Η πολιτική σύγκρουση (γιατί περί αυτού πρόκειται) που εξελίσσεται εδώ και εβδομάδες στα μεγαλύτερα ελληνικά πανεπιστήμια είναι η τελευταία απόδειξη, ακόμα και για τους πιο δύσπιστους, για την ανικανότητα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στο σύνολό του να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση με προοπτική μιας υγιούς ανάπτυξης σε μόνιμη βάση και όχι με δεκανίκια και ενέσεις από κάθε είδους εταίρους και συμμάχους. Αυτή τη στιγμή η χώρα έχει κυριευθεί από μία πολιτική συμμορία (στην οποία συμπεριλαμβάνονται όλα τα πολιτικά κόμματα, ακόμα και τα δήθεν «αντισυστημικά») που έχει ως μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της εξουσίας από τους επαγγελματίες της πολιτικής και τους κομματικούς στρατούς τους. Εκείνο το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας δηλαδή που περιλαμβάνει τα λιγότερο ικανά μέλη της, που εκτός πολιτικής είναι αμφίβολο αν θα μπορούσαν να βρουν ικανοποιητική απασχόληση, αλλά ταυτόχρονα και τα πιο αδίστακτα και τυχοδιωκτικά, που δεν θα δίσταζαν να οδηγήσουν τη χώρα στο χάος προκειμένου να διατηρήσουν τη δική τους θέση στην προνομιούχο δραστηριότητα της πολιτικής, η οποία τους εξασφαλίζει άνετη διαβίωση με δικά μας έξοδα.
Η λυσσώδης μάχη που δίνουν μεταξύ τους δεν έχει ούτε στο ελάχιστο ως σκοπό την εξάλειψη της δυστυχίας στην Ελλάδα και την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, την οποία άλλωστε δεν έχουν και τις ικανότητες να πετύχουν, αλλά αποκλειστικά και μόνο την εξουσία και τα αυξημένα προνόμια που προκύπτουν από αυτή, και για εκείνους που την ασκούν, και για την πολιτική πελατεία τους, τους συνδικαλιστικούς και παραπολιτικούς παρατρεχάμενους που συνδέονται μαζί τους. Τα πανεπιστήμια στα οποία ξέσπασε η κρίση δεν είναι τυχαία, είναι κυρίως αυτά στα οποία έχουν καταγγελθεί τα μεγαλύτερα όργια χαριστικών προσλήψεων, κάποιες από τις οποίες πρέπει τώρα μοιραία να θυσιαστούν λόγω της ανάγκης μείωσης του δημοσίου. Μιας μείωσης που δεν γίνεται βέβαια ορθολογικά, αλλά με αντιστάσεις στις πιέσεις της τρόικας και με κάθε προσπάθεια να διασωθούν οι πιο κοντινοί «ημέτεροι» όλων των πλευρών, καταλήγοντας τελικά σε τυφλές απολύσεις, ανεξαρτήτως ικανοτήτων και γνώσεων.
Το γεγονός ότι αυτή η μάχη γίνεται με όμηρο ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, τους χιλιάδες φοιτητές και τις οικογένειές τους, δεν απασχολεί κανένα. Από τη μία πλευρά έχουμε μία αντιπολίτευση που (σύμφωνα άλλωστε και με δικές της δηλώσεις) προσπαθεί να ρίξει την κυβέρνηση από το πεζοδρόμιο και όχι περιμένοντας τις επόμενες εκλογές και θέτει υπό την προστασία της (συχνά και την καθοδήγησή της) κάθε ακραία διεκδίκηση, ακόμα κι αν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις υποτιθέμενες αρχές της. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κλειστές αίθουσες, οι κλειδωμένες από τους υπαλλήλους πόρτες των πανεπιστημίων και η βίαια «περιφρούρηση» της απεργίας αποτελούν μία βάναυση παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου, για το οποίο κόπτεται τόσα χρόνια η αντιπολίτευση, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός. Όπως επίσης, η πλήρης απαξίωση των μεγαλύτερων ελληνικών πανεπιστημίων από το χάος που επικρατεί σ' αυτά επί χρόνια με τις συνεχείς καταλήψεις που προκαλούν αντιπολιτευτικές μειοψηφίες και την απώλεια του εξαμήνου στην οποία οδηγεί η σημερινή κατάσταση (ή τη διάσωσή του με ψευτολύσεις που απαξιώνουν ακόμα περισσότερο τα πανεπιστήμια, αφού στην πράξη έχει ήδη χαθεί), αποτελεί το μεγαλύτερο χτύπημα κατά της δημόσιας παιδείας. Αυτής που υποτίθεται πως υπερασπίζονται οι «αγωνιστές» των καταλήψεων και των κλειστών πανεπιστημίων και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά σκοτώνουν καθημερινά με τις πράξεις τους.
Από την άλλη πλευρά έχουμε μία κυβέρνηση που δεν έχει απαλλαγεί καθόλου από τη φαύλη μικροκομματική νοοτροπία του παρελθόντος, που βασίζει τη λειτουργία της σε αποτυχημένους πολιτικάντηδες και «συμβούλους», συνυπεύθυνους στο παρελθόν για τη χρεοκοπία της χώρας, που φοβούμενη το «πολιτικό κόστος» από τη δική της πελατεία δεν έχει τολμήσει να εφαρμόσει εγκαίρως τους νόμους όπου χρειάζεται, ώστε να μην παίρνει οριζόντια μέτρα, αλλά να μειώνει, να απολύει, να μετακινεί με βάση τις πραγματικές ανάγκες και την αξιοκρατία. Αφήνει έτσι τα πράγματα να εξελίσσονται ραγδαία προς το χειρότερο, δεν εφαρμόζει τους νόμους και τις αποφάσεις των δικαστηρίων, ώστε να μπορεί μετά να ρίξει το φταίξιμο στην αντιπολίτευση για όσα ακολουθήσουν σε βάρος των φοιτητών, που είναι όμηροι του πολιτικού παιχνιδιού.
Θα πρέπει, όμως, να τονιστεί παράλληλα με όλα αυτά και η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία αυτόν τον πόλεμο των πολιτικών συμμοριών που γίνεται σε βάρος της, έχοντας μάθε επί δεκαετίες να μη διεκδικεί το δίκαιο και το σωστό, αλλά να περιμένει λύσεις «από πάνω», ακόμα κι αυτές προκαλούν στρεβλώσεις και δυσλειτουργίες που τις βρίσκουμε πάντα μπροστά μας μετά από λίγο καιρό. Προ ημερών έγινε στην Αθήνα μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ του ανοίγματος των πανεπιστημίων, στην οποία μαζεύτηκαν μόνο χίλια άτομα από τις δεκάδες χιλιάδες που πλήττονται από τα κλειστά πανεπιστήμια. Στην ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε για τη συγκέντρωση υπογραφών υπέρ του ανοίγματος των πανεπιστημίων, ο αριθμός των υπογραφών δεν έχει περάσει ούτε τις 30.000 αντί να είναι τρία εκατομμύρια! Προφανώς περιμένουν από τον Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Τσίπρα, τους ψεκασμένους ή ακόμα και τους νεοναζί να τους δώσουν τη λύση. Μόνο που αυτοί νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους και η λύση που θα δώσουν θα είναι λειψή και ανεπαρκής. Και θα την βρούμε πάλι μπροστά μας, όταν τα ακριβοπληρωμένα από τους γονείς πτυχία θα έχουν εξελιχθεί σε κουρελόχαρτα...
Η λυσσώδης μάχη που δίνουν μεταξύ τους δεν έχει ούτε στο ελάχιστο ως σκοπό την εξάλειψη της δυστυχίας στην Ελλάδα και την πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας στο σύνολό της, την οποία άλλωστε δεν έχουν και τις ικανότητες να πετύχουν, αλλά αποκλειστικά και μόνο την εξουσία και τα αυξημένα προνόμια που προκύπτουν από αυτή, και για εκείνους που την ασκούν, και για την πολιτική πελατεία τους, τους συνδικαλιστικούς και παραπολιτικούς παρατρεχάμενους που συνδέονται μαζί τους. Τα πανεπιστήμια στα οποία ξέσπασε η κρίση δεν είναι τυχαία, είναι κυρίως αυτά στα οποία έχουν καταγγελθεί τα μεγαλύτερα όργια χαριστικών προσλήψεων, κάποιες από τις οποίες πρέπει τώρα μοιραία να θυσιαστούν λόγω της ανάγκης μείωσης του δημοσίου. Μιας μείωσης που δεν γίνεται βέβαια ορθολογικά, αλλά με αντιστάσεις στις πιέσεις της τρόικας και με κάθε προσπάθεια να διασωθούν οι πιο κοντινοί «ημέτεροι» όλων των πλευρών, καταλήγοντας τελικά σε τυφλές απολύσεις, ανεξαρτήτως ικανοτήτων και γνώσεων.
Το γεγονός ότι αυτή η μάχη γίνεται με όμηρο ένα τεράστιο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, τους χιλιάδες φοιτητές και τις οικογένειές τους, δεν απασχολεί κανένα. Από τη μία πλευρά έχουμε μία αντιπολίτευση που (σύμφωνα άλλωστε και με δικές της δηλώσεις) προσπαθεί να ρίξει την κυβέρνηση από το πεζοδρόμιο και όχι περιμένοντας τις επόμενες εκλογές και θέτει υπό την προστασία της (συχνά και την καθοδήγησή της) κάθε ακραία διεκδίκηση, ακόμα κι αν έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις υποτιθέμενες αρχές της. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κλειστές αίθουσες, οι κλειδωμένες από τους υπαλλήλους πόρτες των πανεπιστημίων και η βίαια «περιφρούρηση» της απεργίας αποτελούν μία βάναυση παραβίαση του πανεπιστημιακού ασύλου, για το οποίο κόπτεται τόσα χρόνια η αντιπολίτευση, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός. Όπως επίσης, η πλήρης απαξίωση των μεγαλύτερων ελληνικών πανεπιστημίων από το χάος που επικρατεί σ' αυτά επί χρόνια με τις συνεχείς καταλήψεις που προκαλούν αντιπολιτευτικές μειοψηφίες και την απώλεια του εξαμήνου στην οποία οδηγεί η σημερινή κατάσταση (ή τη διάσωσή του με ψευτολύσεις που απαξιώνουν ακόμα περισσότερο τα πανεπιστήμια, αφού στην πράξη έχει ήδη χαθεί), αποτελεί το μεγαλύτερο χτύπημα κατά της δημόσιας παιδείας. Αυτής που υποτίθεται πως υπερασπίζονται οι «αγωνιστές» των καταλήψεων και των κλειστών πανεπιστημίων και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά σκοτώνουν καθημερινά με τις πράξεις τους.
Από την άλλη πλευρά έχουμε μία κυβέρνηση που δεν έχει απαλλαγεί καθόλου από τη φαύλη μικροκομματική νοοτροπία του παρελθόντος, που βασίζει τη λειτουργία της σε αποτυχημένους πολιτικάντηδες και «συμβούλους», συνυπεύθυνους στο παρελθόν για τη χρεοκοπία της χώρας, που φοβούμενη το «πολιτικό κόστος» από τη δική της πελατεία δεν έχει τολμήσει να εφαρμόσει εγκαίρως τους νόμους όπου χρειάζεται, ώστε να μην παίρνει οριζόντια μέτρα, αλλά να μειώνει, να απολύει, να μετακινεί με βάση τις πραγματικές ανάγκες και την αξιοκρατία. Αφήνει έτσι τα πράγματα να εξελίσσονται ραγδαία προς το χειρότερο, δεν εφαρμόζει τους νόμους και τις αποφάσεις των δικαστηρίων, ώστε να μπορεί μετά να ρίξει το φταίξιμο στην αντιπολίτευση για όσα ακολουθήσουν σε βάρος των φοιτητών, που είναι όμηροι του πολιτικού παιχνιδιού.
Θα πρέπει, όμως, να τονιστεί παράλληλα με όλα αυτά και η απάθεια με την οποία αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία αυτόν τον πόλεμο των πολιτικών συμμοριών που γίνεται σε βάρος της, έχοντας μάθε επί δεκαετίες να μη διεκδικεί το δίκαιο και το σωστό, αλλά να περιμένει λύσεις «από πάνω», ακόμα κι αυτές προκαλούν στρεβλώσεις και δυσλειτουργίες που τις βρίσκουμε πάντα μπροστά μας μετά από λίγο καιρό. Προ ημερών έγινε στην Αθήνα μία συγκέντρωση διαμαρτυρίας υπέρ του ανοίγματος των πανεπιστημίων, στην οποία μαζεύτηκαν μόνο χίλια άτομα από τις δεκάδες χιλιάδες που πλήττονται από τα κλειστά πανεπιστήμια. Στην ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε για τη συγκέντρωση υπογραφών υπέρ του ανοίγματος των πανεπιστημίων, ο αριθμός των υπογραφών δεν έχει περάσει ούτε τις 30.000 αντί να είναι τρία εκατομμύρια! Προφανώς περιμένουν από τον Σαμαρά, το Βενιζέλο, τον Τσίπρα, τους ψεκασμένους ή ακόμα και τους νεοναζί να τους δώσουν τη λύση. Μόνο που αυτοί νοιάζονται μόνο για την πάρτη τους και η λύση που θα δώσουν θα είναι λειψή και ανεπαρκής. Και θα την βρούμε πάλι μπροστά μας, όταν τα ακριβοπληρωμένα από τους γονείς πτυχία θα έχουν εξελιχθεί σε κουρελόχαρτα...
