«...τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ' αχρείον νομίζομεν...»

Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Στη χώρα του Πινόκιο

Η αλήθεια είναι, ότι είναι παγκόσμιο φαινόμενο να δίνονται υποσχέσεις από τους πολιτικούς προεκλογικά ακόμα κι αν είναι αμφίβολη η δυνατότητα πλήρους υλοποίησής τους. Στην Ελλάδα, όμως, με ένα λαό παρορμητικό και -δυστυχώς- με ελλιπή παιδεία, αυτό έχει περάσει τα όρια της υπερβολής και θα αποτελούσε υλικό πρώτης τάξης για κωμωδία, αν δεν είχαμε καταλήξει στη σημερινή τραγωδία που περνάει η χώρα μας. Δεκαετίες τώρα, οι πολιτικοί μας ξέρουν ότι όσο μεγαλύτερες μπαρούφες πετάξουν πριν τις εκλογές, όσο πιο παράλογα και ανέφικτα πράγματα υποσχεθούν, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να εκλεγούν. Κι αυτό δεν συνέβαινε μόνο τις «καλές» εποχές, όταν οι κυβερνήσεις έπαιρναν δάνεια και μοίραζαν διορισμούς, αυξήσεις και «έργα», αλλά έγινε τέτοια συνήθεια στον ελληνικό λαό, που συνεχίστηκε ακόμα κι όταν μαζεύτηκαν τα μαύρα σύννεφα από πάνω μας και μας έπιασε η καταιγίδα. Μας έγινε μάλιστα τέτοια ψύχωση η προσκόλληση στους μεγαλύτερους παραμυθάδες, που όσο χειροτέρευαν τα πράγματα, τόσο περισσότερο τους ακολουθούσαμε.

Η «επανίδρυση του κράτους» που υποσχόταν ο Καραμανλής έγινε ανέκδοτο ακόμα και ανάμεσα στους δεξιούς, αλλά τον ψήφισαν και δεύτερη φορά, παρά το μπάχαλο της πρώτης κυβέρνησής του. Η οικονομία πήγαινε κατά διαβόλου, ο Καραμανλής πριν πέσει ανακοίνωσε πάγωμα μισθών στο δημόσιο και άλλα παρόμοια μέτρα, αλλά ο Παπανδρέου κατέβηκε στις εκλογές με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν» και σάρωσε! Λες και δεν το ξέραμε όλοι ότι λεφτά πια δεν υπήρχαν κι ότι μας κορόιδευε ασύστολα. Στις τελευταίες εκλογές το ρόλο του μέγα παραμυθά ανέλαβε ο Τσίπρας (με δεξιό ψάλτη αυτόν τον απίθανο Καμμένο, αλλά αυτόν επειδή αμφιβάλλω αν τον παίρνουν στα σοβαρά ακόμα κι εκείνοι που τον ψηφίζουν, δεν τον υπολογίζω στα κόμματα που διεκδικούν κάτι παραπάνω από το ρόλο του Καραγκιόζη της Βουλής). Το σύνθημα, λίγο πιο σύνθετο, ήταν «καταργούμε μεθαύριο το μνημόνιο, οι Ευρωπαίοι θα εξακολουθήσουν να μας δανείζουν τα δισεκατομμύρια κατά δεκάδες, οπότε ούτε γάτα ούτε ζημιά». Και μ' αυτό το μέγιστο ψεύδος, το κόμμα του 4% σκαρφάλωσε σε δύο αναμετρήσεις στο 27%.

Αλλά οι εκλογές κάποτε τελειώνουν και ο κόσμος υποτίθεται ότι προσγειώνεται στην πραγματικότητα, ξεπερνάει τα ψέματα που εν γνώσει του σέρβιραν οι πολιτικοί και αντιμετωπίζει με ρεαλισμό την καθημερινότητα. Αμ δε! Ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται και όσο η κατάσταση είναι τόσο χάλια, υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι να πιστέψουν οτιδήποτε προκειμένου να αισθανθούν κάποια ελπίδα. Όπως έλεγαν, όμως, πολύ σοφά οι αρχαίοι πρόγονοί μας «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Αντί να περιμένουμε από τους επίδοξους σωτήρες που μας γεμίζουν ψέματα να διοικήσουν αποτελεσματικά τη χώρα και τους Ευρωπαίους να φοβηθούν τον Τσίπρα και να συνεχίσουν αν ρίχνουν δισεκατομμύρια στα ταμεία μας για να διορίσουμε κι άλλο κόσμο στο δημόσιο, πρέπει πριν απ' όλα να καταλάβουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε και να δούμε πού θέλουμε και πού μπορούμε να πάμε.

Πρέπει κατ' αρχάς να καταλάβουμε, ότι αυτοί που χαρακτηρίζουν την τωρινή μας κατάσταση ως «συνθήκες τρίτου κόσμου» και διατείνονται πως δεν έχουμε πια τίποτα να χάσουμε, ακόμα κι αν «τα σπάσουμε» με τους εταίρους μας, αφενός ψεύδονται ασύστολα και αφετέρου προσβάλλουν βάναυσα δισεκατομμύρια ανθρώπους του Τρίτου Κόσμου, που δίνουν κάθε μέρα αγώνα για ένα πιάτο φαγητό (το οποίο συχνά δεν εξασφαλίζουν) και δεν διαθέτουν 500 αυτοκίνητα για κάθε 1000 κατοίκους, ούτε 110 κινητά τηλέφωνα για κάθε 100 κατοίκους, ούτε 2-3 τηλεοπτικές συσκευές σε κάθε σπίτι. Και φυσικά δεν ζουν σε τόσο μεγάλα σπίτια, που διαθέτουν φως-νερό-τηλέφωνο και άλλες ανέσεις. Το βιοτικό μας επίπεδο μειώθηκε σημαντικά από την κρίση, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν, αλλά το να λένε κάποιοι ότι είμαστε στον πάτο και δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, είναι πολιτική αλητεία. Το ότι είμαστε πιο φτωχοί από τους άλλους Δυτικοευρωπαίους, σημαίνει απλώς ότι είμαστε οι πιο φτωχοί από τους προνομιούχους του πλανήτη. Γι' αυτό άλλωστε και τόσοι δυστυχείς από χώρες του τρίτου κόσμου που βρίσκονται λαθραία στην Ελλάδα, κάνουν ότι μπορούν για να μη φύγουν, παρά τα χάλια μας.

Υπάρχουν λοιπόν και (πολύ) χειρότερα που πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγουμε και όποιος μας λέει ότι δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, ή είναι εντελώς βλάκας, ή κάτι έχει να κερδίσει από την καταστροφή μας. Από εκεί και πέρα, ούτε τα πετρέλαια που δήθεν υπάρχουν κατά δισεκατομμύρια βαρέλια θα μας σώσουν (ακόμα κι αν υπάρχει πετρέλαιο, που δεν είναι σίγουρο, ούτε ξέρουμε πόσο είναι, χρειάζεται τουλάχιστον μία δεκαετία για ν' αρχίσουμε να εισπράττουμε απ' αυτό), ούτε μπορούμε να συνεχίσουμε ως κράτος να έχουμε ελλείμματα, γιατί κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τα καλύπτει. Και το μνημόνιο δεν ήταν παρά μία συμφωνία ότι θα μειώσουμε το έλλειμμα. Εμείς διαλέξαμε να το κάνουμε με τον πιο ηλίθιο τρόπο, τις οριζόντιες μειώσεις μισθών και συντάξεων και την οριζόντια φορολογία κι από εμάς εξαρτάται να το κάνουμε πιο δίκαια και πιο αποτελεσματικά από εδώ και πέρα. Χωρίς «καταγγελίες» των μνημονίων και παρόμοιους λεονταρισμούς, που απλώς θα ενισχύσουν εκείνους τους κύκλους στην Ευρώπη που θα ήθελαν να αναγκαστούμε να βγούμε από το ευρώ και να εξαθλιωθούμε, για να μας δείχνουν μετά σαν παράδειγμα σε όσους κάνουν παρόμοιες σκέψεις σε άλλες χώρες...