Δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι ο τρόπος με τον οποίο θα αντιμετωπιζόταν στην Ελλάδα η κρίση στη Κύπρο, θα αναδείκνυε τη γνωστή υστερία που μας χαρακτηρίζει, την καταστροφολαγνεία που εκπέμπουν τα τηλεοπτικά κανάλια και την αμετροέπεια των πολιτικών, που λένε ότι νά 'ναι γιατί ξέρουν ότι οι Έλληνες ξεχνούν πολύ γρήγορα. Είναι όμως ν' απορεί κανείς με την επιλεκτική αμνησία που εμφανίζεται σ' αυτήν τη χώρα και με την προσπάθεια όσων θεωρούν ότι αντιπολίτευση σημαίνει άρνηση ακόμα της λογικής και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, να αναδείξουν τον παραλογισμό τους με επιχειρήματα που βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση από τα ελληνικά συμφέροντα.
Απορίες προκαλεί πρώτα απ' όλα η υστερία με το κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ στην Κύπρο και η προσπάθεια να αναδειχθεί από μερικούς ως κάτι το αδιανόητο, που αποκαλύπτει «κρυφά σχέδια» τα οποία παρέμενα μέχρι τώρα στη αφάνεια. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επανειλημμένως διακηρύξει ότι είναι προστατευμένες οι καταθέσεις ΜΕΧΡΙ 100.000 ευρώ. Σε απλά ελληνικά (και σε κάθε άλλη γλώσσα αυτού του πλανήτη) αυτό σημαίνει πως οι καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ ΔΕΝ είναι εγγυημένες. Το ότι αυτό δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα σε ευρωπαϊκή χώρα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, γιατί δεν είναι κι ένα μέτρο που παίρνεις ανά πάσα στιγμή, αλλά όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν κάτι καλύτερο (ή, αν προτιμάτε, κάτι λιγότερο κακό, γιατί μια χρεοκοπία πάντα συνεπάγεται κάτι κακό). Η μη εγγύηση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ (πολύ υψηλότερων στην ουσία, γιατί είναι 100.000 ευρώ ανά τράπεζα και ανά άτομο) σημαίνει ότι μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να απομειωθούν κι αυτό ακριβώς συνέβη. Πολύ κακό, αλλά όχι για να πέφτουμε και από τα σύννεφα.
Γιατί στην Κύπρο συνδυάζονταν όλες αυτές οι συνθήκες που θα δικαιολογούσαν κάτι τέτοιο. Κατ' αρχάς τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διασώθηκαν όμως από τις χώρες τους και οι καταθέτες δεν έχασαν τα λεφτά τους. Με τα θηριώδη μεγέθη στα οποία είχαν εξελιχθεί οι κυπριακές τράπεζες, χωρίς μάλιστα αντίστοιχες εξασφαλίσεις, πολύ απλά η κυπριακή κυβέρνηση δεν είχε τα οικονομικά μέσα για να τις σώσει και να εξασφαλίσει όλες τις καταθέσεις, όπως έκαναν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κι αυτό δεν έχει σχέση ούτε με το ευρώ ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα μάλιστα η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη εκτός ευρώ, γιατί αν οι ξένοι καταθέτες είχαν καταθέσεις σε ξένο συνάλλαγμα, όπως είναι απολύτως λογικό, η αναπόφευκτη υποτίμηση της κυπριακής λίρας θα έκανε ακόμα δυσκολότερη τη διάσωση των τραπεζών και την εξασφάλιση των καταθέσεων. Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν το συζητάμε, τα 10 δις ευρώ που θα δοθούν από την ΕΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος θα έπρεπε να τα βρει η κυπριακή κυβέρνηση από αλλού, δηλαδή από ...πουθενά!
Ακόμα πιο εξοργιστικό όμως, κάτι που δείχνει και την αθλιότητα στην οποία έχει φτάσει ο λαϊκισμός στην Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι αυτοί που φωνάζουν περισσότερο, είναι εκείνοι που έλεγαν πόσο... μάγκες είναι οι Ισλανδοί, που άφησαν τις τράπεζές τους να χρεοκοπήσουν και τους ξένους καταθέτες να χάσουν όλα τα λεφτά τους (μόνον έτσι έγινε δυνατή η εξασφάλιση του συνόλου των καταθέσεων των Ισλανδών πολιτών, κάτι που θα μπορούσε να γίνει και στην Κύπρο, αν «κουρευόταν» το σύνολο των καταθέσεων των εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης καταθετών)! Οι ίδιοι άνθρωποι μας λένε τώρα, ότι στην Κύπρο κακώς δεν προστατεύτηκαν οι ξένοι καταθέτες για τα άνω των 100.000 ποσά κι ότι θα έπρεπε οι Ευρωπαίοι να κόψουν το λαιμό τους και βρουν όσα δις χρειάζονταν για να εξασφαλιστούν οι καταθέσεις των Ρώσων. Ταυτόχρονα -άλλη αντίφαση, που μας οδηγεί πλέον στα μονοπάτια της ψυχιατρικής- οι ίδιοι πανηγύριζαν για την άρνηση της κυπριακής Βουλής να αποδεχθεί την αρχική πρόταση Αναστασιάδη (που ξετσίπωτα κάποιοι ψεύτες προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ήταν ευρωπαϊκή πρόταση) για μικρό κούρεμα και των μικρότερων καταθέσεων, που θα μπορούσε να περιορίσει σε λογικά επίπεδα των κούρεμα των μεγάλων, το οποίο εκ των υστέρων μας λένε τώρα ότι θα κάνει κακό στην Κύπρο! Τότε γιατί δεν υποστήριζαν την αρχική πρόταση, που απλώς θα στερούσε όλους τους καταθέτες, μικρούς και μεγάλους, από ποσά που θα ήταν λιγότερα από τους τόκους δύο ετών;
Όσο για το επιχείρημα περί Λουξεμβούργου και άλλων χωρών (ακόμα και της Ελβετίας, η οποία δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση!) με «φουσκωμένο» τραπεζικό τομέα, για τις οποίες «δεν μιλάει κανείς», ξεπερνάει και τα όρια της γελοιότητας. Πρώτον, δεν μιλάει κανείς γιατί δεν χρεοκόπησαν αυτές οι τράπεζες, ούτε ζήτησαν διάσωση από της ΕΕ οι χώρες στις οποίες βρίσκονται. Δεύτερον, οι περισσότερες απ' αυτές ανήκουν σε μεγάλους ξένους ομίλους, άρα έχουν πολύ μεγαλύτερη κεφαλαιακή βάση και εξασφαλίσεις. Τρίτον, αυτές οι τράπεζες δεν δίνουν εξωφρενικά επιτόκια όπως οι κυπριακές, οπότε δεν χρειάζεται μετά να κάνουν επενδύσεις με υψηλές αποδόσεις αλλά μεγάλο ρίσκο για να ισοσκελίζουν τους τόκους που δίνουν, άρα κινδυνεύουν πολύ λιγότερο να χρεοκοπήσουν. Το πιο παλαβό, όμως, είναι ότι όλοι αυτοί οι κύριοι που θρηνούν στην Ελλάδα για τις κυπριακές τράπεζες, ξεχνούν ότι ο τρόπος λειτουργίας τους ήταν πρώτα απ' όλα αντίθετος με τα ελληνικά συμφέροντα. Γιατί σε αυτές κατευθύνθηκε μεγάλο μέρος των ελληνικών καταθέσεων που έφυγε από τις ελληνικές τράπεζες την περίοδο της εκλογικής αβεβαιότητας, αλλά και χρήματα Ελλήνων που απλώς ήθελαν να επωφεληθούν από τις τζογαδόρικες αποδόσεις που έδιναν οι κυπριακές τράπεζες. Θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν γιατί ακριβώς θα έπρεπε να κλάψουμε τώρα που αποδείχθηκε ότι ο τζόγος έχει ρίσκο;
Απορίες προκαλεί πρώτα απ' όλα η υστερία με το κούρεμα των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ στην Κύπρο και η προσπάθεια να αναδειχθεί από μερικούς ως κάτι το αδιανόητο, που αποκαλύπτει «κρυφά σχέδια» τα οποία παρέμενα μέχρι τώρα στη αφάνεια. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν επανειλημμένως διακηρύξει ότι είναι προστατευμένες οι καταθέσεις ΜΕΧΡΙ 100.000 ευρώ. Σε απλά ελληνικά (και σε κάθε άλλη γλώσσα αυτού του πλανήτη) αυτό σημαίνει πως οι καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ ΔΕΝ είναι εγγυημένες. Το ότι αυτό δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα σε ευρωπαϊκή χώρα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, γιατί δεν είναι κι ένα μέτρο που παίρνεις ανά πάσα στιγμή, αλλά όταν οι συνθήκες δεν επιτρέπουν κάτι καλύτερο (ή, αν προτιμάτε, κάτι λιγότερο κακό, γιατί μια χρεοκοπία πάντα συνεπάγεται κάτι κακό). Η μη εγγύηση των καταθέσεων άνω των 100.000 ευρώ (πολύ υψηλότερων στην ουσία, γιατί είναι 100.000 ευρώ ανά τράπεζα και ανά άτομο) σημαίνει ότι μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να απομειωθούν κι αυτό ακριβώς συνέβη. Πολύ κακό, αλλά όχι για να πέφτουμε και από τα σύννεφα.
Γιατί στην Κύπρο συνδυάζονταν όλες αυτές οι συνθήκες που θα δικαιολογούσαν κάτι τέτοιο. Κατ' αρχάς τράπεζες έχουν χρεοκοπήσει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διασώθηκαν όμως από τις χώρες τους και οι καταθέτες δεν έχασαν τα λεφτά τους. Με τα θηριώδη μεγέθη στα οποία είχαν εξελιχθεί οι κυπριακές τράπεζες, χωρίς μάλιστα αντίστοιχες εξασφαλίσεις, πολύ απλά η κυπριακή κυβέρνηση δεν είχε τα οικονομικά μέσα για να τις σώσει και να εξασφαλίσει όλες τις καταθέσεις, όπως έκαναν άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κι αυτό δεν έχει σχέση ούτε με το ευρώ ούτε με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στην πραγματικότητα μάλιστα η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη εκτός ευρώ, γιατί αν οι ξένοι καταθέτες είχαν καταθέσεις σε ξένο συνάλλαγμα, όπως είναι απολύτως λογικό, η αναπόφευκτη υποτίμηση της κυπριακής λίρας θα έκανε ακόμα δυσκολότερη τη διάσωση των τραπεζών και την εξασφάλιση των καταθέσεων. Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν το συζητάμε, τα 10 δις ευρώ που θα δοθούν από την ΕΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος θα έπρεπε να τα βρει η κυπριακή κυβέρνηση από αλλού, δηλαδή από ...πουθενά!
Ακόμα πιο εξοργιστικό όμως, κάτι που δείχνει και την αθλιότητα στην οποία έχει φτάσει ο λαϊκισμός στην Ελλάδα, είναι το γεγονός ότι αυτοί που φωνάζουν περισσότερο, είναι εκείνοι που έλεγαν πόσο... μάγκες είναι οι Ισλανδοί, που άφησαν τις τράπεζές τους να χρεοκοπήσουν και τους ξένους καταθέτες να χάσουν όλα τα λεφτά τους (μόνον έτσι έγινε δυνατή η εξασφάλιση του συνόλου των καταθέσεων των Ισλανδών πολιτών, κάτι που θα μπορούσε να γίνει και στην Κύπρο, αν «κουρευόταν» το σύνολο των καταθέσεων των εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης καταθετών)! Οι ίδιοι άνθρωποι μας λένε τώρα, ότι στην Κύπρο κακώς δεν προστατεύτηκαν οι ξένοι καταθέτες για τα άνω των 100.000 ποσά κι ότι θα έπρεπε οι Ευρωπαίοι να κόψουν το λαιμό τους και βρουν όσα δις χρειάζονταν για να εξασφαλιστούν οι καταθέσεις των Ρώσων. Ταυτόχρονα -άλλη αντίφαση, που μας οδηγεί πλέον στα μονοπάτια της ψυχιατρικής- οι ίδιοι πανηγύριζαν για την άρνηση της κυπριακής Βουλής να αποδεχθεί την αρχική πρόταση Αναστασιάδη (που ξετσίπωτα κάποιοι ψεύτες προσπάθησαν να μας πείσουν ότι ήταν ευρωπαϊκή πρόταση) για μικρό κούρεμα και των μικρότερων καταθέσεων, που θα μπορούσε να περιορίσει σε λογικά επίπεδα των κούρεμα των μεγάλων, το οποίο εκ των υστέρων μας λένε τώρα ότι θα κάνει κακό στην Κύπρο! Τότε γιατί δεν υποστήριζαν την αρχική πρόταση, που απλώς θα στερούσε όλους τους καταθέτες, μικρούς και μεγάλους, από ποσά που θα ήταν λιγότερα από τους τόκους δύο ετών;
Όσο για το επιχείρημα περί Λουξεμβούργου και άλλων χωρών (ακόμα και της Ελβετίας, η οποία δεν ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση!) με «φουσκωμένο» τραπεζικό τομέα, για τις οποίες «δεν μιλάει κανείς», ξεπερνάει και τα όρια της γελοιότητας. Πρώτον, δεν μιλάει κανείς γιατί δεν χρεοκόπησαν αυτές οι τράπεζες, ούτε ζήτησαν διάσωση από της ΕΕ οι χώρες στις οποίες βρίσκονται. Δεύτερον, οι περισσότερες απ' αυτές ανήκουν σε μεγάλους ξένους ομίλους, άρα έχουν πολύ μεγαλύτερη κεφαλαιακή βάση και εξασφαλίσεις. Τρίτον, αυτές οι τράπεζες δεν δίνουν εξωφρενικά επιτόκια όπως οι κυπριακές, οπότε δεν χρειάζεται μετά να κάνουν επενδύσεις με υψηλές αποδόσεις αλλά μεγάλο ρίσκο για να ισοσκελίζουν τους τόκους που δίνουν, άρα κινδυνεύουν πολύ λιγότερο να χρεοκοπήσουν. Το πιο παλαβό, όμως, είναι ότι όλοι αυτοί οι κύριοι που θρηνούν στην Ελλάδα για τις κυπριακές τράπεζες, ξεχνούν ότι ο τρόπος λειτουργίας τους ήταν πρώτα απ' όλα αντίθετος με τα ελληνικά συμφέροντα. Γιατί σε αυτές κατευθύνθηκε μεγάλο μέρος των ελληνικών καταθέσεων που έφυγε από τις ελληνικές τράπεζες την περίοδο της εκλογικής αβεβαιότητας, αλλά και χρήματα Ελλήνων που απλώς ήθελαν να επωφεληθούν από τις τζογαδόρικες αποδόσεις που έδιναν οι κυπριακές τράπεζες. Θα μπορούσαν να μας εξηγήσουν γιατί ακριβώς θα έπρεπε να κλάψουμε τώρα που αποδείχθηκε ότι ο τζόγος έχει ρίσκο;
