«...τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζομεν...»

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Κατήφορος χωρίς τέλος

Στην Ελλάδα, όπου έχουμε χάσει εντελώς την αίσθηση του μέτρου, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι η αμετροέπεια και η αλαζονεία στον πολιτικό λόγο είναι απλώς η αρχή προς έναν ατέλειωτο κατήφορο, που οδηγεί και σε αντίστοιχου επιπέδου πολιτική πράξη. Τα ελληνικά κόμματα (όλα τα ελληνικά κόμματα) έχουν μάθει να ταυτίζουν τον εαυτό τους με τη χώρα και το λαό και θεωρούν πως το να κάνεις αντιπολίτευση σημαίνει να καθυβρίζεις και να συκοφαντείς τον αντίπαλο, ακόμα και χωρίς το παραμικρό στοιχείο. Παρατηρείται μάλιστα το εξωφρενικό φαινόμενο, τα ίδια κόμματα που χαλάνε τον κόσμο όταν σε κάποια εφημερίδα ή κανάλι αναφέρονται φήμες που τα αφορούν (με την ελαφρότητα που το κάνουν αυτό τα ελληνικά ΜΜΕ, μεταδίδοντας κάθε αναπόδεικτη φήμη χωρίς διασταύρωση, απ' όπου κι αν προέρχεται), να υιοθετούν μετά αντίστοιχες αναπόδεικτες φήμες που δημοσιεύονται για τους αντιπάλους τους.

Τα τελευταία χρόνια, λόγω και της οικονομικής κρίσης και τη οργής που αυτή έχει προκαλέσει τους πολίτες, έχουμε έναν εκτροχιασμό του πολιτικού διαλόγου σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Όποιοι θυμούνται τους διαξιφισμούς μεταξύ του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του... κανονικού φυσικά!) και του Ανδρέα Παπανδρέου στη Βουλή ή ακόμα και μεταξύ του Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (που τους χώριζε και προσωπική αντιπάθεια) θα θυμούνται ότι υπήρξαν πολύ έντονοι διάλογοι, σκληρές κατηγορίες σε πολιτικό επίπεδο, αλλά ποτέ η τωρινή κατάντια όπου οι μεν αποκαλούν τους δε προδότες και άλλα τέτοια απαράδεκτα. Κι αν  αυτά προέρχονται μόνο από περιθωριακά κόμματα και άτομα που απλώς στοχεύουν στο να κάνουν θόρυβο για να κερδίσουν μερικές έδρες στη Βουλή και να μην πάψουν να τρέφονται από τον κρατικό κορβανά, σαν τους... ψεκασμένους Έλληνες, ή από εγκληματικές οργανώσεις σαν τη Χρυσή Αυγή, που πάντα έβριζαν και προκαλούσαν, ακόμα κι όταν ήταν στο περιθώριο, εξακολουθείς να το αποδοκιμάζεις, αλλά το προσπερνάς ευκολότερα, ως συμπεριφορά ατόμων ούτως ή άλλως μη σοβαρών. Όταν, όμως, προέρχονται από άτομα που είναι στην εξουσία (ως κυβέρνηση) ή τον προθάλαμό της (ως αξιωματική αντιπολίτευση), είναι απαράδεκτα από κάθε άποψη.

Δυστυχώς ο κατήφορος αυτός δεν έχει τελειωμό και το χειρότερο είναι ότι, χάνοντας το μέτρο, οι άνθρωποι χάνουν και τον εαυτό τους και ολισθαίνουν προς πορείες ιδιαίτερα επικίνδυνες. Το καλάμι το καβάλας εύκολα κι αν το καβαλήσεις ο πειρασμός για συμπεριφορές με δείγματα ολοκληρωτισμού είναι μεγάλος. Και το κακό είναι πώς τέτοια φαινόμενα τα βλέπεις και από ανθρώπους που θεωρούσες σοβαρούς και μετρημένους. Όπως ο Γιάννης Δραγασάκης, που με άφησε άφωνο με μία -ανατριχιαστική κατά τη γνώμη μου- αναφορά σ' ένα πρόσφατο λόγο του στη Βουλή αυτές τις μέρες. Σύμφωνα με τον άνθρωπο, λοιπόν, που προφανώς θα ήταν ένα από τα σημαντικότερα στελέχη σε μια πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (αντιγράφω το απόσπασμα από το site της Αυγής, για να μην ισχυριστεί κανείς ότι δεν τα είπε ακριβώς έτσι), «Δεν μπορείτε να αποσταθεροποιήσετε τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να αποσταθεροποιήσετε τη χώρα. Αυτό είναι το πρόβλημά σας. Είστε παγιδευμένοι. Όταν μιλάτε ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η δύναμη την οποία επιλέγει ο λαός, τότε υπονομεύετε εσείς τη σταθερότητα της χώρας»! Η επιτομή του ολοκληρωτισμού σε 4 μόνο γραμμές! Το κόμμα του «είναι η δύναμη την οποία επιλέγει ο λαός», έχοντας λιγότερο από το ένα τρίτο των ψήφων (άρα έχοντας αποδοκιμαστεί- όπως και τα κυβερνητικά κόμματα άλλωστε- από τουλάχιστον τα δύο τρίτα των Ελλήνων) κι όσοι μιλούν εναντίον του «αποσταθεροποιούν τη χώρα». Πλήρης ταύτιση της χώρας με το κόμμα, δηλαδή, και πλήρης ταύτιση του λαού με τη μειοψηφική μερίδα του που στηρίζει το κόμμα. Κι αν σας θυμίζει κάτι αυτό, σωστά σας το θυμίζει. Οι πολιτικές επιλογές μας τελικά περιγράφονται με 5 μόνο λέξεις: μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα!