Για να είμαι ειλικρινής, δεν τα είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη τα blogs. Γιατί έχει γεμίσει ο τόπος από ανώνυμους που βγάζουνε χολή απέναντι σε όσους αντιπαθούν ή ζηλεύουν, που γράφουν πολλές ανακρίβειες και ψέματα τα οποία δυστυχώς διαδίδονται μετά από αφελείς ή από επιτήδειους ως ...αλήθειες στο Internet, που δημιουργούν την εντύπωση πολυφωνίας όταν στην πραγματικότητα δημιουργούν σύγχυση μέσα στην οποία χάνεται η αλήθεια. Όταν έχεις συνηθίσει για 30 χρόνια να γράφεις επώνυμα τη γνώμη σου σε μαζικά μέσα, χωρίς να σε ενδιαφέρει αν θα γίνεις δυσάρεστος σε κάποιους και χωρίς να σε ενδιαφέρει να κολακέψεις αυτούς που σε διαβάζουν, είναι φυσικό να σου προκαλεί αλλεργία η ανώνυμη ανευθυνότητα.
Από την άλλη πλευρά, το μέσο είναι απλώς ένα εργαλείο και η κακή χρήση του γίνεται από τους ανθρώπους. Οπότε είναι παράλογο να απορρίπτεις το εργαλείο, επειδή κάποιοι το χρησιμοποιούν λάθος. Είναι σαν να απορρίπτεις τα αυτοκίνητα επειδή κάποιοι παραβιάζουν το STOP ή το κόκκινο φανάρι! Οπότε, ορίστε ένα ακόμα blog ανάμεσα στα χιλιάδες που υπάρχουν κι όσοι πιστοί προσέλθετε...
Η ανταλλαγή απόψεων και ο δημόσιος διάλογος είναι τώρα περισσότερο ποτέ χρήσιμα σ' αυτή τη χώρα, γιατί φτάσαμε σ' ένα σταυροδρόμι όπου πρέπει να κάνουμε κριτική και αυτοκριτική και να πάρουμε αποφάσεις που θα μας βγάλουν από το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε. Και σ' αυτό το αδιέξοδο, δυστυχώς, δεν μας έβαλαν μόνο κλέφτες και ψεύτες πολιτικοί, μεγάλα συμφέροντα και κερδοσκόποι, αλλά και δικά μας λάθη, όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε.
Ποτέ δεν είχαμε καλές σχέσεις με τους αριθμούς στην Ελλάδα (γι' αυτό και ζούσαμε μόνο για το αύριο και δεν προγραμματίζαμε και για το μεθαύριο) και γι' αυτό ποτέ δεν βάλαμε κάτω να κάνουμε μερικές πράξεις για να καταλάβουμε ότι αν 50 μεγάλοι κλέφτες πάρουν σε μια τετραετία 100 εκατομμύρια μίζες για προμήθειες και άλλες κρατικές μπίζνες, αυτό μας κάνει 500 εκατομμύρια χασούρα για όλους, αλλά αν 1.000.000 φορολογούμενοι κλέβουν μόνο τρία ψωροχιλιάρικα ο καθένας το χρόνο, αυτό μας κάνει μόνιμη χασούρα 3 δισεκατομμύρια το χρόνο, δηλαδή 12 δις για μια τετραετία. Τεράστια διαφορά! Τα νούμερα των μεγαλοκλεφτών είναι μεγάλα και μας ζαλίζουν, αλλά μας κάνουν να ξεχνάμε ότι εκατομμύρια μικροί μπορεί να δώσουν αθροιστικά νούμερα που ζαλίζουν ακόμα περισσότερο.
Όταν κάτω από το μπαλκόνι όπου μιλούσε ο μακαρίτης ο Ανδρέας Παπανδρέου, μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες κουνούσαν πλαστικά σημαιάκια και ωρύονταν «Τσοβόλα δώστα όλα» (και τους τα έδωσε π μακαρίτης ο Αντρέας, παίρνοντας δανεικά που τους τα ζητάνε τώρα πίσω αυτοί που τα δάνεισαν), αυτοί δεν ήταν ούτε εφοπλιστές, ούτε μεγαλοεπιχειρηματίες. Απλοί πολίτες ήταν, που ζητούσαν παροχές, αυξήσεις, φοροαπαλλαγές και διορισμούς στο δημόσιο, χωρίς να τους νοιάζει αν υπήρχαν λεφτά για να γίνουν αυτά. Με τη νοοτροπία της αρπαχτής που βασίλευε πάντα στην Ελλάδα και που κυριάρχησε και κυριαρχεί και στην επιχειρηματική δραστηριότητα και στην καθημερινή ζωή.
Να μπουν φυλακή, λοιπόν, οι μεγαλοκλέφτες, να πληρώσουν αυτοί που πονηρά ο λαϊκισμός στοχοποιεί και ενοχοποιεί με την ετικέτα «έχοντες και κατέχοντες» (βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι αυτούς που έχουν και κατέχουν από αρπαχτές και κλεψιές κι αυτούς που έχουν και κατέχουν από σκληρή δουλειά κι αφού πρώτα πλήρωσαν το φόρους που αναλογούν σ' αυτά που έχουν), αλλά από εκεί και πέρα τί; Ξεχνάμε πως δυστυχώς τα «μεγάλα συμφέροντα» είναι πια ελάχιστα στην Ελλάδα, γιατί φροντίσαμε ως κράτος να εξαφανίσουμε σχεδόν κάθε παραγωγική δραστηριότητα, οπότε ελάχιστες μεγάλες επιχειρήσεις έχουν απομείνει πλέον να δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι όλα αυτά τα «μεγάλα συμφέροντα», λοιπόν, κλέβουν και τα αναγκάζουμε να μη κλέβουν, πάλι δεν βγαίνουν τα νούμερα και πάλι δεν φτάνουν τα λεφτά. Οπότε, και πάλι θα τεθεί το ερώτημα: εμείς οι υπόλοιποι, τα εκατομμύρια των Ελλήνων, τί κάναμε λάθος και τί πρέπει να κάνουμε τώρα για να φέρουμε τα νούμερα στα ίσια; Αν η απάντηση 11 εκατομμυρίων Ελλήνων είναι «εγώ δεν φταίω σε τίποτα», τότε φοβάμαι πως λύση δεν θα βρεθεί και απλώς θα μαζευόμαστε στο Σύνταγμα για να μουντζώνουμε αυτούς που εμείς ψηφίζαμε και που μας φαίνονταν μια χαρά όταν μας έκαναν τα χατίρια -νόμιμα ή παράνομα- με δανεικά.
Πάνος Φιλιππακόπουλος
