«...τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζομεν...»

Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013

Από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Παρακολουθώντας τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα, καταλήγει κανείς στο θλιβερό συμπέρασμα ότι βαδίζουμε προς μία ακόμα καταστροφή από αυτές που οι Έλληνες έχουν ζήσει πολλές φορές στη διάρκεια των αιώνων της ελληνικής ιστορίας. Και η μοναδική ελπίδα να αποφύγουμε τον βέβαιο πνιγμό, είναι να μας συγκρατήσει στην επιφάνεια η Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή ίσως να μη τη συμφέρει να αφήσει να καταρρεύσει μία χώρα μέλος της. Το βασικό φαινόμενο, πάντως, που συνόδεψε όλες τις προηγούμενες καταστροφές του ελληνισμού έχει κάνει πάλι την εμφάνισή του. Πρόκειται για τη φυγή προς το εξωτερικό της ελληνικής ελίτ, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεκάδων χιλιάδων μορφωμένων και ικανών νέων που η ελληνική κοινωνία ξόδεψε εκατομμύρια για να σπουδάσουν. Χωρίς αυτούς, με τις μετριότητες, τους κομματικούς παρατρεχάμενους και τους ελάχιστους ικανούς που για διάφορους λόγους είναι παγιδευμένοι εδώ και δεν μπορούν να φύγουν, αναρωτιέται κανείς ποιος ακριβώς θα συμβάλλει στην ανόρθωση της Ελλάδας όταν και αν υπάρξει οικονομική ανάκαμψη.

Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι αναγκαστήκαμε να αναθέσουμε τη διάσωσή της σ' αυτούς που την έφεραν σ' αυτό το χάλι και που δεν έχουν καν τις ικανότητες για τόσο δύσκολες αποστολές γιατί δεν είναι παρά μετριότητες και, από την άλλη πλευρά, η εναλλακτική λύση, η σημερινή αντιπολίτευση, είναι ακόμα χειρότερες μετριότητες, αδίστακτοι πολιτικοί τυχοδιώκτες που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή αν καταστραφεί εντελώς η χώρα προκειμένου να έρθουν στην εξουσία. Δεν έχουν σημασία οι πολιτικές τους κατευθύνσεις, άλλωστε και στις δύο πλευρές -κυβερνητική και αντιπολιτευτική- υπάρχει πολυχρωμία και, σε τελική ανάλυση, όταν προσπαθήσεις να σβήσεις τη φωτιά στο σπίτι σου, λίγο σε ενδιαφέρει τί ρούχα φοράνε αυτοί που τη σβήνουν. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πρόκειται για κρατικοδίαιτους επαγγελματίες της πολιτικής και του συνδικαλισμού, με ανεπαρκή παιδεία και ανύπαρκτες ικανότητες, που γνωρίζουν ότι μόνο στη «δημόσια ζωή» έχουν μέλλον, γιατί αν βρίσκονταν έξω απ' αυτή δεν θα είχαν στον ήλιο μοίρα.

Με τον ίδιο άθλιο οπορτουνιστικό τρόπο με τον οποίο ασκούσαν πολιτική επί δεκαετίες, με συνεχείς αντιφάσεις και παλινδρομήσεις, υποστηρίζοντας τώρα αυτά που απέρριπταν παλιότερα και απορρίπτοντας τώρα αυτά που υποστήριζαν, προσπαθούν όλοι -είτε ασκώντας εξουσία, είτε αντιπολίτευση- όχι να σπρώξουν τη χώρα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά να προσεταιριστούν τους πιο αφελείς και εύπιστους (και υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα!), προκειμένου να εξασφαλίσουν ψήφους. Γνωρίζουν άλλωστε ότι οι Έλληνες, συναισθηματικοί σε βαθμό παραλογισμού, μπορούν μέσα στην αγανάκτησή τους να ψηφίζουν ότι να 'ναι και να πιστέψουν ότι να 'ναι, φτάνοντας στο σημείο να δώσουν εκατοντάδες χιλιάδες ψήφους στην άθλια εγκληματική -και τελικά ανθελληνική- συμμορία των νεοναζί, που δεν διστάζουν να παραδέχονται πλέον δημόσια ότι αρθρογραφούσαν υπέρ του Χίτλερ ή να αρνούνται το ολοκαύτωμα!

Ακόμα κι όταν καταρρέουν τα παραμύθια, περί «επενδυτικών ευκαιριών» που προβάλλουν οι μεν ότι προσφέρει η Ελλάδα ή «περί ξεπουλήματος» που υποστηρίζουν οι δε ότι επιδιώκεται, και αποδεικνύεται ότι ελάχιστοι είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν σ' αυτήν την αλλοπρόσαλλη χώρα, ανακαλύπτουν χίλιες δικαιολογίες για να μας πείσουν ότι είχαν δίκιο, τη στιγμή που γνωρίζουν ότι και οι δύο πλευρές μας λένε... μπαρούφες! Υποψήφιοι επενδυτές αδιαφορούν για τα προσφερόμενα δήθεν «φιλέτα», δεν αγοράζουν ούτε καν ακίνητα που κάθονται απούλητα και ρημάζουν, με τιμές που πλησιάζουν στο μηδέν. Και από τη μία πλευρά μας λένε ότι θα βρουν καλύτερους επενδυτές κι από την άλλη κατηγορούν για ανικανότητα αυτούς που πριν κατηγορούσαν για ξεπούλημα, αφού πρώτα έχουν κάνει κάθε προσπάθεια για να τορπιλίσουν και την παραμικρή συμφωνία!

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα  αυτής της παρανοϊκής κατάστασης στην οποία μας έχουν οδηγήσει οι πολιτικές συμμορίες που λυμαίνονται την Ελλάδα, είναι οι εξελίξεις στην ΕΡΤ. Από τη μία έχουμε μία κυβέρνηση που υποστηρίζει ότι δεν είναι δυνατόν να εξακολουθούν να λειτουργούν με τεράστια ελλείμματα σε μια χρεοκοπημένη χώρα δημόσιοι οργανισμοί, όταν δεν έχουμε λεφτά για φάρμακα και συντάξεις κι ότι στην ΕΡΤ υπήρχε ένα όργιο σπατάλης, ρεμούλας, πελατειακών σχέσεων και αναξιοκρατίας. Αυτή ή ίδια όμως κυβέρνηση (οι συμμετέχοντες στην οποία ήταν υπεύθυνοι επί δεκαετίες γι' αυτήν την κατάσταση) εξακολουθούσε μέχρι σήμερα ακριβώς την πολιτική που καταγγέλλει! Είναι δυνατόν να προσπαθούν να μας πείσουν ότι έβαλαν το... Λιάτσο γενικό διευθυντή στην ΕΡΤ για να την εξυγιάνουν ή ότι το... όραμα που είχαν για ποιοτική, αξιοκρατική και λιγότερο σπάταλη τηλεόραση θα το υλοποιούσαν προωθώντας ατάλαντες μετριότητες με «μπάρμπα στην Κορώνη» σαν τη Σαλαγκούδη; Κι από την άλλη πλευρά, αυτοί που τώρα ξεσηκώθηκαν και απειλούν με πανελλαδικές απεργίες και ανένδοτους αγώνες δεν είναι οι ίδιοι που έβριζαν την ΕΡΤ ως κομματική; Κι αφού τους έπιασε τώρα ο πόνος για τους εργαζόμενους, πού ήταν όλοι αυτοί όταν έκλεινε το Alter κι έμεναν στο δρόμο 800 άνθρωποι; Πού ήταν όταν έκλεινε η Ελευθεροτυπία, αφήνοντας στο δρόμο εκατοντάδες άλλους; Πού ήταν όταν έκλεινε η ΙΜΑΚΟ και έμεναν στη ψάθα οι εργαζόμενοι στα περιοδικά της; Πού ήταν όταν έκλειναν οι εκδόσεις Λυμπέρη; Πού ήταν όταν έκλειναν ένα σωρό περιοδικά, ραδιόφωνα και εφημερίδες; Αλλά βέβαια, όλα αυτά ήταν ιδιωτικά. Ενώ κλείνοντας η ΕΡΤ (που δεν κλείνει, αλλά συρρικνώνεται), κλείνει και η διέξοδος για πρόσληψη διαφόρων ημετέρων σε σίγουρη θέση, με λεφτά που πληρώνουν τα κορόιδα οι φορολογούμενοι. Για τους άλλους άνεργους των ΜΜΕ δεν χρειαζόταν πανελλαδική απεργία σε όλα τα μέσα και ανένδοτος αγώνας. Για το μαγαζί του βολέματος επιβάλλεται...