! Επειδή κάποτε τα πολυτεχνεία έβγαζαν Μηχανολόγους-Ηλεκτρολόγους, το ΤΕΕ θεωρεί ως «κεκτημένο» ότι οι... σκέτοι Μηχανολόγοι έπρεπε να συνεχίσουν να παίρνουν άδεια εκτέλεσης ηλεκτρικών εγκαταστάσεων στου κασίδη το κεφάλι και οι σκέτοι Ηλεκτρολόγοι άδεια εκτέλεσης μηχανολογικών εγκαταστάσεων!<br /><br />Τα ίδια συμβαίνουν παντού, με δεκάδες επαγγελματικά η οικονομικά προνόμια, τα οποία οι επωφελούμενοι προβάλλουν ως επιλογές προστασίας του... δημοσίου συμφέροντος (πάντα στην Ελλάδα ταυτίζαμε το δημόσιο συμφέρον με το προσωπικό). Γι' αυτό οι φαρμακοποιοί δεν θέλουν να πωλούνται ασπιρίνες στα σούπερ μάρκετ (αν και πωλούνται στα περίπτερα!), λες και μας δίνουν κάποιες οδηγίες όταν τις αγοράζουμε απ' αυτούς, γι' αυτό και οι δικηγόροι θέλουν να είναι υποχρεωτική η παρουσία τους ακόμα και σε αγοραπωλησίες μεταξύ γονέων και τέκνων, γι' αυτό και οι αρτοποιοί πωλούσαν φραντζόλες του «ενός κιλού» με πολύ μικρότερο πραγματικό βάρος χωρίς να τις ζυγίζουν, γι' αυτό και οι καθηγητές ορισμένων ειδικοτήτων πολεμούν με λύσσα τη μείωση των διδακτικών ωρών μαθημάτων που δεν κρίνονται τόσο απαραίτητα, ώστε να εξακολουθήσουν αυτοί να κάνουν στα παιδιά μας άχρηστα μαθήματα, εξασφαλίζοντας δουλειά σε βάρος τους κλπ. κλπ. κλπ. Χωρίς να καταλαβαίνουμε ότι για κάθε προνόμιο που εξασφαλίζουμε προς όφελός μας, προσφέρονται και μερικές δεκάδες προνόμια άλλων σε βάρος μας (γιατί όλοι ψηφοφόροι είμαστε!)</div>
Πάνος Φιλιππακόπουλοςhttp://www.blogger.com/profile/03133725487366856419noreply@blogger.com0